سوگ
صبحگاهان که بنفشه در باغچه
تن در انبوه شبنم پیچیده و
افرا بر خاک مرطوب بیشه،
بی برگ قد برافراشته
آفتاب ِ سَخی آرام بر می آید و
تن خاک را به گرمی می نوازد.
سنجابی از شاخه یی به شاخه یی می جهَد،
اندکی دور تر بیدِ مجنون است که
با شاخسارانی سر نگون
گویی می گریَد.
سینه سُرخی سرآسیمه فرود میاید
کمی اینجا
کمی آنجا، از شاخه یی به شاخه یی دیگر،
بال بر میکشد بی آنکه
غمِ بی برگی این و آن باشدش.
هُرم آفتاب ،شبنم از تنِ بنفشه برگرفته
تنه ی افرا و خاک را به گرمی نواخته.
بید مجنون امّا
افکنده گیسوان ِ ناز و نازُکش را
بر مزار بنفشه.
سنجاب بازیگوش
رد ِ آهی را که با دود از سینه یی فرا میرود
میگیرد و بر شاخساران بی برگ می جهد یکبار دیگر.
بنفشه امّا تا صبحگاهی که خواهد آمد
چشم به راه شبنم ها است.
***
چهارم آوریل ۲۰۲۰ مریلند
