قربانیان و بازماندگان اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» در نشستی با هیئت حقیقت‌یاب سازمان ملل در آلمان، بر ضرورت حقیقت، عدالت و پاسخگویی برای سرکوب‌ها و جنایات علیه بشریت توسط دولت ایران تأکید کردند.
این نشست که گزارش آن چهارشنبه هفتم آذر منتشر شده، با حضور بازماندگانی برگزار شد که پس از اعتراضات شهریور سال ۱۴۰۱ که مرگ مهسا ژینا امینی در بازداشت گشت ارشاد، بر سر حجاب، جرقهٔ آن را کلید زد، مجبور به ترک ایران شدند.
تمام شرکت‌کنندگان در این جلسه، پس از مجبور شدن به ترک ایران در جریان و پس از اعتراضات «زن، زندگی، آزادی»، تحت حمایت در آلمان قرار گرفتند. برخی از آن‌ها به دلیل جنسیت خود تحت آزار و اذیت قرار گرفته بودند. بسیاری متحمل جراحات شدید مانند نابینایی کامل و بازداشت‌های خودسرانه شده بودند و برخی قربانی شکنجه و خشونت جنسیتی بودند.
والدین و اعضای خانواده قربانیان کشته یا مجروح در اعتراضات نیز دربارهٔ سرکوب مداومی که با آن مواجه‌اند، از جمله انکار حق آن‌ها برای سوگواری، صحبت کردند. بسیاری نیز از محدودیت‌های مداوم بر زندگی روزمره خود در ایران، از جمله استفاده گسترده از نظارت و کنترل، شکایت داشتند.
شرکت‌کنندگان خواستار اصلاحات قانونی برای حذف تبعیض علیه زنان و اقلیت‌ها و مقابله با مصونیت عاملان سرکوب شدند. آن‌ها از جامعه جهانی خواستند برای پایان دادن به نقض حقوق بشر و ارائه حمایت‌های بشردوستانه، پزشکی و روانی-اجتماعی اقدام کند.
هیئت حقیقت‌یاب اعلام کرد که گزارش بعدی خود را شامل نقشه راهی برای تحقق عدالت و پاسخگویی در مارس ۲۰۲۵ ارائه خواهد کرد.
شورای حقوق بشر سازمان ملل در ۲۴ نوامبر ۲۰۲۲ مأموریت هیئت حقیقت‌یاب مستقل بین‌المللی دربارهٔ جمهوری اسلامی ایران را برای تحقیق دربارهٔ نقض حقوق بشر مرتبط با اعتراضاتی که از ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۲ در ایران آغاز شد، به‌ویژه در ارتباط با زنان و کودکان، صادر کرد.
در ۲۰ دسامبر ۲۰۲۲، رئیس شورای حقوق بشر اعلام کرد که سارا حسین، از بنگلادش، شاهین سردار علی، از پاکستان و ویویانا کریستیسویچ، از آرژانتین، به‌عنوان سه عضو مستقل این هیئت منصوب شده‌اند و سارا حسین به‌عنوان رئیس این هیئت انتخاب شد.
سارا حسین، رئیس هیئت حقیقت‌یاب روز سه‌شنبه درباره جلسه تازه این هیئت گفت: «در این جلسه، بازماندگان – از جمله کودکان و زنان و مردان جوان – دربارهٔ اولویت‌های خود برای حقیقت، عدالت، پاسخگویی و جبران خسارت سخن گفتند. صدای آن‌ها و انتظاراتشان برای اقدام، چه در داخل ایران و چه در عرصه بین‌المللی، در اتخاذ رویکردی قربانی‌محور برای عدالت و پاسخگویی نقش کلیدی دارد.»
