<این گفتار نیز متن سخنرانی شش ژانویه در برنامه شب همبستگی با فلسطین در “کانون دوستداران فرهنگ ایران در واشنگتن دی سی” خواهد بود، لطفا فلایر و لینک سخنرانی را در زیر نقشه های آخر متن ببینید>
در آوریل ۲۰۲۱ سازمان دیده بان حقوق بشر نوشت: هر روز یک کودک فلسطینی: در غزه در یک زندان سر باز، در کرانه ی غربی بدون حقوق اولیه ی انسانی، در اسرائیل به مثابه ی یک فرد زیر دست، و در کشورهای همسایه، ناگزیر به داشتن انگ پناهندگی برای تمام عمرش مانند والدین و پدربزرگ و مادربزرگش زاده می شود، و تنها دلیلش این است که او یک فلسطینی است، و نه یک یهودی.
(یادآوری اینکه در برخی کشورها، از جمله مصر، کویت و … مهاجرین هرگز حقوق کامل شهروندی نمی گیرند).
سه نکته در پیشگفتار:
۱-چون تاریخچه ی سرکوب اقتصادی و استعماری منطقه ی فلسطین به اواخر قرن نوزدهم می رسد و مسئله پیدایش حکومت اسرائیل به سال ۱۹۴۸، و جابجایی مرزها و دیگر تغییرات مهم به سال ۱۹۶۷ و سالهای پس از آن، پس برای یک بررسی منصفانه باید پیش از حمله ی هفتم اکتبر و قربانیان غیر نظامی اسرائیلی آغاز کرد.
۲- همچنین من در طول این گفتار، لغت نامناسبِ جنگ را بجای منازعه (یا سرکوب و مقاومت) بکار میبرم، چون جنگ بین دو نیروی مشابه معمولا اتفاق می افتد، اما بین اسرائیل و فلسطین، داستان دیگری است، یکی بدون ارتشی منسجم است و اسلحه ی سنگین، اما دیگری با ارتشی بسیار قوی و سازمان یافته، دارای پیشرفته ترین سلاح های جنگی با حمایت قویترین و نظامی ترین دولتهای جهانی.
۳-در ضمن یادآوری می کنم که ممنوعیت “مجازات دسته جمعی”، بطور خاص یکی از بندهای قرارداد بین المللی هیگ Hague می باشد. این قرارداد، بیشتر شامل قراردادها و قوانین جنگی برای حفظ اسیران جنگی، زخمیان، و مردم، و منابع طبیعی کشورهای مغلوب است. مجازات دسته جمعی مردم غزه به وسیله ی اسرائیل پس از حمله ی هفتم اکتبر، شکستن و نقض این قرارداد است، می دانیم که بیشتر کشته شدگان فلسطینی زن و بچه اند و یادمان باشد که نه تنها بچه ها، بلکه زنان در غزه برای حماس نمی جنگند. بگذریم از اینکه اکثر کشته شدگان، جنگنده های حماس نبوده و غیر نظامی اند.
دفاع از حقوق بشر و به وجود آمدن کنشگران و مدافعین حقوق بشر به صورت امروزه در ایران نسبتا پدیده ای است تازه، بدین جهت برخی و فقط برخی از این به اصطلاح مدافعین حقوق بشری همه ی داستان را نگرفته اند و حقوق بشر آنها، سیاست زده است و در چهارچوب تعریف اساسی حقوق بشر نمی گنجد و به بیراهه می رود، البته باید گفت که این لفظ حقوق بشر کلا در جهان و در تاریخ، از مفهوم اصلی خود خارج شده و حکومتهایی که خود، مدعی دفاع از آن هستند و از آن دم میزنند، بیش از همه آن را نقض کرده و میکنند، به اصطلاح، دست پیش می گیرند تا پس نیفتند. در هر صورت، هموطنانی هستند، چه در داخل و چه در خارج، که در مورد کشتار فلسطینی ها در غزه، با اشاره به مواضع ظاهری و تبلیغات جمهوری اسلامی و اینکه دوست دشمن من، دشمن من است، با موجی مشکوک و ناسالم، همصدا می شوند و با کمرویی (و شاید با تردید) نه تنها جنایات غزه را محکوم نمی کنند، بلکه، به هواداری غیر مستقیم اسرائیل نیز می پردازند. چگونه می شود از حقوق بشر سخن راند و کشتار بیش از ۴۶،۳۷۶ اکثرا غیرنظامی با درصد بالایی از زن و کودک را با قاطعیت محکوم نکرد، مگر اینکه معتقد بود که این قربانیان از جنس دیگری از بشر مورد نظر آنها هستند. چون عربند؟ (که تبعیض نژادی است)، چون مسلمانند؟ (که تبعیض مذهبی است)۱. البته روی سخن با آن تبار و حامیانش که خود را وارث تاج و تخت ایران می دانند و اما با در دست داشتن پرچم اسرائیل، به یادگار عکسی از سرسپردگی خود می گیرند، نیست.
باید گفت که تعریف بنیادی و تثبیت شده ی “حقوق بشر” این است: (ترجمه ای تقریبا واژه به واژه)
تمام حقوقِ بشری ذاتی انسان هستند و نه قابل انتقال و یا قابل پس گرفتن. این حقوق، شامل حال تمام انسانها فقط به صرف انسان بودن می شوند، بدون توجه به ملیت، نژاد، مذهب، یا تعلق طبقاتی. این حقوق در برگیرنده ی حقوق سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی هستند که خود فرهنگی شامل حق زندگی، حق سخن گفتن، محافظت در مقابل بردگی و حق تحصیلی می باشد.
بخشی از این گفتار به سه قانون تثبیت شده ی بین المللی، “آپارتاید”، “جنایت بر علیه بشریت” و “نسل کشی” می پردازد. این مفاهیم و تعاریف را برخی از هواداران اسرائیل به چالش می کشند.
آپارتاید:
اسراییل همواره تلاش و تبلیغ می کرد و می کند که چهره ای مدرن، دموکرات، و پیشرفته ای از حکومت و کشور خود به جهانیان نشان بدهد، از جمله قبولاندن این شایعه که اسرائیل تنها کشور دموکرات خاورمیانه است. حال آنکه بنا بر شواهد علمی و مستند، خیلی از روشنفکران و سازمانهای بین المللی این ادعا را رد کرده و بخصوص سازمان دیده بان حقوق بشر با اسناد حقوقی و بنا بر عملکرد تاریخی اسرائیل، در بیست و هفتم آوریل ۲۰۲۱، در نشریه خود، حکومت اسرائیل را آپارتاید ارزیابی و معرفی کرد. باید فراموش نکنیم که در خود کشور اسرائیل و در مناطق اشغالی اسرائیل، هم یهودیها زندگی می کنند و هم فلسطینی ها، که دسته ی اول از تمام حقوق شهروندی برخوردارند و دسته ی دوم از اکثر این حقوق محرومند و این تبعیض، مهمترین اصلی است که اسرائیل را یک حاکمیت آپارتاید کرده، به تعریف دیده بان حقوق بشر، سه مشخصه ای که حکومت اسرائیل را آپارتاید می کنند بدین قرارند:
۱- سعی در برقراری سروری یک نژاد یا قوم بر نژاد یا قوم دیگر (مذهبی، ملی و قومی، و غیره)
۲-سرکوب کردن دائمی گروه مغلوب بوسیله ی گروه غالب
۳-اعمال رفتارهای غیرانسانی
باید گفت که از جمعیت کشور اسرائیل، حدود ۷۶.۳٪ یهودی و بقیه غیر یهودی اند. اما در مناطق تحت اشغالِ اسرائیل به اضافه ی خود اسراییل، تقریبا جمعیت یهودی ها و فلسطینی ها مساوی است. از چندین سال پیش، حکومت اسرائیل شروع به برقراری سیستمی کرده که خط مشی های حقوقی و امتیازات شهروندی را بنا بر در صد جمعیت تنظیم می کند و بدین جهت تلاش می کند تا می تواند فلسطینی ها را از منطقه براند تا نسبت جمعیت یهودی ها به فلسطینی ها بیشتر شود و بتواند تبعیضات گسترده تری را با وضع این خط مشی های جدید به نفع یهودی ها عملی گرداند. همزمان با این تلاش، اسرائیل سعی می کند تا یهودی های بیشتری را از تمام دنیا به منطقه جلب کند تا جمعیت یهودی ها بیشتر گردد.(اخیرا تعداد بچه برای هر خانوار فلسطینی مقیم خود کشور اسرائیل در مقایسه با تعداد بچه های برخی از یهودی ها بسیار کمتر شده است، یهودی های اولترا ارتدکسِ حسیدی Haredi که بطور میانگین بین شش تا هفت بچه دارند، الان تقریبا ۱۵٪ جمعیت اسرائیل هستند، خود حسیدی ها دو دسته هستند، اول صهیونیستها که همه ی مناطق اشغالی را برای یهودی ها می خواهند و حدود بیست درصد دیگر با اعتقادی متفاوت که در اسراییل هستند ولی تشکیل یک کشور یهودی را بر ضد اعتقادات مذهبی خود می دانند و معتقدند که کشور یهود باید موقعی تشکیل بشود که مسیح یهودی ها ظهور میکند). باید یادآوری کرد که در دهه های اخیر، بیشتر یهودی های ارتدکس یا اولترا ارتدکس به اسرائیل مهاجرت می کنند، نه یهودیان مترقی یا مرفه یا سکولار.
باید یادآور شد که در مناطق اشغالی، با اینکه برخی از اختیارات در دست خود فلسطینی ها است، اما اسراییل، کنترل مرزها، حراست تمام منطقه، تمام اختیارات هوایی و ترددهای هوایی، تردد مردم و نقل و انتقال محصولات و وسایل زندگی، و شناسایی و صدور کارت شناسایی همه ی مردم منطقه را در دست دارد. در مناطق اشغالی، زندگی روزمره ی فلسطینی ها تحت کنترل شدید اسرائیل است و هر لحظه جان، خانه ها و انبارهای آب مردم با خطر تخریب روبروست.
“جنایت علیه بشریت”
سازمان دیده بان حقوق بشر با اسناد و تعاریف حقوقی ثابت می کند که حکومت اسرائیل بخصوص در هفده سال اخیر، “جنایت علیه بشریت” را در فلسطین و باز هم بخصوص در غزه مرتکب شده است، بگذریم از جنایات دو سال اخیر که نسل کشی مستقیم است.
بر طبق قوانین بین المللی، اگر حکومتی هم “آپارتاید” باشد و هم بطور مدام به “آزار و اذیت قومی یا نژادی” بپردازد، مرتکب “جنایت بر علیه” بشریت شده است. این سازمان، کشور اسرائیل را بنا بر عملکرد هایش، حتی پیش از این جنگ اخیر، به “جنایت بر علیه بشریت” محکوم کرده بود.
نسل کشی:
در سال ۱۹۴۸، سازمان ملل متحد، “نسل کشی” را یک جنایت بین المللی دانست و اینگونه آن را تعریف کرد:
هرگونه اقدام عمدی برای نابودی و حذف فیزیکی بخش یا کل یک نژاد، قوم، ملت، و یا گروه مذهبی. .
و باز بنا به ارزیابی سازمان ملل، نسل کشی می تواند با بکار گرفتن “هر یک” از روشهای زیر صورت پذیرد:
۱-کشتار اعضای گروه مذهبی، نژادی، قومی و یا ملیتی
۲-وارد کردن آسیبهای روانی و فیزیکی به یک گروه مذهبی، نژادی، قومی و یا ملیتی (از جمله لخت کردن اسرای فلسطینی و شکنجه و.. .)
۳-تخریب عمدی شرایط زندگی برای آسیب رسانی جسمانی به یک گروه مذهبی، نژادی، قومی و یا ملیتی (تخریب خانه ها و منابع آبی فلسطینی ها، حتی به هنگام صلح)
۴-جلوگیری از تولید مثل گروه مذهبی، نژادی، قومی و یا ملیتی
۵-انتقال اجباری فرزندان گروه زیر دست به گروهی دیگر
از سال ۱۹۶۷ و بخصوص در جنگ دو ساله ی اخیر، نیروهای اسرائیلی بطور سیستماتیک و برنامه ریزی شده، بجز کشتار مستقیم مردم غزه، منابع حیاتی آنها را از جمله منابع انرژی، آب، و مدرسه و بیمارستانها ویران کرده و این بخودی خود نسل کشی محسوب می شود. از جمله، بر طبق گزارش سازمان عفو بین الملل، اسرائیل در ۵۰ سال اشغال سرزمین فلسطین، فلسطینی ها را از دسترسی به آب کافی محروم کرده و به خصوص آب سالم و قابل استفاده.
بر اساس یافته های سازمان ملل متحد، نسل کشی، انواع مختلف دارد، تدریجی و ناگهانی و هر کدام به چند نوع. باید گفت که اسرائیل و حامیانش، نسل کشی فلسطینیها را از سالها پیش، و در مورد غزه از هفده سال پیش که آن را با کمک مصر به زندانی سر باز و از همه طرف مسدود، برنامه ریزی کرده بودند که اکنون با کشتار دسته جمعی اخیر به نوع عریان قصابی در آمده. پیش از این، اسرائیل، برای آسیب رساندن به مردم غزه، سعی کرده بود تا با تصرف و قطع تمام شریانهای حیاتی، از جمله منابع انرژی و آب، کم کم تمام فلسطینیها و بخصوص مردم غزه را آنچنان در تنگنا بگذارد که به صورتی، تدریجی یا از بین برده یا آنان را به جابجایی و ترک دیار خود مجبور کند (مصداقِ تعریف نسل کشی). در آغاز جنگ ۲۰۲۳، اسرائیل سعی کرد که تمام تاسیسات شهری نزدیک به مرز بین غزه و اسرائیل را از بین ببرد تا حداقل فلسطینی ها را به دورتر از مرز خود براند تا حائل یا بافر مرزی وسیع تری را مثلا برای آسایش خاطر خود داشته باشد. هر چند در مورد مشابه ای در سال ۲۰۰۶، فعالین حقوق بشر فلسطینی و اسرائیلی ثابت کردند که تغییر این خطوط مرزی به بهانه ی حفظ امنیت، در اصل امری سیاسی است با هدفِ کنترل بیشتر فلسطینی ها و گرفتن منابع طبیعی (زمین و منابع خفته در آن) بیشتر برای اسرائیل. اما اکنون در این مرحله ی جنگ، بنظر می آید که تلاش دارد خاک غزه را از حضور فلسطینی ها خالی کند، ألبته اگر بتواند.
یادمان باشد که در نسل کشی ارمنستان در سال ۱۹۱۶-۱۹۱۵ بدست عثمانیها، همه را مستقیما نکشتند ولی علاوه بر قتل، از روشهای دیگر برای نابودی ارمنی ها نیز استفاده کردند. از ۱.۵ میلیون نفری که در نسل کشی ارمنی ها نابود شدند، بیش از پنجاه در صد از گرسنگی و نرسیدن احتیاجات اولیه ی زندگی جان خود را از دست دادند بخصوص بین راه ارمنستان به سوریه، هنگامیکه آنها را از ارمنستان بیرون رانده و آنها سرگردان بدون هیچ وسیله ای راهی سوریه شدند. قطع شریانهای حیاتی و جلوگیری از رسیدن مایحتاج اولیه ی زندگی، کاری است که اسرائیل به مردم غزه از هفده سال پیش به تدریج و پس از جنگ بطور مطلق روا داشته. قابل توجه است که پس از نسل کشیِ ارمنستان، مجامع بین المللی به موضوع نسل کشی و تدوین آن پرداختند تا از تکرار آن در تاریخ جلوگیری شود!!
بطور مثال باید گفت که پیش از جنگِ اخیر، در ماه مه ۲۰۲۱، اسرائیل ۲۷۰۰ تاسیسات کوچک و بزرگ آبی فلسطینیها را تخریب نمود و یا اینکه بطور سیستماتیک و به تدریج، زمینهای حاصلخیز با منابع آبی را، در آن سرزمین کم آب، شناسایی کرده و سپس آنها را در تملک خود در می آورد. یا اینکه فلسطینیها را از داشتن زمینهای کشاورزی و حتی منابع طبیعی دیگر مثل زمین و معدن ها محروم می کرد و می کند. باز هم برای مثال، پس از جنگ ۱۹۶۷، در ۱۹۶۸ اسرائیل بهترین قسمت خاک فلسطین را که ۱۲۰ کیلومتر موازی رود اردن، در کرانه ی باختری و تقریبا در دره ی اردن و نزدیک بحرالمیت قرار دارد را اشغال نموده و به سرعت شهرکهایش را در آنجا مستقر نمود. این بخش از کرانه ی غربی درست در بالای سفره های زیرزمینی پر آبترین منابع آبی موجود در منطقه یعنی سفره های زیرزمینی “کوهستانی” قرار دارد و دارای خاک بسیار حاصلخیزی است.
بنا بر سازمان دیده بان حقوق بشر، اسرائیل پس از ۱۹۶۷، با مالکیت و مدیریت تمام آب منطقه و فلسطین، قرارداد هیگ را که در سال ۱۹۰۷ تصویب شده بود، نقض نمود. این قرارداد، در کنار کنوانسیون ژنو، قوانین جنگی و جنایات جنگی را تعریف و ممنوع نموده است. از جمله اینکه کشور فاتح نمی تواند منابع طبیعی کشور مغلوب را تصاحب کند، مگر بخش کوچکی برای تامین مایحتاج سربازان داخل در سرزمین اشغال شده.
https://www.bbc.com/persian/extra/RnxHX9lkxv/israeli_settlements_persian
سرنوشت آب در منطقه:
کلا منابع آبی تمام منطقه سه تا هستند، که دو تا از این منابع در کرانه غربی وجود دارند، رود اردن و سفره های زیرزمینی پرآبی بنام سفره های کوهستان (که چندین حوضه ی پر آب را در بر می گیرد). سومین منبع، سفره ی زیر زمینی کوچکتری بنام سفره ی “ساحلی” است که در سواحل غزه و اسرائیل قرار دارد.
تنها هجده ماه پس از حمله ی سال ۱۹۶۷، اسراییل تمام منابع آبی منطقه و فلسطین را به دست ارتش اسرائیل سپرد و اعلام نمود تمام منابع آبی، ملی و متعلق به اسرائیل هستند و فلسطینی ها بدون مجوز نمی توانند از آنها بهره برداری کنند و سپس هر گاه فلسطینیها برای مجوز می رفتند، اکثر اوقات به آنها اجازه ی بهره برداری یا کندن چاه یا گود کردن چاههای کم عمق و خشک را نمی داد. و تازه پس از آن، دولت اسرائیل، در سال ۱۹۸۲، تمام آبهای منطقه را به شرکت اسرائیلی Mekorot مکوروت منتقل نمود، البته تحت قوانین و کنترل حکومت اسرائیل. در مجموع، در تمام منطقه، اسرائیلی ها به ۸۹.۵٪ و فلسطینی ها به ۱۰.۵٪ آبهای زیرزمینی موجود دسترسی دارند با جمعیتی تقریبا مساوی. آبهای زیرزمینی، در مجموع هشت حوضه دارند که چهار تا در اسرائیل و چهار تا در مناطق اشغالی هستند. فلسطینی ها به آب رودخانه ی أردن و هیچگونه رود دیگری از آبهای سطحی دسترسی ندارند.
اسرائیل سالانه ۹۰٪ آبهای سفره ی زیرزمینی “کوهستان” را برای شهروندان خودش می برد و فلسطینی ها فقط ۱۰٪ آن را می توانند داشته باشند. تنها منبع آبهای سطحی منطقه یعنی رود اردن را که در کرانه غربی جاری است، را تغییر جهت داده و به فلسطینی ها اجازه ی استفاده از آن را نیز نمی دهد. رود اردن در این مرز به دو جای مختلف ریخته می شود، اول، قسمت شمالی که بزرگترین منبع آب شیرین را تولید می کند به دریای جلیله که خود آبش شیرین است، ریخته می شود، و قسمت پایینی رود اردن که در بحرالمیت بسیار شور ریخته می شود. اسرائیل مقدار زیادی آب را با پمپ برای خود و أردن از رود اردن برمی دارد و بقیه اش را قبل از رسیدن به کرانه ی غربی از طریق کانال کشی به کانالهای آبی ملی خود می فرستد (نقشه ی پیوست را ببینید با خط چینهای قرمز). کلا رود اردن بوسیله ی سوریه، اسرائیل، و اردن بهره برداری می شود و به فلسطینی ها نمی رسد. همچنین رود تورزه Tirzah یا وادی الفارعه را که در کرانه ی غربی است و از بارشهای فصلی تغذیه می شود را نیز اسراییل تغییر جهت داده و به مخازن آبی تورزه می فرستد تا کشاورزان اسرائیلی برای کشت خود استفاده کنند. نتانیاهو در سپتامبر ۲۰۱۹، نیز اشغال و پیوستن “دره ی حاصلخیز اردن” را به اسراییل، در کمپین انتخاباتی خود قول داد.
بین سالهای ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹، اسراییلیها ۵۴۷ بنای آبی فلسطینیها را تخریب یا کوچک نمودند. در نهایت، فلسطینی ها مجبور به خرید آب از شرکت مکو روت هستند. در سال ۲۰۰۹، بانک جهانی اعلام کرد که هر اسراییلی چهار برابر یک فلسطینی ساکن همان منطقه، آب مصرف میکند. در سال ۲۰۱۷، عفو بین الملل، گزارشی تهیه کرد که نشان می داد چگونه فلسطینی های کشاورز مجبور به کشت محدود محصولاتی شده اند که کم آب مصرف می کنند. تاریخ اسرائیل پس از ۱۹۶۷، پیشروی و اشغال بیشتر و هر روزه ی زمین و منابع آبی فلسطینی ها را نشان می دهد.
اسرائیل، خود، آب را از شمال مناطق تحت اشغال خود به جنوب می فرستد اما فلسطینیها حق ندارند آب را از کرانه ی غربی به غزه منتقل کنند. تا قبل از هفت اکتبر ۲۰۲۳، حدود نود درصد آب مصرفی غزه از سفره ی زیرزمینی ساحلی تهیه می شد که از طرف مدیترانه به غزه و از آنجا به اسراییل می رفت. تخلیه ی بیش از حد اسرائیل از این سفره های زیرزمینی موجب شد که آب شور دریا در آن نفوذ کند و این آب بد طعم و شور بگردد. همچنین به دلیل راه یافتن فاضلابها و مواد شیمیایی به آب نوشیدنی، خوردن این آب غیر عملی گشت. ده درصد دیگر آب، از طریق سه لوله ی بزرگ از اسرائیل با تعرفه ی بالا و یک موسسه ی کوچک شیرین کردن آب دریا تامین می شد که پس از جنگ، این منابع قطع شدند. در بخشی از غزه که آب لوله کشی وجود نداشت، ساکنان این مناطق، که حدود دو سوم مردم غزه را تشکیل می دادند، آب خود را از تانکهای حامل آب با کیفیت بد و قیمت بالا بین پنج تا شش برابر قیمت آب لوله کشی، بین ۴ تا ۱۰ دلار آمریکایی برای یک متر مکعب، از اسرائیلی ها می خریدند. (برخی از خانواده ها بین چهل تا پنجاه درصد ۴۰٪ تا۵۰٪ درآمد خود را برای آب مصرفی می پرداختند). اسرائیل حتی آب چشمه ها را با پمپ به مناطق یهودی نشین می فرستد و دهکده های فلسطینی با چشمه های خشک روبرو هستند (گزارش ۲۰۱۷ عفو بین الملل).
تا پیش از هفت اکتبر، ۲۶٪ مریضی ها در غزه، مریضیهای ناشی از مصرف آب بود.* این مریضی ها شامل اسهال، هیپوتیس ویروسی، مریضی های کلیه ای و کبدی، بلو بیبی سیندرم Blue baby syndrom (که خون اکسیژن را منتقل نمی کند، با نفسهای منقطع و سریع با پوست کبود که می تواند به مرگ بیانجامد) و کم خونی حاد، و اختلالات هوشی می بود. سازمان ملل بیش از ۹۶٪ آب غزه را غیر قابل استفاده ی انسانها یافته. آب غزه بطور میانگین بیش از ۱۰۰ کلونی در اینچ مربع باکتری E-coli یا fecal دارد. در آمریکا و بیشتر کشورهای پیشرفته، آب آشامیدنی چه از تاسیسات شهری و چه آب چاه، باید مطلقا عاری از این باکتریها باشد. مثلا اگر در امریکا در لوله های توزیع آب کمی افت فشار یا هر مشکل ناچیزی بیابند، دولت سریع به همه ی مصرف کنندگان جوشیدن آب را توصیه می کند.
۸۵٪ آب غزه، در سال ۱۹۹۸، ناسالم بود و در سال ۲۰۱۸، این در صد به ۹۷٪ رسیده بود.
برای مجازات همگانی، در نه اکتبر ۲۰۲۳، دولت اسرائیل دستور داد تا تمام منابع حیاتی از جمله آب، غذا، دارو، و سوخت را بروی مردم غزه ببندند و سپس مانند جنگهای پیشین و از جمله جنگ ۲۰۱۴، شروع به بمباران تاسیسات حیاتی غزه از جمله منابع آبی و تصفیه‌ی آب و فاضلاب و تاسیسات تولید برق پرداخت. خیلی سریع مردم غزه ۹۵٪ منابع آبی خود را از دست دادند و پس از تخریب تاسیساتِ تصفیه‌ی فاضلابها، فاضلاب در کوچه و خیابان جاری شد. بنا بر گزارش سازمان ملل متحد، مردم غزه، اکنون با جیره ی روزی سه لیتر آب زندگی می کنند که از جیره ی اضطراری تثبیت شده ی بین المللی که روزی پانزده لیتر است به مراتب پایین تر است. بر اساس گزارش بانک جهانی در سال ۲۰۰۹، هر اسرائیلی بطور میانگین روزی ۳۰۰ لیتر آب استفاده می کرد(اسرائیلیها، باغ و باغچه های زیبا و استخر دارند). کارشناسان، شیوع وبا و دیگر مریضی های ناشی از مصرف آب آلوده و کم آبی را در غزه پیش بینی می کنند که اکنون دیگر کلینیکی وجود ندارد که این گونه مریضی ها را گزارش بدهد.
بنا بر گزارش عفو بین الملل در سال ۲۰۱۷، بطور میانگین هر فلسطینی روزی ۷۳ لیتر آب و در برخی از مناطق کرانه ی غربی، حتی روزی ۲۰ لیتر آب مصرف می کرد، با توجه به اینکه سازمان هماهنگی امور انسانی Office for the Coordination of Humanitarian Affairs، مصرف روزانه ی یک نفر را صد لیتر تعیین کرده است. در حالیکه در همان منطقه، هر اسرائیلی بطور میانگین روزی ۳۰۰ لیتر آب استفاده می کرد. عفو بین الملل عکسهایی از باغ های سرسبز و استخر های اسرائیلی در جوار فلسطینی های محروم از آب کافی را گزارش می دهد. https://www.amnesty.org/en/latest/campaigns/2017/11/the-occupation-of-water/
از طرف دیگر، اکنون روزانه ده ها میلیون گالن فاضلاب به دریای مدیترانه ریخته می شود که قسمتی از آب خوردن از آنجا برداشته می شود و کلینیکهای غزه دیگر وجود ندارند که مرض های ناشی از این آلودگی را بررسی کنند. چنانچه در سال ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷، پس از جنگ های ۲۰۱۵ در بحرانهای عراق، کویت، سوریه، و بحرین و منطقه، پس از بارانهای شدید، فاضلابها در خیابانها روان شدند و مرض وبا شیوع پیدا کرد. دو میلیون نفر به وبا گرفتار شدند و ۳۵۰۰ نفر جان خود را از دست دادند.
کلا به گزارش یونیسف، در جنگها، بچه های زیر پنج سال بیست برابر از اسهال جان خود را از دست می دهند تا از حملات مستقیم جنگ. و این جنگ، جنگ دیگری است.
اکنون تلویزیون ملی آمریکا، پابلیک تلویزیون، گزارشی از مردم آواره ی غزه در چادرهایشان تهیه کرده که نشان می دهد، چادرها مملو از کژدم، سوسک، حشرات، پشه و مگس، و موش است و بوی تعفن فاضلاب نفس کشیدن را غیر قابل تحمل میکند و یکی از دلیل هایش انهدام تمام سیستم های تصفیه ی آب است و نداشتن سوخت برای پمپ های معدود باقیمانده ی تصفیه آب است، اسرائیل از رسیدن سوخت به غزه مطلقا جلوگیری می کند.
قوانین بین المللی، ممانعت از رسیدن مایحتاج اولیه به مردم را کلا و از جمله در دوران جنگ ممنوع کرده اند که البته در جنگ اخیر، حتی قوانین وحش نیز شکسته شده اند، چه برسد به قوانین انسانی! از جمله اکنون به دلیل سرمای شدید، روزهای اخیر حداقل پنج نوزاد از سرما جان خود را از دست داده اند. زندگی در چادر، بی آب و غذا و سوخت در زمستان، هنوز کسی هست که نسل کشی اسرائیل را انکار بکند؟
https://www.csis.org/analysis/siege-gazas-water
موسسات صنعتی اسرائیلی در زمینهای اشغالی فلسطین بیش از ستلرهای settlers یا شهرک نشینهای خانوادگی هستند، این موسسه ها، منابع طبیعی فلسطین را حتی در کرانه ی غربی که به اصطلاح، حکومت خودگردان فلسطین ظاهرا آنرا اداره میکند، بر خلاف همان قانون هیگ بزور تصاحب می کنند، از جمله معادن سنگ را در کرانه ی غربی. در سال ۲۰۱۶ سازمان دیده بان حقوق بشر گزارش مفصلی در این مورد تهیه کرده بود. باید گفت که اخیرا اسرائیل تصمیم به ساختن شهرکهای یهودی در بلندیهای جولان کرده که باز بطور غیرقانونی از سوریه اشغال نموده و سازمان ملل تصاحب این بلندیها را غیرقانونی اعلام کرده و این تصمیم را محکوم نموده است. اسرائیل بطور مدام، اول زمینهای فلسطینی ها را غصب می کند و سپس شروع به ساختن شهرکها می کند و پس از آن بلافاصله، علاوه بر ساختن خانه، مراکز خدمات مختلف شهری می سازد و آنگاه سیل موسسات مختلف به دهکده ی جدید سرازیر می شود. جالب توجه این است که اسراییل بسیار بیش از حد معمول، مراکز کشف آثار باستانی دایر میکند که شنیده ایم که گاه به کشفیاتی هزاران ساله در مورد اجداد خود و اینکه این سرزمین به یهودی ها تعلق دارد، نائل می آیند.
در مناطق اشغالی، فلسطینی ها تحت حکومت نظامی اسرائیل هستند و در سراسر خاک، نظارت کامل اسرائیل برقرار است.
کودکان، پیران و معلولین در جنگ غزه:
بنا بر گزارش دیده بان حقوق بشر، جنگ اخیر، تا سپتامبر ۲۰۲۴، بیش از ۴۱۰۰۰ کشته (تا آخر دسامبر ۲۰۲۴، ۴۶۳۷۶) که بیش از ۱۶،۷۵۰ آنها کودک هستند و هزاران هزار معیوب، با بخش بزرگی از کودکان و نوجوانان را بر جای گذاشته است. تا سپتامبر گذشته از ناپدیدشدگان، حدود ۹۵،۵۰۰ زخمی جنگی وجود دارد که بیش از ۲۲،۵۰۰ نفر آنها بر اساس آمار بهداشت جهانی، برای همیشه معیوب شده اند، بنا بر گزارش یونیسف هزاران هزار از این آسیب دیدگان، کودکانی هستند که یک یا دو عضو بدن خود را از دست داده اند. در آخر سال ۲۰۲۳، دبیر اول سازمان ملل متحد، لیست سالانه ی “شرم” را که آماری سالانه درباره ی نزاع های مسلحانه و تلفات کودکان می باشد را منتشر نمود و برای اولین بار اسرائیل را به این لیست اضافه کرد. بنا بر این گزارش، اسراییل در سال ۲۰۲۳، ۵،۶۹۸ حمله ی دهشتناک را مرتکب شده که به کشتار و معلول کردن کودکان انجامیده، این حملات، شامل حمله به مدرسه ها و بیمارستانها بوده است. آخرین مرکز درمانی بزرگ غزه یعنی بیمارستان کمال عدوان را روز جمعه ۲۷ دسامبر ۲۰۲۴ اسرائیل به آتش کشاند، سازمانهای انسانگرا آنرا به عنوان تخریب سیستماتیک بیمارستانها و مراکز درمانی قلمداد کردند، آیا این نسل کشی نیست؟ سازمان بهداشت جهانی، این بیمارستان را، آخرین مرکز درمانی عمده در شمال غزه شناخته بود. الجزیره، گزارش تکان دهنده ای از تخلیه و بمباران این بیمارستان تهیه کرده است.
۱.۹ میلیون نفر یعنی نود درصد مردم غزه جابجا یا بی خانمان شده اند. (بنا بر آمار دیده بان حقوق بشر). این بی خانمانی بیش از همه بر کودکان معیوب و یا هندیکپ و کهنسالان و دیگر ناتوانان جسمی فلسطینی که باز هم کودکان را شامل می شود، اثرات مضاعف و مخوف تری را بر جای داشته زیرا که این گروه از جمعیت، برای ترک منطقه ی مسکونی خود و کلا برای حرکت کردن مشکل دارند. بخصوص اینکه اینگونه کودکان به وسایل و غذای مخصوص و داروهای مختلف روزانه نیاز دارند. این مشکلات با پیشگیری اسرائیل از رسیدن کمکهای درمانی و غذایی به حد غیر قابل باوری تشدید پیدا کرده است. بنابر این گزارش، آسیب پذیری این کودکان در مقابل حملات فیزیکی نیروهای نظامی اسرائیل بیشتر است و وقتی اسرائیل پیش از بمباران اخطاری موثر یا غیر موثر و کم مهلت به مردم غزه می دهد، معلولین بیش از دیگران آسیب می بینند. کودکان هندیکپ یا آنهایی که مریضیهای حادی دارند، به دلیل نرسیدن وسایل و دواهای مورد نیازشان برای مدتهای طولانی، آسیبهای فراوانی را متحمل شده اند. بگذریم از اینکه، در این جنگ تمام کودکان زنده مانده، از نظر سایکولوژی نیز بسیار آسیب دیده اند ولی بچه های معلول به دلایل زیادی بیش از دیگر بچه ها از نظر ضربه دیده اند. گزارشهای وضعیت بچه های معلول را اینجا ببینید.
باید گفت که از ۱.۹ میلیون آواره ی جنگی، یک میلیون کودک هستند که حداقل تا الان، بیش از ۱۹،۰۰۰ نفر از آنها پدر و مادر و تمام خانواده ی خود را از دست داده اند و کلا بی سرپرست گشته اند. حکومت اسرائیل از رساندن غذا و دوا و دیگر کمکها به آوارگان جلوگیری می کند که بنا بر گزارش دیده بان حقوق بشر، تا سپتامبر ۲۰۲۴، ۳۸ نفر از گرسنگی مرده اند که اکثر آنها کودک بوده اند. در ماه ژوئن سازمان یونیسف گزارش داد که۳۰۰۰ کودک فلسطینی از گرسنگی در خطر مرگ هستند. اسرائیل گرسنگی و کم آبی را به عنوان تاکتیکی جنگی بکار می برد که باز در قوانین بین المللی ممنوع است.
سازمان دیده بان حقوق بشر، جابجایی اجباری مردم غزه را از اکتبر ۲۰۲۳ در گزارشی ۱۵۴ صفحه ای “جنایت بر علیه بشریت” و “جنایت جنگی” توصیف کرده است. این گزارش که گزارش “ناامیدی، گرسنگی و محاصره” نامیده شده است، شرحی است از جابجایی ۹۰ در صد و یا ۱.۹ میلیون فلسطینی مقیم غزه و فجایع انسانی اتفاق افتاده در طول این جابجایی.
اگر خبرنگاران زنده می ماندند و اخبار غزه را به بیرون و به تاریخ منتقل می کردند، تراژدی قطوری از بشریت ثبت می شد. یکی از میلیونها اتفاقاتِ زمان نازی ها و جنگ دوم، داستانی واقعی است که آلبرت کامو نیز در سخنرانی اش وقتیکه به نیویورک آمد، نیز تعریف کرد، همان داستان مادری که نازیها مجبورش کردند که بین دو پسرش یکی را انتخاب بکند که اعدام نشود تا آن دیگری را اعدام بکنند، حال خود تصور کنید جهنم روحی آن مادر را پس از گرفتن این تصمیم برای بقیه ی عمرش! حال هر لحظه اتفاق جدیدی شبیه این، در غزه اتفاق می افتد که اکثرا جایی منعکس نمی شود، از جمله مثلا داستان مادری آبستن به اسم ریم عجور که به فرمان سربازان اسرائیلی، شوهر زخمی و دختر زخمی چهار ساله اش را در خانه گذاشت و با پسرش از خانه به دستور و تهدید ارتشیان اسراییلی بیرون رانده شد و پس از آن خانه شان را منفجر کردند. متن برگرفته از اخبار روز:
نباید فراموش کرد که ۲.۱ میلیون مردم غزه در شلوغ ترین نقطه ی جهان در منطقه ای به پهنای ۲۵ در ۷.۴ کیلومتر زندگی می کردند، زندانی سر باز که از همه سوی به جهان بسته است.
اکنون غزه اصلا قابل زندگی نیست و قحطی در شمال غزه برقرار است که اسرائیل به سازمان ملل اجازه ی رسیدن غذا و دیگر مایحتاج اولیه ی زندگی را نمی دهد.
البته این جابجایی و راندن مردم غزه و به شمال و آنگاه بمباران کردن حتی شمال، به این دلیل است که اسرائیل سعی دارد تا اگر بتواند تمام فلسطینی های مقیم غزه را از خاک خود بیرون براند و گویا به مصر و دیگر کشورها بفرستد. با اینکه مصر حتی مهاجرت درصدی از مردم غزه را به دلیل وضعیت اقتصادی خود نپذیرفته، ولی اگر لازم شد، می توان پیش بینی نمود که مصر با گرفتن بودجه ای و شاید با تهدیدی در آینده مجبور به این کار بشود.
“بنا بر شهادت تاریخ، اسرائیل هر از پنج شش سالی به بهانه ای یک سری حملات به فلسطینیها می کند که به آنها یادآوری بکند چه کسی دارای اختیارات است، به اصطلاح به این می گویند زدن چمن”. برگرفته از سخنان استاد و محقق برجسته ی دانشگاه شیکاگو، پروفسور جان می‌یر‌شایمر John J. Mearsheimer.
برای روشن شدن تصرف منابع آبی و تاریخچه و وضعیت فعلی آب در فلسطین لطفا سه نقشه ی پیوست را ببینید.
ـــــــــــــــــ
پانویس:
۱: درست است که مردم ما همین اکنون از طرف یک حکومت اسلامی سرکوب می شوند، ولی اگر حتی سطحی در نظر بگیریم (یعنی رژیم ایران را فقط با ایدئولوژی فرهنگی اش شناسایی بکنیم)، باید تیغ ناسازگاری رو به “مکتب اسلام” باشد، نه مسلمانان. والا چون تمام مذاهب در جوهره یکی هستند پس باید از مسلمانان، یهودیان، مسیحیان و هندوها نفرت داشت، یعنی تقریبا از تمام مردم دنیا. ولی باید با ایدئولوژی مذهب جنگید. دو کشور رسما و اعلام شده مذهبی در جهان وجود دارند، یکی اسرائیل و دیگری ایران.
-منابع و گزارشات زیادی در این گفتار استفاده شده اند که بیشتر آنها در متن ذکر شده اند.
-آه که چه آسان است از راحت خانه ی امنی، در مورد فجایع انسانی گفتن و نوشتن، هرچند که از غزه نوشتن، هرجای دنیای که باشی، برای برخی ها عقوبتی سخت در پیش دارد که در این گفتار به آن پرداخته نشده.
-در بعضی محلات نوشته ای می زنند بدین مضمون: یک طوری رانندگی بکنید که انگار بچه ی خودتان داره تو خیابون بازی میکنه؛ تصور کنید که اگر همه ی ما روی زمین بدانگونه زندگی میکردیم که انگار همه ی مردم خانواده ی ما هستند. رویا!
نقشه های زیر برگرفته از سایت:
http://www.passia.org/maps/view/71#
۱) نقشه ی آبهای زیرزمینی در منطقه
۲) نقشه ی آبهای زیرزمینی با جدول مصرف
۳) نقشه ی آبهای سطحی با جدول مصرف
جالب توجه اینکه تمام بارشهای کرانه ی غربی به رود أردن و رود موسمی تورزه ریخته می شوند بدون اینکه فلسطینی ها حق هیچگونه استفاده ای از این آبها را داشته باشند.
