اسرائیل هر ۴۵ دقیقه یک کودک را در غزه می‌کشد.
این یعنی به‌طور میانگین، در ۵۳۵ روز گذشته، روزانه ۳۰ کودک کشته شده‌اند.
به گزارش الجزیره از تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، اسرائیل دست‌کم ۱۷٬۴۰۰ کودک را کشته که ۱۵٬۶۰۰ نفر از آن‌ها شناسایی شده‌اند. بسیاری دیگر همچنان زیر آوار مدفون‌اند و احتمالاً جان باخته‌اند.
کودکانی که زنده مانده‌اند، بارِ روانی چندین جنگ را با خود حمل می‌کنند و همه آن‌ها عمرشان را زیر سایه سنگین محاصره اسرائیل گذرانده‌اند؛ محاصره‌ای که از بدو تولد، بر تمام جنبه‌های زندگی‌شان تأثیر گذاشته است.
چه چیزی از کودکان غزه باقی مانده؟
حدود نیمی از جمعیت ۲.۳ میلیونی غزه کودک هستند.
در ۱۷ ماه گذشته، حملات اسرائیل خانه‌های آن‌ها را ویران کرده، مدارس‌شان را نابود کرده و نظام بهداشت و درمان‌شان را فروپاشیده است.
برای درک این فاجعه، تصور کنید در اتاقی ۱۰۰ کودک حضور دارند:
۲ نفر کشته شده‌اند
۲ نفر ناپدید و فرضاً مرده‌اند
۳ نفر زخمی شده‌اند، بسیاری شدید
۵ نفر یتیم شده‌اند یا از والدین جدا شده‌اند
۵ نفر نیاز فوری به درمان سوءتغذیه حاد دارند
و باقی، زخم‌های پنهان جنگ را با خود دارند؛ ترومایی که ذهن، امنیت و آینده آن‌ها را تهدید می‌کند.
کودکانی که اسرائیل آن‌ها را کشت، چه کسانی بودند؟
آن‌ها فرزندان غزه بودند؛ کودکانی که زندگی‌شان باید سرشار از معصومیت و شادی می‌بود.
در میان کودکان کشته‌شده، موارد زیر دیده می‌شود:
دست‌کم ۸۲۵ نوزاد که حتی به تولد یک‌سالگی نرسیدند
۸۹۵ کودک یک‌ساله که پیش از برداشتن نخستین قدم‌شان کشته شدند
۳٬۲۶۶ کودک ۲ تا ۵ ساله که فرصت بازی و رشد را از دست دادند
۴٬۰۳۲ کودک ۶ تا ۱۰ ساله که نشستن پشت نیمکت‌های مدرسه، دفترها و یونیفرم‌های نیمه‌استفاده‌شان را از دست دادند
۳٬۶۴۶ نوجوان ۱۱ تا ۱۴ ساله که سه جنگ را پشت‌سر گذاشته بودند (۲۰۱۲، ۲۰۱۴، ۲۰۲۱) و در چهارمین جنگ کشته شدند
۲٬۹۴۹ نوجوان ۱۵ تا ۱۷ ساله که آماده ورود به دنیای بزرگسالی بودند و رؤیاهایشان برای همیشه ناتمام ماند؛ آن‌ها چهار جنگ قبلی را دیده بودند (۲۰۰۸-۰۹، ۲۰۱۲، ۲۰۱۴، ۲۰۲۱) و در پنجمین جنگ جان دادند
از کل کشته‌شدگان کودک، ۸٬۸۹۹ نفر پسر و ۶٬۷۱۴ نفر دختر بودند.
۱٬۷۲۰ نفر پیش از برداشتن نخستین قدم‌هایشان کشته شدند
در تاریخ ۱۸ مارس، اسرائیل ۱۰۰ حمله هوایی هم‌زمان را در سراسر نوار غزه انجام داد و آتش‌بس دو ماهه با حماس را نقض کرد.
در طی ۳۶ ساعت بعد، ۴۳۶ نفر کشته شدند، از جمله:
۱۸۳ کودک
۹۴ زن
۳۴ سالمند
۱۲۵ مرد
در میان آن‌ها محمد ابوهلال، کودک یک‌ساله‌ای بود که همراه مادر باردارش، افنان، در حمله‌ای به اردوگاه المواسی – که اسرائیل آن را منطقه امن معرفی کرده بود – جان باخت. پدرش، علاء، برای محافظت از خانواده‌اش آن‌ها را به آنجا فرستاده بود.
پدر، در حالی که پیکر بی‌جان پسرش را در آغوش گرفته بود، گفت: «پسر عزیزم، برو به بهشت؛ اون بالا همه اسباب‌بازی‌هات هست.»
محمد یکی از ۸۹۵ کودک یک‌ساله – و یکی از ۹۳۵ کودکی به نام محمد – بود که در حملات اسرائیل کشته شدند.
۳٬۲۶۶ کودک از شادی بازی محروم شدند
ریم، سه‌ساله، و برادر پنج‌ساله‌اش طارق، در نوامبر ۲۰۲۳ در حمله هوایی اسرائیل به خانه‌شان در اردوگاه نصیرات کشته شدند.
پس از مرگ ریم، ویدیویی از پدربزرگش، خالد نبحان، که پیکر بی‌جان نوه‌اش را در آغوش گرفته و او را «جانِ جانم» می‌نامد، به‌طور گسترده منتشر شد و نمادی از درد عمیق مردم غزه شد. خالد در ۱۶ دسامبر ۲۰۲۴، در حالی که مشغول کمک‌رسانی بود، در حمله‌ای دیگر کشته شد.
۴٬۰۳۲ کودک، کلاس‌های درس را ناتمام ترک کردند
هند رجب، پنج‌ساله، دختری باهوش و مهربان بود. در ۲۹ ژانویه ۲۰۲۴، پس از حمله تانک اسرائیلی به خودروی خانواده‌اش در محله تل‌الهواء، تنها بازمانده درون خودرویی بود که با خون خانواده‌اش آغشته شده بود.
هند با اورژانس فلسطین تماس گرفت و طی مکالمه‌ای سه‌ساعته، با وحشت التماس می‌کرد: «خیلی می‌ترسم، لطفاً بیاید… یکی رو بفرستید منو ببره.» نیروهای اسرائیلی اجازه ندادند امدادگران به او برسند.
۱۲ روز بعد، پیکر او در کنار خانواده‌اش و امدادگرانی که برای نجاتش آمده بودند، پیدا شد.
بنیاد «هند رجب» اکنون به یاد او تأسیس شده و در پی عدالت برای او و دیگر قربانیان جنگ اسرائیل علیه غزه است.
۳٬۶۴۶ کودک پیش از آنکه بزرگ شوند، کشته شدند
در ۱۹ اکتبر ۲۰۲۳، کلیسای تاریخی سنت پورفیروس در غزه هدف حمله هوایی اسرائیل قرار گرفت و دست‌کم ۱۸ نفر کشته شدند.
در میان قربانیان، سه خواهر و برادر بودند: سهیل (۱۴ ساله)، جولی (۱۲ ساله) و مجد (۱۰ ساله) رامی السوری. پدرشان گفت که آن‌ها برای پناه‌گرفتن به کلیسا رفته بودند و آن را «آخرین پناهگاه‌مان، در خانه خدا» می‌دانستند.
او با گریه گفت: «فرشتگانم را بدون هیچ هشداری بمباران کردند. بچه‌های من، بچه‌های عموها و خاله‌ها را کشتند.»
۲٬۹۴۹ کودک به آینده خود نرسیدند
محمود، ۱۵ ساله، می‌خواست روزنامه‌نگار شود، مثل پدرش. او و خواهرش خلود با ضبط ویدیوهایی از ویرانی‌ها در غزه، تلاش می‌کردند صدای سرزمین‌شان را به دنیا برسانند. آن‌ها گفته بودند: «در غزه هیچ‌جا امن نیست… این شدیدترین و وحشیانه‌ترین جنگی‌ست که تجربه کرده‌ایم. کمک‌مان کنید زنده بمانیم.»
در شب ۲۵ اکتبر ۲۰۲۳، محمود، مادرش، خواهر هفت‌ساله‌اش شام، خواهرزاده یک‌ساله‌اش آدم و ۲۱ نفر دیگر در حمله هوایی اسرائیل به اردوگاه نصیرات کشته شدند؛ جایی که به توصیه ارتش اسرائیل برای امنیت‌شان به آنجا رفته بودند.
داستان‌هایی مانند محمد، ریم، هند، خواهران و برادران السوری، و محمود، نماد کودکانی هستند که دوران کودکی‌شان به تاراج رفته و آینده‌شان هرگز محقق نخواهد شد.
