سوگند می خورم به افق؛
به هنگامه ای که خورشید می زاید
و رودِ جاری ی بی خوابی در نیلی ی پگاه می ریزد
سوگند می خورم به نسیم؛
به نوازشی که با بامدادان می آید
و رایحه ی سرشتِ خوبِ تو می آرد!
به بامدادان، به نسیم و به تو سوگند؛
رویِ تو را دیگر به یاد نمی آرم!
رنگِ تو را در این غزلِ شوریده می جویم
عطر تو را در یاد های گمشده می بویم
یاد تو پا برجاست!
آسمان ابری است
و این ابر سنگین و خیس؛
نمی بارد.
تصویر متن: Paul Klee ۱۹۱۴
