می زند با بانگِ ناهنجار؛ جار
در خیالش بافدم دلدار؛ دار
می برد از این دلِ بی تاب؛ تاب
دیده جوشاند چُنان پایاب؛ آب
می زنم بر وادی ی بیزار؛ زار
می زند هر دم بر این بیمار؛ مار
می زنی در زادماهم تیر؛ تیر*
می دهی از درد و غم اِکسیر؛ سیر
شب کُنم بر طُرّه ی شبگیر؛ گیر
صُبحِ تعبیرش شود تقدیر؛ دیر
می چشیدم زان لبِ یاقوت؛ قوت
حالیا بویَم از این تابوت؛ بوت **
همچو شِن بر بستر ِکاریز؛ ریز
می روی بی حرمت و پرهیز؛ هیز!
اِسن شهریور ۱٣۹۴
* من متولدِ ماهِ تیر ام.
** با نگاه به دست شاطرعباس صبوحی و این دوبیتی اش:
یاقوتِ لبِ لعلِ تو یاقوتِ مرا قوت/ یاقوت نهم نامِ لبِ لعلِ تو یا قوت؟/ قربانِ وفاتم به وفاتم گذری کُن/ تا بوت همی بشنوم از رخنه ی تابوت. (مبحثِ شعری ی “قرابت استعمال” در علمِ بدیع)
***تصویر متن: از مجموعه مینیاتورهای ایرانی. قرن نهم ه – ق. “دیو های رقصان”. سبک سیاه قلم/مینیاتور: گروتسک Grotesque؛ (باورنکردنی و غریب). در موزه ی متروپولیتن نیویورک نگهداری می شود.
