زمینِ مُرده نَفَس می‌کشد، چه ایستادی!
میانِ این خس و خاشاک، اِی خس و خاشاک!
زمینِ مُرده نَفَس می‌کشد، چه می‌لولی
میانِ ریخت و پاشی که از تو مانْد به خاک
.
زمین ِ مُرده نَفَس می‌کشد، چه ایستادی!
میانِ این خس و خاشاک، اِی خس و خاشاک!
از آن دوا که در آن دوره در بساطِ تو بود
بیاب قطره‌ای، تَر کُن ازآن دوا لبِ خاک!
.
زمینِ مُرده نَفَس می‌کشد -گمان نداری اگر،
میانِ این خس و خاشاک، اِی خس و خاشاک!
برای آن که دَمِ گَرمِ او به چشم ببینی
بیاب شیشه‌ای، بگذار زیرِ بینیِ خاک!
.
زمینِ مُرده نَفَس می‌کشد -گمان نداری اگر،
ببین که از نَفَسِ گَرمِ او بخار نشسته است
به‌رویِ هر یکی از تکّه‌های آینه‌ای
که در درون و برونِ تو، سال‌هاست شکسته است
.
زمینِ مُرده نَفَس می‌کشد، هم از این‌روست
بنفشه، مُژده به‌لب، شادمانه می‌خوانَد
نسیمِ شیفته با تازیانه‌ی بوسه
ز دیده‌گانِِ زمان، خوابِ کهنه می‌رانَد
.
به چشم‌های درختان نگاه کن، زآن‌جا
نگاهِ گَرمِ هزاران جوانه جانبِ توست
ز/هَمْ/گسیخته از زیرِ شاخه‌ها مگذر
هزار چشم ز هَر شاخه‌ای مراقبِ توست!
.
شتاب می‌کن و دستی بکش به زلفِ بهار!
شتاب گیر! تو اِی مُرده در درنگ! شتاب!
بِهِل روانه شود جویِ رَنگِ او در تو
شتاب گیر، شتاب، اِی پریدهْ‌رنگ، شتاب!
.
گِرِه ز هَم بِگُشا! اِی گِرِه، ز هَم بِگُشا!
و مرغِ دل‌شده بگذار بال و پَر بِگُشایَد
به کارزار درآ، اِی به کارِ زارِ درون
و جانِ سوخته بگذار تا به‌رقص در آید!
ــــــــــ
محمّدرضا مهجوریان
