شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران گزارش داده در جریان تجمع امروز اول بهمن ۱۴۰۳ بازنشستگان فرهنگی مقابل وزارت آموزش و پرورش نیروهای امنیتی با اسپری فلفل قصد متفرق کردن تجمع‌کنندگان را دشتند. و متاسفانه تعدادی از بازنشستگان فرهنگی از ناحیه چشم و گلو آسیب دیدند.
این حمله بی‌رحمانه نشان می‌دهد که حکومت علی‌رغم وعده‌ها پاسخگویی به مطالبات را ندارد و تنها در پی سرکوب مطالبه‌گران بر می‌آید.
بازنشستگان فرهنگی از ساعت ۹ صبح امروز دوشنبه ۱ بهمن ۱۴۰۳ در اعتراض به تاخیر ۱۷ ماهه ۶۰ درصد پاداش بازنشستگی (سنوات پایان خدمت) ۱۴۰۲ مقابل وزارتخانه آموزش و پرورش تجمع کردند وبا سردادن شعار «وزیر بیا پایین» خواهان پاسخگویی وزیر آ.پ که او را «کاظمی دروغ‌گو» خواندند، شدند.
دیگر شعارهای بازنشستگان فرهنگی در این تجمع عبارت بود از: «وزیر بی لیاقت استعفا، استعفا»، «نگاه پشت شیشه پاداش ما نمیشه»، «۴۰۲ داد بزن، حقتو فریاد بزن» و «اگر عدالتی بود معلم اینجا نبود»…
در همان حال که ماموران حکومتی در حال سرکوب بازنشستگان فرهنگی برودند، سخنگوی وزارت آموزش و پرورش بازنشستگان را «گنجینه‌های ارزشمند» نامید و وعده ی پرداخت پاداش پایان خدمت سال ۱۴۰۲ تا ماه آینده را داد.
این شورا نوشته است: همان‌طور که در فریاد‌های «بی شرف» همکاران پیشکسوت‌مان خطاب به مامورین امنیتی که از اسپری فلفل استفاده کردند، می‌شنوید؛ این برخورد قبیح و ناپسند با معلمان بازنشسته‌ای که خواهان مطالبات صنفی و حقوق قانونی خود هستند، جز بی‌شرمی و بی‌شرفی نامی ندارد.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران سرکوب تجمع بازنشستگان فرهنگی را شدیداً محکوم کرده و خواهان پایان بخشیدن به برخوردهای خشونت آمیز نیروهای امنیتی حکومت و سرکوب تجمعات قانونی شده است.
اتحادیه آزاد کارگران ایران نیز گزارش داده است صبح امروز دوشتبه اول بهمن ماه ۱۴۰۳، جمع کثیری از بازنشستگان در شهرهای مختلف کشور در تبربز، کرمانشاه، ایلام، همدان، تهران، اهواز، خرم اباد، رشت، زنجان، بیجار، اصفهان و ….، در اعتراض به ظلم و بی عدالتی ستاد اجرایی فرمان خمینی و بنیاد تعاون سپاه پاسداران با در دست داشتن پلاکارد و سر دادن شعارهایی دست به تجمع زدند.
بازنشستگان مخابرات مدتهاست نسبت به ظلم و بی عدالتی ستاد اجرایی فرمان خمینی و بنیاد تعاون سپاه پاسداران به عنوان مالکان اصلی شرکت مخابرات ایران معترض اند اما هیچیک از مسئولین این دو نهاد و دیگر ارگانهای حکومتی توجهی به خواسته های آنان نمی‌کنند.
