امانوئل ماکرون نخست وزیر تازه ای را برای این کشور معرفی است. فرانسوا بایرو، رئیس حزب مودم و شهردار پائو، به عنوان ششمین نخست‌وزیر امانوئل مکرون منصوب شد. این سیاستمدار میانه‌رو که در میان طرفداران دولت جایگاه برجسته‌ای دارد، در روز جمعه ۱۳ دسامبر با اعلام رسمی کاخ الیزه به این سمت منصوب شد. این تصمیم در حالی گرفته شد که بایرو پیش‌تر بارها به عنوان گزینه احتمالی نخست‌وزیری مطرح بود اما هیچ‌گاه به این سمت نرسیده بود.
اومانیته می نویسد: فرانسوا بایرو در ابتدا در سال ۲۰۱۷ از حامیان دیرهنگام مکرون در نخستین کارزار انتخاباتی‌اش بود. او در ابتدا این کاندیداتوری را به دلیل حمایت‌های “منافع مالی بزرگ” مورد انتقاد قرار داده بود، اما بعدها به یکی از متحدان اصلی رئیس‌جمهور تبدیل شد. بایرو به دکترین “فراتر رفتن از مرزبندی‌های سیاسی” که مکرون تئوریزه کرده بود، باور داشت؛ دکترینی که خود او نیز یک دهه پیش‌تر، در کارزار انتخاباتی ۲۰۰۷ مطرح کرده بود.
فرانسوا بایرو درباره خط‌مشی سیاسی خود می‌گوید: “اراده‌ای برای عبور از تقابل‌های غیرمنطقی راست و چپ و پذیرش جهان به همان شکلی که هست.” او همچنین فعالیت اقتصادی را اولویت اصلی خود می‌داند و معتقد است که “سرزندگی اقتصادی باید در خدمت یک پروژه اجتماعی و جمهوری‌خواهانه باشد.”
بایرو که در دولت‌های گذشته نیز تجربیات فراوانی دارد، در سال ۲۰۱۷ به عنوان وزیر دادگستری در نخستین دولت ادوارد فیلیپ منصوب شد. اما به دلیل ارتباط با پرونده دستیاران پارلمانی حزب مودم، مجبور به استعفا شد. اگرچه او در نهایت در این پرونده در فوریه گذشته تبرئه شد، اما این ماجرا مانع از ادامه فعالیتش در کابینه شد.
در سال ۲۰۲۰، بایرو به عنوان کمیسر عالی برنامه‌ریزی منصوب شد؛ نقشی که در اصل توسط ژنرال دوگل در سال ۱۹۴۶ ایجاد شده بود. اما چهار سال بعد، همچنان تردیدهایی درباره تأثیرگذاری واقعی این نهاد و نتایج آن وجود دارد.
فرانسوا بایرو در دهه ۱۹۹۰ به عنوان وزیر آموزش ملی در دولت‌های ادوارد بالادور و آلن ژوپه فعالیت داشت. اما دوران او با تصمیمات بحث‌برانگیزی نظیر کاهش بودجه خدمات عمومی و حمایت از خصوصی‌سازی بانک‌ها و شرکت‌های بزرگ همراه بود. تلاش او برای اصلاح قانون فالّو نیز با شکست مواجه شد؛ تلاشی که منجر به تظاهرات گسترده در حمایت از آموزش عمومی و سکولار شد.
بایرو در طول سال‌های فعالیت سیاسی خود، همواره به عنوان چهره‌ای میانه‌رو شناخته شده است. او در سال ۲۰۰۷ در کارزار انتخابات ریاست‌جمهوری شرکت کرد و توانست ۱۸.۵۷ درصد آرا را کسب کند؛ بهترین نتیجه‌ای که تا کنون به دست آورده است. اما در سال ۲۰۱۲، با کاهش حمایت‌ها، تنها ۹.۱۳ درصد آرا را به دست آورد.
یکی از چالش‌های اصلی فرانسوا بایرو در مقام جدید، نحوه مواجهه با ۱۲۴ نماینده جبهه ملی و متحدان آن‌ها است. اگرچه او پیش‌تر با اعلام حمایت از عدالت، حتی در مورد مخالفان خود نظیر مارین لوپن، مورد تحسین قرار گرفته بود، اما اکنون باید تصمیم بگیرد که آیا حاضر است با این جریان ائتلاف کند یا خیر.
فرانسوا بایرو به عنوان نخست‌وزیر جدید، باید با چالش‌های متعددی از جمله اختلافات حزبی، بحران‌های اقتصادی و اجتماعی، و افزایش نفوذ جناح‌های افراطی دست و پنجه نرم کند. انتصاب او می‌تواند فرصتی برای بازتعریف سیاست‌های مکرونیسم و تقویت میانه‌روی در سیاست فرانسه باشد.
