قانونِ زن‌ستیزِ ضدِ ملی
“قانون تو سوخته است.”
پس از ۷۴ ماه رایزنی میان ارکان حکومت از پی جنبش زن، زندگی، آزادی، مجلس دوازدهم که با تحریم گسترده رای‌دهندگان روبه‌رو بود و از نازلترین میزان مشارکت مردم در تاریخ انتخابات مجلس پس از انقلاب برخوردار، «قانون» موسوم به «حجاب و عفاف» را در سال ۱۴۰۲ از تصویب گذراند. این مجلس که شاید در بهترین حالت تنها نماینده اقلیتی کوچک از مردم ایران باشد، اینک عزم جزم کرده است تا این “قانون” به مرحله اجرا درآید. هدف از اجرای «حجاب و عفاف» سرکوب و مهار جنبش زنان، احیای کنترل از دست رفته بر زنان و نهادهای جامعه مدنی است و با خواست اکثریت مردم در تضاد است . همان گونه که هم صدای اعتراض و دادخواهی زنان، نهادهای مدنی و حقوق بشری در مخالفت بلند است و هم با انتقاد و مخالفت بخش قابل توجهی از دینداران مواجهه است که پوشش را امری فردی می دانند و با دست اندازی حکومت بر این حقوق مخالفت دارند.
ما ضمن استقبال از خودداری رئیس جمهور از امضای قانون ضدِ مردمی “حجاب و عفاف”، مخالفت خود را با هر قانونی برای تحمیل حجاب اجباری به زنان ایران و تبدیل زندگی روزمره به صحنه کارزار خشونت‌سالاری از سوی یک اقلیت خودشیفته فرقه ای مذهبی اعلام می داریم. قوانینی که با احترام به آزادی و کرامت انسان در تضادند، فاقد بنیان ملی و اخلاقی لازم برای پذیرش عمومی هستند. در دنیای امروز برای اجبار در انتخاب پوشش در حد عرف جامعه نمی توان به اجبار توسل جست. « حجاب و عفاف» اجباری فراخوان به ایستادگی جامعه مدنی است.
حزب دموکراتیک مردم ایران
۱۷ آذر ۱۴۰۳
یک پاسخ
” رفراندم چگونگی حجاب”
در خواست رفراندم از طرف احزاب و گروهای سیاسی ،صنفی و مدنی انسجام اپوزیسیون را طلب می‌کند.