رنج‌های مشترک بسیار و رویای زیبای آزادی و فرهنگی مشترک ما را به هم نزدیک کرده است؛ در سالی که همچون پار و پیرار، چیزی برای شادی جمعی نداشتیم.
گرانی‌های کمرشکن، دوام آوردن با دستمزدی ناچیز، اخراج سهل و بی‌عقوبت نیروی کار زیر چتر قراردادهای چند ماهه، تنگ‌تر شدن عرصه بر زنان زیر بار کمرشکن قوانین نوشته و نانوشته‌ی ضدانسانی، ادامه‌ی سانسور و سرکوب آزادی بیان با پرونده‌سازی برای نویسندگان و هنرمندان و فعالان سیاسی و اجتماعی و تهدید و در بسیاری موارد بازداشت آنها، و سرانجام صدور احکام اعدام برای معترضان و مخالفان سیاسی… این همه تنها سیاهه‌ای مختصر از رنج‌های مشترکی است که حاکمیت به مردم تحمیل کرده است.
با این همه، در دل این سرکوب فزاینده و این بن‌بست اقتصادی که بقای بسیارانی را تهدید می‌کند، در روزهایی که بسیاری سال را پشت میله‌های زندان نو میکنند و بسیاری دیگر به قید وثیقه آزادند، مقاومت هر روزه‌ی زنان، ایستادگی ادبیات و هنر مستقل در برابر سانسور و بردگی فکری، و به هم پیوستن صداهای پراکنده برای لغو احکام اعدام چون بارقه‌هایی از آیندهای روشن است، آیندهای که با رویای آزادی و برابری در آمیخته است.
از این روست که در آستانه‌ی نوروز نگاهی به روزهای رفته داریم و چشم امید به روزهای نیامده بسته‌ایم. همچون هر بهار، میان بیم‌های بیشمار و امیدهای اندک، امید و همبستگی را چراغ راه می‌کنیم که نیروی ادامه دادن راه از همین امید و همبستگی بر می‌آید.
کانون نویسندگان ایران سال نو را به نویسندگان و هنرمندان مستقل و همه‌ی آزادی‌خواهان و ستم‌ستیزان شادباش می‌‌گوید. باشد که ایستادگی‌های فردی جای خود را به ایستادگی‌های جمعی دهد و سال تازه، سال به بارنشستن امیدها و تحقق آرمان‌ها باشد.
کانون نویسندگان ایران
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
2 پاسخ
بسیار به معنی خیلی و زیاد و بیش است و جمع بسته نمی شود. بنابراین بسیارانی نادرست و خطای فاحش است به ویژه برای کسانی در راس یک انجمن ادبی.
خطاب من به مسلمانانی استکه در ۱۲ فروردین سال ۵۸ رفتند و به جمهوری اسلامی رای دادند. واینک بخاطر فشار اقتصادی همه شان آه ناله میکنند از آشی خودشان پختند و در کاسه ی بقیه ایرانیان گذاشتند و حالا مینالند که یکی پیدا بشه مارا از این بدبختی نجات بده تا برویم و به بدبختی بعدی رای آری بدهیم.
ایشان که همه مسلمان بودند دست کم حرف ابوذرغفاری یار محمد پیامبرشان را گوش بدهند که گفت:
> در عجبم از مردمی که نان جوین ندارند و با شمشیر آخته نمیتازند>.