کنار باتلاقی از افسوس –  مرضیه شاه بزاز

برهنگی ام، جامه ای بر تنت                            

در قابی غریب خود را آویخته ای     

گردن افراشته

چکمه بر زمین می کوبی وُ

آینه می شکنی

دست و دلت، اما می لرزند

در خیابان مردگان

چشمِ بسته، به جمعیت دوخته ای وُ                    

بر خود می بالی 

با همهمه ی بی صدای حشرات جمجمه ات

بر دهل می کوبی، می روی، می آیی

بر شانه ی مورچگان آری، اما

در  لشکر مردگان

اگر سر و دست از خاک برآرند

اتفاقی خواهد افتاد؟

.

.

ما دلداگانی بودیم

در تماشای ماه و آینه،

به چشم یار می نگریستیم

خون غلیظ خدایان در رگ ما

غواصِ دریای توفانی و تاریک 

به ژرفای انسان، 

برهنه

گنج می جستیم.

.

.

این جامه، راوی هر پیکری نیست!

.

.

آن شب

از هر دریچه، اقیانوسی پدیدار وُ

در اقیانوس پر تب و تاب دلدادگی

زیستن، گنجی بود سرشار وُ

چون به یادش می آرم

بازوان گشوده  می خواهم

با بوسه ای 

در گهواره ی آغوش، جهان را بیاسایم  

در میان اینهمه نفرت و اندوه

قلمی چیره باید

تا شب دلدادگی را باز بنماید

:

تیر آرش در کمانِ جان من بیتاب 

خانه با هر نسیمی از شوق می لرزید

جهان جاودانه بود وُ

بر گونه های ماه، ابر سرخی رنگ می پاشید                                 

من گریزان از سپیده وُ 

سپیده به دنبال من روان

من دست در دامن سیاهی وُ        

او در گریز

غلظت شب را قطره قطره می نوشیدم

شب پر از تمشک بود وُ

تیغ تمشک در تنم

جامه ام از حریر برهنگی

بر سبزه و خار می غلتیدم وُ

شب به نیمه نرسیده هنوز

از راه رسیدند

ستاره از آسمان بر چیدند 

تازیانه بر برهنگی                    

لگام بر ماه زدند و ماه رنگ و روی باخت وُ

خانه ی هیولایی شد

اسید، باران شد وُ شب وُ خاک را نوشید.

.

من تن و لب و گونه سرخ

بر جای ماندم

طعم گستاخ تمشک، در جانم!   

.

.

آتلانتا، فوریه۲۰۲۵

divanpress.com

مرضیه شاه بزاز