راحله راحمیپور سالهاست با تومور مغزی زندگی میکند. در مرداد ۱۴۰۳، آزمایش MRI نشان داد که تومور اولیه رشد کرده و یک تومور جدید نیز ایجاد شده است. این وضعیت باعث فشار بر جمجمه و بروز اختلالات عصبی و حسی شده است. همزمان، او بیماری قلبی دارد و تاکنون سه بار تحت عمل آنژیو قرار گرفته است.
به گزارش روز چهارشنبه کانون حقوق بشر ایران؛ روز سهشنبه ۲۱ مردادماه ۱۴۰۳، راحله راحمیپور، زندانی سیاسی و از خانواده دادخواهان دهه ۶۰، بهدلیل تشخیص خطر خونریزی داخلی از زندان قرچک ورامین به بیمارستان ورامین منتقل شد. اما پس از معاینات اولیه، پزشکان با توجه به وخامت شرایط جسمی، دستور انتقال فوری او به بیمارستانی در پاکدشت را صادر کردند. در نهایت، این زندانی بیمار در بخش مراقبتهای ویژه (ICU) بستری شد.
این رویداد در حالی رخ داد که طی هفتههای گذشته، گزارشهای متعددی از بیهوش شدنهای مکرر راحله راحمیپور در زندان قرچک منتشر شده بود. منابع نزدیک به خانواده میگویند این بیهوشیها، که ابتدا بهصورت پراکنده رخ میداد، در ماههای اخیر شدت یافته و گاهی چند بار در هفته تکرار شده است. با وجود این هشدارها، مسئولان زندان و دستگاه قضایی نه تنها اقدامی برای درمان او نکردند، بلکه اعزام به بیمارستان را منوط به بستن دستبند و پابند کردند؛ شرطی تحقیرآمیز و خلاف موازین حقوق بشر که باعث تأخیر در رسیدگی فوری پزشکی شد.
فعالان حقوق بشر تأکید میکنند که مسئولان با این کار، عملاً جان این زندانی ۷۴ ساله را به بازی گرفتهاند. طبق استانداردهای بینالمللی، بیماران در شرایط اورژانسی باید بدون قید و شرط به مراکز درمانی منتقل شوند. اما در این پرونده، مقامات با اصرار بر دستبند و پابند، درمان فوری را به تأخیر انداختند و جان راحمیپور را در معرض خطر جدی قرار دادند.
خانواده این زندانی میگویند: «راحله را با بیماری تومور مغزی، ناراحتی قلبی و فشار خون بالا در شرایطی جهنمی نگه میدارند. او بیش از دو سال است که صرفاً به جرم دادخواهی در زندان محبوس است و حتی وقتی از حال میرود، بهجای درمان فوری، او را به تخت بیمارستان با زنجیر میبندند.»
راحله راحمیپور سالهاست با تومور مغزی زندگی میکند. در مرداد ۱۴۰۳، آزمایش MRI نشان داد که تومور اولیه رشد کرده و یک تومور جدید نیز ایجاد شده است. این وضعیت باعث فشار بر جمجمه و بروز اختلالات عصبی و حسی شده است. همزمان، او بیماری قلبی دارد و تاکنون سه بار تحت عمل آنژیو قرار گرفته است.
پزشکی قانونی پیشتر بهصراحت اعلام کرده بود که این زندانی «توان تحمل کیفر» را ندارد و باید تحت مراقبت تخصصی خارج از زندان قرار گیرد. با وجود این، مقامات نه تنها به این توصیهها بیاعتنا بودهاند، بلکه با رفتارهای تحقیرآمیز و غیرانسانی، شرایط او را بدتر کردهاند.
زندان قرچک ورامین که محل نگهداری راحله راحمیپور است، از نظر نهادهای بینالمللی یکی از بدترین زندانهای ایران به شمار میرود. نبود امکانات پزشکی، بهداشت ضعیف، آب آلوده، غذای بیکیفیت و ازدحام شدید، سلامت زندانیان را بهشدت تهدید میکند. در چنین شرایطی، حتی یک فرد سالم هم در معرض بیماریهای متعدد قرار میگیرد، چه برسد به زندانیای با شرایط جسمی وخیم.
منابع آگاه میگویند در ماههای اخیر، بیهوشیهای ناگهانی و مشکلات عصبی او بهقدری شدید شده که حتی راه رفتن و صحبت کردنش تحت تأثیر قرار گرفته است. با این حال، مسئولان نه تنها از اعزام فوری خودداری کردهاند، بلکه بارها شرط دستبند و پابند را پیش کشیدهاند.
این رفتار غیرانسانی، موجی از انتقاد را در میان فعالان حقوق بشری برانگیخته است. آنها میگویند بستن دستبند و پابند به زندانی بیمار، بهویژه در شرایطی که او در بخش ICU بستری است، هیچ توجیه امنیتی ندارد و صرفاً نوعی شکنجه و تحقیر آشکار است.
عفو بینالملل و چندین نهاد دیگر پیشتر با انتشار بیانیههایی، خواستار آزادی فوری راحله راحمیپور شده بودند. آنها تأکید کردهاند که ادامه حبس او، آن هم با وجود بیماریهای جدی و توصیه پزشکان به درمان خارج از زندان، مصداق بارز شکنجه و رفتار بیرحمانه است.
نقض آشکاش که در دهه ۶۰ ناپدید شدند، بوده است. اکنون، وضعیت او به آزمونی برای جامعه بینالمللی بدل شده است تا نشان دهد آیا میتواند در برابر نقض فاحش حقوق انسانی، واکنش مؤثر نشان دهد یا خیر.
