امسال تعیین نرخ حکومتی حداقل مزد، بطور کم سابقه ای در حال تبدیل شدن به یک بحران و بن بست برای حکومتگرانی شده است که ۴۶ سال است مشغول غارت و چپاول دسترنج ما کارگران هستند.
واقعیت این است که در نتیجه ی تهاجم بی پایان به زندگی و معیشت ما کارگران در طول دهه های گذشته، نه تنها میلیونها خانواده کارگری شاغل و بازنشسته ی حداقل بگیر به قعر جهنم فقر و فلاکت رانده شده اند بلکه هر ساله با افزایش ناچیزتر دستمزد غیر حداقل بگیرها، تحت عنوان “سایر سطوح مزدی” و گسترش شرکتهای پیمانکاری با هدف پرداخت مزد کمتر به کارگران در صنایع مهمی چون نفت و گاز و پتروشیمی و مخابرات و..، زندگی این بخش از کارگران و مزد بگیران زحمتکش نیز به زیر خط فقر سقوط کرده است و اینک حکومت جمهوری اسلامی همه بخشهای طبقه کارگر ایران را در مقابل خود دارد.
با اینحال سیاست گذاران جمهوری اسلامی در تلاشند از طریق راه انداختن کارزارهای شبه حکومتی مانند کارزار افزایش ۷۰ درصدی مزد و استفاده گسترده از چهره های امنیتی-کارگری تحت عنوان فعال کارگری در رسانه های حکومتی، اعتراضات مستقل کارگران را مهار و با افزایش چند ده درصدی حداقل مزد، آنهم در شرایطی که علاوه بر تورم صد در صدی ماههای گذشته، پیش بینی ها حکایت از یک بیگ بنگ تورمی در سال جدید دارد از خشم در حال غلیان میلیونها کارگر گذر کنند.
پیشاپیش روشن است که این سیاست ضد کارگری و چپاولگرانه راه به جایی نخواهد برد و طوفان خشم کارگران در صنایع مختلف و در جای جای کشور به سرعت فوران خواهد کرد و میلیونها کارگر کارد به استخوان رسیده در دفاع از حق حیات خود لحظه ای درنگ نخواهند کرد.
کارگران و همکاران در سراسر کشور
کالای ما کارگران برای “عرضه و فروش و زندگی” نیروی کارمان است و ما به عنوان صاحبان این کالا که دهها میلیون نفر و اکثریت بزرگ مردم ایران هستیم هیچ اختیاری در تعیین قیمت آن نداریم.
کارفرمایان، صاحبان سرمایه و حکومت به مثابه اقلیت ناچیز جمعیت کشور، هر لحظه که اراده میکنند و منافع شان ایجاب میکند قیمت کالاهای تحت مالکیت خود را بطور نجومی بالا میبرند و در این سو، با سلب حق تعیین قیمت نیروی کارمان از ما کارگران و بدست گرفتن اختیار آن بدست خود، تکه نانی بخور و نمیر را جلوی ما میاندازند.
تغییر این وضعیت ضد انسانی و وارونه، جز به دستان ما کارگران و قدرت اعتراضات میلیونی و متحد ما مقدور و ممکن نیست.
ما میلیونها انسانیم و میتوانیم با سازماندهی اعتراضات و اعتصابات سراسری به دفاع از حق حیات خود برخیزیم و برای همیشه به چرخه ی فقر و فلاکت و بی اختیاری در قبال حق حیاتمان، پایان دهیم.
پیش به سوی اعتراضات و اعتصابات سراسری
مستحکم تر باد اتحاد و همبستگی میلیونی کارگران
اتحادیه آزاد کارگران ایران- ۲۲ اسفند ماه ۱۴۰۳
یک پاسخ
چند پرسش از نویسندگان بیانیه
منبع تورم صد درصدی شما کدام است؟
از دید شما حداقل دستمزد چقدر باید باشد؟
منبع شما که می‌نویسید شمار کارگران دهها میلیون نفر و اکثریت هستیم چیست؟ چون طبق آمارها شمار کارگران و مزدبگیران حدود ۱۰ میلیون نفر است نه دهها میلیون نفر. و اکثریت هم نیستند.
راهکار شما برای احقاق حق اعتصاب و اعتراض خیابانی است، ممکن است بفرمایید چگونه میخواهید این اعتراض ها را سازماندهی کنید در حالی که در سال‌های گذشته حتی یک مورد اعتصاب و اعتراض زیر رهبری اتحادیه کارگران آزاد نداشتیم؟