درحالی که دادستانی کل کشور، ۱۷ مهر ۱۴۰۳ از وجود یک میلیون دانش‌آموز بازمانده از تحصیل خبر داده بود، وزیر جدید آموزش و پرورش، که همان زمان این آمار را تکذیب کرده بود، امروز ۱۰ آبان ۱۴۰۳ اعلام کرد که ۷۵۰ هزار دانش‌آموز در ایران از تحصیل بازمانده‌اند.
او که بدون داشتن برنامه‌ی خاصی به بیان آمار و کلی‌گویی همیشگی اکتفا کرد علت این مسئله را وضعیت خانوادگی، اقتصادی و اجتماعی دانست، افزود که بسیاری از این دانش‌آموزان به دنبال کار و مهارت هستند.
مرکز پژوهش‌های مجلس ایران نیز فقر را به عنوان علت اصلی بازماندگی از تحصیل معرفی کرده است.
بر اساس داده‌های مرکز آمار ایران، در سال‌های تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ و ۱۴۰۱-۱۴۰۲ به ترتیب ۹۱۱ هزار و ۹۳۰ هزار کودک ۶ تا ۱۷ ساله از تحصیل بازمانده‌اند.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران در این مورد نوشته است: این بحران، نتیجه مستقیم سیاست‌های نادرست، کمبود منابع مالی و بی‌توجهی ساختاری به آموزش رایگان و عادلانه در ایران است. آموزش و پرورش به‌عنوان نهادی که مسئولیت تأمین فرصت‌های برابر آموزشی را بر عهده دارد، نمی‌تواند خود را از مسئولیت چنین فاجعه‌ای مبرا بداند.
این شورا با توجه به نص صریح اصل ۳۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی که دولت را موظف به فراهم کردن آموزش رایگان برای همه نموده، مسئولیت رانده‌شدگان از تحصیل را متوجه حکومت و سیاست‌های اشتباه آموزشی مانند خصوصی سازی و کالایی سازی آموزش دانسته است.
