واقعیت این است که ۴۰۰ کیلو اورانیم غنی شده ی ۶۰٪ موجود است و دست یافتنی.
واقعیت این است که با وجود نابودی سخت افزارهای غنی سازی اورانیم، ج.ا همچنان دارای توان تکنولوژیکی و دانش هسته ای است.
از همین روی است که آمریکا مجددا پالس مذاکره ارسال کرده است.
ولی مذاکره بر سر چه؟ توقف غنی سازی اورانیم؟ محدودیت بُرد موشک های ج.ا؟
در ازآء چه؟ معیشت و داروهای مورد نیاز ملت ایران؟
گزینه هایی که کمترین اهمیتی برای سران ج.ا ندارد.
تحلیل گرانی که در این شرایط فقط از ج.ا ایرادِ دال بر غیرمنطقی و سفت و سخت بودن می گیرند و هیچ توجهی به عملکرد امریکا ندارند توجه داشته باشند که:
میز مذاکره، حداقل دو سویه است:
” ج.ا و آمریکا”
ج.ا حاضر به مذاکره نیست، یا حداقل حاضر به گفتگو در پیوند با غنی سازی اورانیوم و بُرد موشک ها نیست. چرا؟ چون هیچ اطمینانی بهآمریکا ندارد. چون حاضر نیست در قبال اسرائیل اشغالگر، خلع سلاح شود. چه نهاد یا شخصی عدم حمله نظامی اسرائیل به ایران را تضمین می کنید؟
ترامپ؟ همان ترامپ که با پاره کردن قرارداد برجام، ثابت نمود که بامنطق زور و “دل بخواه” هیچ تقیدی نسبت به قراردادها ندارد؟ همان ترامپ که در حین تداوم مذاکره با ج.ا به ایران حمله نظامی کرد؟
همان ترامپ که به حماس پیام داد اگر آتش بس را نپذیرد، غزه را جهنم خواهد کرد؟
ج.ا از بدو برپایی تا کنون، چه در سیاست داخلی و چه خارجی، هیچ موضع عاری از بلاهت و نابخردی اتخاذ نکرده است. اگر ج.ا طی نزدیک به نیم قرن در پی ماجراجویی ابلهانه نبود، امروز ملت درمانده ی ایران زانوی “چه کنم؟ چه کنم؟” در بغل نداشت.
این درماندگی ملی! در تداوم همان فشار جنگ بین عراق و ایران است. هر دو نتیجه ی قداست بخشیدن به سران حکومت و عدم پرسشگری از آنان! و مبرا بودن از پاسخگویی در برابر قانون و شهروندان پرسشگر.
به هر روی، امروز این کشتی شکسته در این نقطه از اقیانوس پر تلاطم سیاسی و نظامی جهان متوقف شده است. چه باید کرد؟
ج.ا باید بفهمد. درک کند که دوران خواستگاری از عروس خانم توسط واسطه ها گذشته است. باید برای یک بار هم که شده، خردمندانه پا پیش نهد و بطور مستقیم با آمریکا وارد مذاکره شود. اگر ج.ا با خردمندی، سیاست ورزی و با نگاه کارشناسانه و سبک و سنگین کردن شرایط فعلی خود در عرصه ی جهانی و داخلی وارد مذاکره شود چنانچه نتیجه مذاکره، تحقیر و تسلیم ج.ا را در پی نداشته باشد هم برای ج.ا و هم برای ملت ایران یک پیروزی به حساب می آید.
یک پیروزی عظیم و شکوهمند!
در این صورت، روی سیاهی می ماند برای ذغال. برای اصول گرایان و هسته ی سخت قدرت که مخالف مذاکره ی مستقیم و “دست دادن” با دشمن بودند.
تنزل شدید غنی سازی به علاوه ی کاهش برد موشک های ایران و همچنین عدم حمایت از هر نوع نیابتی علیه اسرائیل و امریکا، در قبال رفع کلیه ی تحریم ها.
آمریکا علاوه بر موارد ذکر شده خواهان به رسمیت شناختن اسرائیل اشغالگر توسط ج.ا آست.
پای میز مذاکره، امکان چانه زنی و “بده و بستان” بسیار مهیاست. اگر که قصد از مذاکره، رفع معضل باشد و نماینده ی ایران اهل سیاست و خرد. ج.ا می تواند و قادر خواهد بود که این خواست آمریکا را به ( ترک مخاصمه) تقلیل دهد. در این مذاکره، ج.ا باید متعهد شود که هیج اقدام تحریک آمیزی علیه اسرائیل انجام ندهد.
مگر همه ی کشورهای عربی با اسراییل قرارداد صلح امضاء کرده اند؟ مگر اکثر کشورهای عربی تبادل سفیر با اسرائیل انجام داده اند؟
مهم تر از ان، شما که متخصص کلاه شرعی گذاشتن بر سر شهروندان هستید برای یک بار هم که شده کلاه شرعی را بر سر جناح مخالف و تندرو بگذارید.
مگر در سال ششم هجرت، پیامبر شما، شخصا در حدیبیه با مشرکان قریش پیمان ترک مخاصمه نبست و این پیمان ده سال برقرار نبود؟
اگر قریش بُت پرست و مشرک بود، صهیونیست ها که ادعای پیروی از پیامبر مورد احترام شما، یعنی ابراهیم را دارند!
پس بر اصولگرایان بانگ بر آرید که این اصلی است که نبی اکرم انجام داد، انهم با مشرک!
شاید یادآوری این ترک مخاصمه ی پیامبر گونه در کنار اعتقاد تشیع به “تقیه” بتواند برای همیشه، بختک های ج.ا و اسرائیل را از سر یکدیگر باز دارد.
ولی وجود دو مشکل اساسی، موانعی مهم بر سر راه مذاکره هستند:
* عدم وجود تضمین برای امن بودن زمین و آسمان ایران از گزند حمله نظامی اسرائیل.
* اعتقاد ج.ا به بُت بودن اسرائیل.
طبق ماده ۲۴ منشورسازمان ملل، شورای امنیت از طرف تمامی اعضای سازمان ملل مسئول اصلی حفظ صلح و امنیت بینالمللی است و باید در اجرای این وظایف طبق اهداف و اصول ملل متحد عمل کند.
باید توجه نمود که از پنج عضو دائم شورای امنیت، سه کشورِ انگلستان، آمریکا و فرانسه همواره حافظ منافع پاسگاه منطقه ای خود یعنی اسرائیل اشغالگر بوده و هستند.
به فرض اینکه نتیجه ی حاصله از مذاکره بین ج.ا و آمریکا در قرار دادی تحت نظارت و حتا تضمین اجرای آن از شورا امنیت منعقد شود با توجه به داشتن حق وتوی سه کشور مذکور در زمان بروز بحرانی های احتمالی بین ج.ا و
اسراییل یا آمریکا، مجددا این پرسش مطرح می شود که ضمانت اجرای عدالت در دعوای پیش آمده چگونه خواهد بود؟
نیز باید توجه داشت که ج.ا در رقابت ایدئولوژیک با عربستان وهابی و ترکیه اخوان المسلمین، خود را رهبر جهان اسلام میداند و در پی گسترش شیعه گری ست. از این روی، اسرائیل را بُت و خود را ابراهیم بت شکن می پندارد.
در شکستن بت ها، امروزه دیگر “عصای ابراهیمی” کارساز نیست. عصایی آتشین با بُرد هزاران کیلومتری نیاز است.
دو پرسش بی پاسخ:
* آیا از سوی جهان غرب، تضمین کننده ای راستین و متعهد یافت می شود؟
* آیا اصلاح طلبان حکومتی می توانند با توسل به سنت پیامبرشان یعنی ترک مخاصمه ی ده ساله با بت پرستان مکه، جلوی هجمه ی اصولگرایان را بگیرند؟
قاسم مهرآور
۱۲ آبان ۴۰۴
