مردم به زندان می روند وکشته می شوند تا یک دیکتاتوری سقوط کند.صاحبان قدرت در نظام جدید’ تا زمانیکه هنوزجا پایشان محکم نشده وعده های شیرین می دهند.وپس از آن از مردم می خواهند روشهای حکمرانی آنها را بپذیرند. به خانه هایشان بروند وهدایت همه امور را به آنها بسپارند.ودر این مسیر هر گونه مقاومت به شدید شکل ممکن سرکوب می شود’ به طوریکه حتی به یاران دیرین خود هم رحم نمی کنند.انگاه که همه صدا هاخاموش شدند. چپاول آغاز می شود.و ثروت های ملی را بین خود تقسیم می کنند .تا دو باره. کارد به استخوان مردم زجر کشیده برسد. دو باره به پاخیزند. مبارزه کنند’ کشته شوند. ‘ نظام های غارتگر ی را که زمانی با جشن های خیابانی امدند به سقوط بکشانند ودو باره روز از نو روزی از نو.
این روایت غم انگیز انقلاب ایران. جنبش های بهار عربی ‘(مصر’مراکش ‘لیبی “تونس ‘یمن ‘الجزایرو…….)تحولات عراق و افغانستان وبسیاری از منازعات سیاسی ‘نظامی دیگردر آفریقا وتازه ترین نمونه آن سوریه است.
همه این حوادث درد ناک و مایوس کننده که در پنجاه سال اخیر وعمدتا در خاورمیانه رخ داده اند از یک ویژ گی مشترک بر خوردارند وان هم نقش آفرینی دست های پیدا وپنهان جهان غرب و اسرائیل در شکست این جنبش ها است.
هگل در جایی گفته است “رویداد تاریخی از طریق تکرار’ ضرورت خود را توضیح می دهد”.
وقوع یک رویداد تاریخی برای یکبار ممکن است با اشتباه یا تصادف در ارتباط باشد اما اگر در یک دوره تاریخی مشخص ‘چند رویداد’ با سرنوشت های مشابه در یک حوزه جغرافیایی معین محقق شوند با یک ضرورت مواجه هستیم و مورخان تفاوت تصادف وضرورت رادر همین نکته جستجو می کنند.
اگر این استدلال را بپذیریم مجبور هستیم به این نتیجه تاسف اور برسیم. طنابی که نیو لیبرالیسم بر گرد جهان کشیده است (یکپارچگی نظام سرمایه داری و اتحاد عمل آنها در بر خورد حذفی با هر شکلی از رویکرد مغایر با منافع انها از طریق نظامی یا با توسل به سلطه دلار) عملا به پایان رسیدن وقوع انقلاب ها وعدم موفقیت آنها رابه ضرورت دوران ما تبدیل کرده است که برای تغییر این روند صرف رقابت چین و روسیه و یا تشکیل سازمان‌های بین دولتی از قبیل”بریکس” یا “پیمان شانگهای” کفایت نمی کند. این رقابت ها فقط زمانی می توانند به مثابه تنفسگاهی برای جهان جنوب وخروج از چرخه باطل جنبش های نافرجام عمل کنند که آماده باشند ریسک مقابله رو در رو با ا مریکا و مبارزه همه جانبه با سلطه بلامنازع دلار را بپذیرند. امری که نمی توان یک آینده قابل پیش بینی برای آن در نظر گرفت.
