“نوروزِ من” و چند سروده‌ی منتشر نشده‌ی دیگر  – اسماعیل خویی

نوروزِ من

۱

زآن دم که زمانه بگذرد بی‌تو مرا،
هر چیزِ جهان می آزُرَد بی تو مرا.

ای زاده‌ی نوروز! کُجایی، پسرم!
روزِ تو چه شادی آوَرَد بی‌تو مرا؟

۲

از داغِ پسر گر چه دل‌ات پُرسوز است،
نوگشتنِ روزگار جان افروز است.

از گَردِ غم- ای من!- بتکان خانه‌ی دل:
هر چند که نیست “هومن‌”ات، نوروز است.

نوروز۱۳۹۴
بیدرکجای لندن

نوروزانه برای دوستی جوان

۱

عشقِ تو بر او بود پُر از شادی و شور،
امّا به دل‌ات نهفته: یعنی از دور!

اکنون گویی که دل از او برداری:
کاو بوده به نادیدن‌ات انگار که کور.

۲

خوب، ای پسرِ عصر ِ کوانتا! به یقین،
این عشق نه، جلقِ  عشق بوده‌ست:ببین،

عشقی که نیاید به زبان چون تخمی ست
کآن هرگز سر به در نیارد ز زمین.

۳

آن پیر، که”عشقِ بی زبان”را بستود،
از عشق در این زمانه آگاه نبود.*

امروز نبوده می‌نماید ناچار
بودی که نبودش به جهان هیچ نمود.

۴

گر دلبرِ توست آن که در برداری،
معنا  دهد این که دل از او برداری.

برداشتنِ دل‌ات ز پرواز، ار نه،
یعنی چه، اگر نه بال ونه پر داری؟!

۵

عشقی که از آن یار نداند چیزی،
جُز در دلِ تو ، ازش نماند چیزی.

کاین عشق به سانِ نامه‌ای ننوشته‌ست،
کز آن به جهان کسی نخواند چیزی.

۶

ای کاش که با زمانه دمساز آیی:

چون سال، ز پایانه به آغاز آیی.

بادا که به نوروزِ دگر، کام روا،

با دلبرِ خود به دیدن‌ام باز‌آیی.

یکم فروردین ۱۳۹۴،

بیدرکجای لندن

*”گرچه تفسیرِ زبان روشنگر است،

لیک عشقِ بی زبان روشنتر است.”

مولوی

عبث

۱

باتوست، ولی نه از تو، او: می‌دانی

که، در پیِ او، به خشک کشتی رانی.

دانی که به ساحلِ وصال‌اش نرسی:

با این همه، باز در پی‌اش می‌مانی!

۲

می رانَدَت از خود و به خود می‌خوانَد؛

باز‌آیی اگر، باز تو را می‌رانَد.

بیماری‌ی ناکُشنده‌ای را مانَد:

جان‌ات به لب آوَرَد ، ولی نستانَد.

۳

گیرم که بهاری‌ست همه رنگ و شمیم

وَ بر تنِ او رشگ بَرَد مرمر و سیم،

امّا نرسی بدو، چه کوشی به عبث:

انگار که می دوی به دنبالِ نسیم.

یکم فروردین ۱۳۹۴،

بیدرکجای لندن