از خوب تر بهترم بسی
در عالمِ بی خویشی؛
خرابم نکن
آی!
کاین رخوتِ خود خواسته
پناه گاهِ من است:
امانگه دوری از همه همهمه‌هایِ بد‌آهنگ،
دور از همه هنگامه‌هایِ پوچ
و‌های هویِ عبث برای هیچ؛
و دور تر ز هیابانگِ فرارسیده‌گان به سراب گونه‌یِ نیرنگ؛
و دور تر از دور
از منجلابِ جهانِ بی فرهنگ.
.
خدای را
مرا
به خود بگذار،
ز هیچ کجایِ این سیه چالِ دوزخ وار،
این سترونِ سیّار،
مرا خبر میار.
.
نه، نه
نمی خواهم بدانم
کجایِ صحنِ زمین فارغ از مصیبتِ جنگ است،
یا در کدامین گوشه‌یِ خاک
مردمان خوابِ خوش دارند
و بی دغدغه از غمِ قاتقِ نان
سر به بالین می‌‌گذارند.
.
رهایم کن
آی!
بهم مزن این خلوتِ خوب‌ام را؛
من دگر اکنون در آستانِ پیره سری
خوش‌ام
بدین دنجِ رخوتِ بی خبری.
**********
تیبوران- ۳ نوامبر ۲۰۲۴
جهانگیر صداقت فر
