* ضمن اعلام انزجار از عملیات جنگ افروزانه اخیر نتانیاهو و کابینه جنایت‌کارش، از دستگاه رهبری جمهوری اسلامی انتظار دارم به این تجاوز، از راه شنیدن صدای اکثریت معترض به سیاست‌های نظام، پاسخ دهد. پیشبرد آشتی ملی پیش نیازی گریز ناپذیر برای مقاوم سازی ایران در برابر هرگونه تجاوز خارجی است.
* جان باختن سرگرد جهان‌دیده و استوار شاهرخی فر و دیگر قربانیان را به خانواده ایشان و میهن دوستان ایران تسلیت می‌گویم و کشورهایی که این حمله جنایتکارانه را محکوم کردند را رهین امتنان ملت ایران می‌دانم.
صحنه سیاسی چهار ضلعی
سیر حوادث تا فروردین گذشته حاکی از آن بود که حاکمیت ایران از مقابله به مثل خودداری میکند و نمی خواهد مستقیما با اسرائیل درگیر شود. اما حمله به کنسولگری ایران در دمشق وضع را تغییر داد. حکومت تصمیم گرفت از خاک ایران اسرائیل را چنان موشک باران کند که پاسخ اسرائیل ایران ناگزیر به حمله متقابل نکند.
اما با عملیات وعده صادق ۲، و به استناد اسناد درز کرده، به نظر میرسید واکنش اسرائیل قرار بود به گونه ای باشد که ایران نتواند آن را نادیده بگیرد. علیرغم رجز خوانی ها، اسرائیل هم از حمایت عملیاتی امریکا برخوردار نشد و هم مجبور شد حملات را در حدی محدود نگاه دارد که بایدن می خواست. به این ترتیب تا اینجا فضایی ساخته شده است که تهران، تل آویو و واشنگتن می توانند از اقدام متقابل عاجل فعلا پرهیز کنند.
با این همه شدت جنگ در غزه و لبنان و تحریکات جنگ طلبان در تل آویو، واشنگتن و در تهران، در حدی است که نیروهای سیاسی کشور هم چنان ناچارند معین کنند که در صورت وقوع جنگ در کدام سو خواهند ایستاد. با توجه به شناختی که ماهیت و عملکرد گرایش‌های سیاسی کشور در دست است با روشنی زیاد می‌توان پیش بینی کرد که، برخلاف حمله عراق به ایران در مهر ۵۹، امروز موضع شاخص ترین نیروهای سیاسی کشور در قبال حمله اسرائیل و جنگ کاملا متفاوت است:
۱. اقتدار گرایان، تندروهای محور مقاومتی و اکثر فرماندهان سپاه بیشتر «میدانی» فکر کرده و طرفدار تقویت اراده و امکانات مقابله به مثل بوده اند. آنها امروز هم در گسترش جنگ به کشورهای منطقه را نوعی بازدارندگی تلقی می کنند. تعبیر یا تخیل آنان از دیپلماسی منطقه ای ایران این است که سایر کشورها رامتوجه کنند که چنانچه ایران مورد حمله قرار گیرد آن کشورها هم مورد حمله قرار خواهند گرفت.
۲. اصلاح طلبان، به مثابه بخش بزرگی از بدنه جمهوری اسلامی و روح حاکم بر دولت پزشکیان، خواهان تعامل با غرب، اجتناب از رودرویی مستقیم با اسرائیل هستند. آنها برای همگون سازی واکنش کشورهای منطقه در قبال جنگ جاری، برای رسیدن به آتش بس و بازگشت به دیپلماسی تلاش می کنند. آنها عموما ساختن «عمق استراتژیک» را خطرناک و پرهزینه می دانند و بر افزودن بر قدرت دفاعی در درون مرزهای کشور تاکید دارند.
۳. گذار طلبان، یا تحول طلبان، به مثابه بخشی از مخالفان جمهوری اسلامی، با شعار «نه به جنگ، نه به جمهوری اسلامی» برآمد کرده اند. تصور یا تخیل آنها عموما این است که حاکمان بر ایران و اسرائیل هر دو جنگ طلب و مسئول جنگی هستند که خاورمیانه و کشور ما را تهدید می کند. بسیاری از آنها اعلام می کنند مسئولین جمهوری اسلامی و اسرائیل هر دو مخالف آتش بس و پایان دادن به جنگ کنونی هستند.
۴. سرنگونی طلبان، یعنی بخشی از اپوزیسیون جمهوری اسلامی سیاست ها و تحریکات جمهوری اسلامی را منشاء اصلی بی ثباتی و جنگ در منطقه ارزیابی می کنند. تخیل و یا تصور آنها این است که تلاش ایران برای نابودی اسرائیل منشاء اصلی جنگ است و بازگشت صلح به منطقه منوط است به پایان دادن به جمهوری اسلامی.
علت اصلی این تقسیم بندی چهار گانه این نیست که همه کسانی که خود را اصلاح طلب، گذار طلب یا سرنگونی طلب می نامند از مواضعی حمایت کنند که بدان متصف شده اند. علت این تقسیم بندی آنست که بیشتر کسانی که خود را با یکی از این عناوین معرفی می کنند با توصیف مواضعشان به صورت فوق تفاهم دارند. وگرنه همه میدانیم که در میان اصلاح طلبان هم گرایش به مقابله به مثل وجود دارد و هم تمایل به اعلام مقصر شناختن حکومت در سوق کشور به سوی جنگ. یا مثلا در میان نیروهایی که برای سرنگونی جمهوری اسلامی مبارزه می کنند کم نیستند فعالینی که حکومت اسرائیل را نژاد پرست و نسل کش معرفی می کنند و کاملا مدافع فلسطین هستند.
در ضمن ۴ ضلعی کردن صحنه سیاست در ایران سنگ پایه اصلی راهبرد سازی اصلاح طلبانه و در عین حال سوبژکتیو است. این جنس ورزی ماست که تعداد اضلاع صحنه سیاست را برای شما تعیین می کند. تعداد «واقعی» اضلاع یا جبهه بندی های سیاسی در کشور ما از دید نیروهای سیاسی مختلف قطعا متفاوت است:
۱. اقتدارگرایان صحنه سیاسی در کشور را ۱ ضلعی می بینند و سایر نیروهای سیاسی را دشمن و یکپارچه و مستحق سرکوب تحلیل می کنند.
۲. براندازان صحنه سیاسی کشور را ۲ ضلعی، به صورت «حکومت و اپوزیسیون» دیده برای هماهنگی و همگرایی اپوزیسیون تلاش می کنند.
۳. گذار طلبان صحنه سیاسی کشور را ۳ ضلعی دیده و برای شکل دهی «صدای سوم» در برابر براندازان و حکومتگران تلاش می کنند.
۴. اصلاح طلبان صحنه سیاسی کشور را ۴ ضلعی می بینند و نسبت به هر ضلع آن جداگانه سیاست گذاری می کنند.
کسان دیگری هم ممکن است باشند که صحنه سیاست در ایران را پنج ضلعی، شش ضلعی، یا بیشتر تصور کنند. کسانی هم هستند که اصلا اعتقادی به جبهه بندی نیروهای سیاسی ندارند. آنها متحدین و مخالفین خود را موردی یا لحظه ای تعریف و انتخاب می کنند.
توضیحات فوق از این نظر لازم بود که خواننده کاملا مطلع باشد چرا من یک طرح ۴ ضلعی را پایه کار قرار می دهم؟ علت این است که مدل ۴ ضلعی بیش از مدل های دیگر با سیاست ها و رفتارهای اصلاح طلبانه و دموکراسی خواهانه خوانایی دارد. برای تنظیم یک رشته مطالبات از حاکمیت، و تنظیم توصیه ها به دیگر نیروهای سیاسی کشور، برای دورتر کردن خطر جنگ اسرائیل علیه ایران، برای سوق کشور به سوی همزیستی و دموکراسی، به ویژه برای توانمند سازی کشور در مسیر توسعه پایدار، از سایر مدل ها کارسازتر است.
الف: مطالبات از حکومت
در زمینه سیاست خارجی
۱. تبعیت کامل میدان از دیپلماسی
از زمان خروج ترامپ از برجام به سرعت کنترل سیاست خارجی ایران از شورای امنیت ملی و بازوی اجرایی آن یعنی وزارت خارجه به سپاه و محافل امنیتی نظامی منتقل شد. دیپلماسی عملا متوقف و فرمانبردار میدان شد. گرچه با گذار از رئیسی-عبداللهیان به پزشکیان-عراقچی تغییری محسوس در جهت درست رخ داده است، اما، کاملا پیداست که نقش و حضور فرماندهان نظامی در تنظیم واکنش کشور در قبال تحرکات طرف مقابل در منطقه، همچنان بسیار جدی و احتمالا هنوز تعیین کننده است.
بدون تبعیت کامل نهادهای نظامی، و تمام نیروهای تحت کنترل آنها، از شورای امنیت ملی، از دولت پزشکیان و از وزارت خارجه، قطعی است که کشور ما به ورطه هایی کشیده می شود از ظرفیت های ضرور برای برون برد خود از آن ورطه برخوردار نیست.
۲. تکذیب قاطع شعار نابودی اسرائیل
جمهوری اسلامی ایران بدون هرگونه مجامله و یا تاخیر باید صراحتا اعلام کند که به تمام قطعنامه های مصوب شورای امنیت و مجمع عمومی سازمان ملل وفادار است و خواستار اجرای آنها توسط اسرائیل است. حاکمیت جمهوری اسلامی ایران باید در درون و بیرون کشور مراقبت کند که فعالیت ها و شعارهای نیروهای منتسب به ایران در چارجوب سیاست رسمی کشور و منطبق با قطعنامه های شورای امنیت باشد. تابلوها و دیوار نوشته های دال بر نابودی اسرائیل باید برداشته شوند. از پی هر ادعای اسرائیل مبنی بر این که «جمهوری اسلامی خواهان نابودی اسرائیل است» نمایندگان و سخنگویان جمهوری اسلامی در داخل و خارج کشور باید فورا و صراحتا تکذیب و اعلان کنند ایران خواهان تبعیت اسرائیل از قطعنامه های شورای امنیت است.
۳. حفظ همآهنگی کامل با شرکای منطقه ای
یکی از سازنده ترین اقدامات جمهوری اسلامی تلاش هایی است در مسیر برپایی ساز و کارهایی برای همآهنگ سازی واکنش کشورهای منطقه در برابر جنگ جاری. سفرهای آقای عراقچی نشانه ای دلگرم کننده در همین راستاست. ایران باید مکرر اعلام کند که پاسخ ایران به اسرائیل قطعا با همآهنگی با سایر شرکای منطقه ای خواهد بود. ایران به هیچ وجه اجازه نخواهد داد که توطئه اسرائیل برای جدا جدا کردن کشورهای منطقه و رو در رو کردن آنان، تحقق یابد.
ایران باید در مسیر رسیدن به بلوک های دو جانبه و چند جانبه با رهبران کشورهای منطقه، به ویژه با ترکیه، عربستان، مصر، قطر و امارات حرکت کند. این کشورها می توانند برای تنظیمات امنیتی منطقه پس از آتش بس طرح های مشترک ارائه دهند. این حرف که ترکیه عضو ناتو و کشورهای عرب متحد امریکا و علیه ایران هستند فکری کهنه، از پایه اشتباه، و برخاسته از اذهان سرخورده و ماجراجوست.
۴. بازگشت به تعادل در سیاست خارجی
در اثر تحریم های فلج کننده، زیر تاثیر نفوذ اسرائیل بر امریکا، و تحت تاثیر رقابت و کارشکنی تندروها در حکومت، از هنگام خروج امریکا از برجام، مناسبات ایران و غرب بشدت رو به تیرگی رفته، و پیوندها و همکاری ها با روسیه و چین به وسعت افزایش یافته است. تصور عمومی این است که ایران در جنگ اوکراین حامی روسیه است. این سیاست نیز مناسبات با اروپای غربی و امریکا بحرانی تر کرده و در راستای مطامع اسرائیل است. همراهی اروپا با مطامع و ادعاهای ضد ایرانی در مورد سه جزیره و تحریم پروازها از و به ایران از آخرین نمونه هاست.
جمهوری اسلامی ایران باید به هر ترتیب به سیاست متوازن میان شرق و غرب بازگردد. ایران نباید برای گسترش تماس ها با ایالات متحده امریکا را با نتایج انتخابات مرتبط کند. ما نباید این بار دستور مذاکرات با امریکا را به برنامه هسته ای، مبادله زندانیان، یا هر موضوع دیگر محدود کند. هدف باید احیای روابط دیپلماتیک میان دو کشور باشد و تمام مسائلی که مانع این هدف هستند موضوع مذاکره اند.
در زمینه سیاست داخلی
جمهوری اسلامی ایران در پیگیری سیاست های چهارگانه فوق موفق نخواهد بود هرگاه سطح نارضایی از حکومت، حد بی اعتمادی شهروندان به حکومت، در سطح کنونی باشد. در انتخابات اخیر تنها ۴۰ درصد مردم نامزد خود را در میان نامزدها دیدند. این رقم بسیار هشدار دهنده است. اکثریت قاطع شهروندان خطر حمله نظامی به کشورشان بی توجه اند. برخی نیروهای سیاسی حتی اعلام کرده اند که اگر کشور مورد هجوم قرار گیرد در دفاع از میهن مشارکت نخواهند داشت. حتی در مواردی نشانه های حمایت از مهاجمان به کشور مشاهده شده است.
مسخ و معوج شدن وجدان میهن دوستانه بخش بزرگی از هم میهنان ما دردناک ترین پیامدهای سیاست های سرکوبگرانه است. این روحیات وجود نمی داشت هرگاه رفتار حکومت با شهروندان در خیزش های ۹۶ و ۹۸، به ویژه در جنبش مهسا، آنقدر خشن و سرکوبگرانه، و در انتخابات ۱۴۰۰، و انتخابات مجلس ۱۱ و ۱۲ آنقدر تحقیر آمیز و موهن، نبود.
وخامت وضع اقتصادی نیز زمینه های همزمانی طغیان گرسنگان، خیزش سرکوب شدگان، و تهاجمات اسرائیل به کشورمان، را تقویت می کند. هم از این روی تصمیم های تازه در زمینه سیاست خارجی، الزاما باید با ابتکارهای تازه و فوری برای مهار شکاف حکومت و مردم، همراه و همزمان گردد. عاجل ترین این اقدامات عبارتند از:
۱. توقف فوری صدور و اجرای احکام اعدام. آزادی مستمر زندانیان سیاسی و اعاده کامل حقوق تضییع شده آنان. توقف اجرای احکام فعالان سیاسی، مدنی، مطبوعاتی و فرهنگی، منع صدور احکام تازه.
۲. تسریع بازگشت استادان و دانشجویان، معلمان و کارگران اخراجی؛ رسیدگی به مطالبات آنان از مجراهای قانونی.
۳. قطع کامل هرگونه پیگرد به خاطر عدم رعایت حجاب حکومتی، پیگرد کسانی که برای تحمیل حجاب حکومتی به شهروندان اقدام می کنند.
۴. تسهیل فعالیت رسانه های غیر حکومتی، تغییر مسئولین و سیاست های رسانه ملی، دعوت از صاحب نظران برای مشارکت در حیات سیاسی و اجتماعی.
۵. رفع فیلترینگ و افزایش ظرفیت فضای مجازی و سرعت انتقال اطلاعات.
۶. دیدار متناوب رئیس جمهور، معاونان وی یا وزرای کابینه با چهره های منتقد در داخل و خارج، با کارشناسان مورد اعتماد مردم، و با نمایندگان نهادهای مدنی و بازتاب این رویدادها در رسانه ها.
۷. مراجعه به چهره های سرشناس منتقد حکومت در خارج کشور و دعوت از آنها به رفت و آمد به کشور و تماس مستقیم با مردم.
ب: درخواست ها از جناح های سیاسی
از اقتدارگرایان چه بخواهیم:
۱. از شعار نابودی اسرائیل دست بردارید.
۲. به انکار حق موجودیت سایر جناح های سیاسی پایان دهید.
۳. در کار دولت کار شکنی نکنید، از دولت پشتیبانی کنید.
۴. از عناصر و محافل خودسر حمایت نکنید.
۵. رایزنی با جناح های سیاسی برای رسیدن به اجماع ملی حول «چگونگی مدیریت گذار کشور به دوران پسا خامنه ای» را تسریع کنید. باور کنید که اداره کشور، در شرایط پسا خامنه ای، بدون آشتی ملی، ناممکن و بسیار اسرائیل پسندانه است.
از تحول طلبان چه بخواهیم:
۱. با اصلاح طلبان مقابله نکنید. آنها مقابل شما نیستند. تاثیر حرکت شما و آنها بر وضعیت سیاسی هم افزایانه است. حساب اصلاح طلبان را از اقتدارگرایان را مجزا کنید. نیمه بزرگتر بدنه جمهوری اسلامی متحد طبیعی شماست.
۲. حکومت جمهوری اسلامی را با حکومت اسرائیل همسنگ معرفی نکنید. محکوم کنید فکری را که زیر عنوان تحول طلبی، می گوید «اگر اسرائیل زد ما باید علیه حکومت قیام کنیم».
۳. مرزبندی با سرنگونی طلبان، با کسانی که به خشونت یا به حمایت امریکا و اسرائیل متکی میشوند، را مستحکم کنید.
۴. با جامعه جهانی همصدا شوید و آتش بس فوری را خواست مقدم خود قرار دهید. نهراسید که صدای شما و حکومت در این مورد یکی شود.
۵. باور کنید که تغییر ساختار حاکمیت، بدون حمایت و مشارکت جناح های حکومت ناممکن است. طوری عمل کنید که فضا برای گفتگوی همگانی و آشتی ملی مساعد شود.
از پهلوی طلبان چه بخواهیم:
۱. حساب خود را از نتانیاهو و ترامپ جدا کنید.
۲. پرچم امریکا و اسرائیل را کنار بگذارید.
۳. با صدای بلند هرگونه حمله نظامی به کشورتان را محکوم کنید. جای شما در کنار مردم است و نه جنگ طلبان در اسرائیل.
۴. صفوف خود را از فحاشان، لومپن ها و عناصر زن ستیز پاکسازی کنید.
۵. تا امید شما به امریکاست ناتوانی ۴۵ ساله شما در سازماندهی خودتان جبران نمی شود. روی پای خود بیایستید.
توضیح: اصطلاح «پهلوی طلبان» را در اینجا از این نظر جایگزین «سرنگونی طلبان» کرده ام که آنها در میان سرنگونی طلبان در وضع حاضر پر طرفدارترین هستند.
امیدوارم جناح های حامی حکومت، و دیگر کنشگران میهن دوست کشور، نیز طرح ها، راه حل ها و ابتکارهای خود را برای برون برد کشور از وضعیت مخاطره آمیز کنونی به بحث همگانی بگذارند.
با اعلام انزجار از عملیات جنگ افروزانه اخیر نتانیاهو و کابینه جنایت‌کارش، از دستگاه رهبری جمهوری اسلامی انتظار دارم به این تجاوز، از راه شنیدن صدای اکثریت معترض به سیاست‌های نظام پاسخ بدهد. پیشبرد آشتی ملی پیش نیازی گریز ناپذیر برای مقاوم سازی ایران در برابر هرگونه تجاوز خارجی است.
فرخ نگهدار
لندن – جمعه ۴ آبان ۱۴۰۳
تحلیل اقای نگهدار ،بایدها ونبایدهایش ، پیشنهادات وی به یک حاکمیت فاشیست و در همان حال به اپوزیسیون ان ، بدون داشتن هیچ پشتوانه مادی و تئوریک ، ذهنی گرایی محض وبیهوده گویی است. !
معمولا مقالات جناب نگهدار در اخبار روز با لایک ها و کامنت های منفی روبرو هستند. که نشان دهنده ان است که تزهای رویزیونیستی و نصایح این بابا بزرگ ورشکسته نه در میان چپ ها و نه حتا راست های افراطی عمامه ای و یا کراواتی هیچ خریداری ندارد !
از زمان بازنشستگی آقای نگهدار و دوستان عرزشی و ناسیونالیست وی ، ملیحه محمدی ، رقیه دانشگر و شرکا ، بسیار گذشته است !
با سلام به مسئولین سایت اخبار روز،
من به شما توصیه می‌کنم که همان‌طوریکه محدوده ۹۰۰ کاراکتر را برای کامنت‌ها در نظر گرفته‌اید، یک محدودیت سنی (!) هم برای نویسندگان در نظر بگیرید و کسانی را که از سن بازنشستگی گذشته‌اند، بازنشسته کنید!
بازنشسته‌ها هم بهتر است به کامنت‌نویسی به نوشته‌های جوانان بسنده کنند. با این کار، هم تجربه خودرا به جوانان منتقل کرده‌اند و هم سایه سنگین خود را از روی بحث‌های سازنده بر‌می‌دارند.
با احترام – حسین جرجانی
موضوع را در چند قسمت می اوریم
۱- اسرائیل برای محوریت و چیرگی بر منطقه ترکیه و ایران را مانع می داند
اما ترکیه چندان نگران کننده نیست
چون ترکیه هویتش باید کردی ترکی می بود با اکثریت کردی،
پس خودش شکننده است و کشورش قدمت چندانی ندارند؛
اما ایران را جدی می داند شاید در مرحله این را بخواهد که ایران به کشوری کوچک تبدیل شود و…
در اینجا هر گروهی و فردی
که از حمله اسرائیل دفاع کند
یک خائن به موجودیت ایران تعریف می شود و منفور
۲- در این حمله ظاهرن تمرکز و برنامه ریزی روی حذف پدافند s330
بودو بگوید این سیستم روسی مطئمن نیست،
در این هدف موفق شد؛
اما متوجه شد این سیستم ارتقا یافته که این ارتقا یافتگی مشکل ساز شده است
که همین موضوع تقابل دو طرف را بگونه ای دگر خواهد کرد
اما اسرائیل می داند که s400 اگر داده شود فقط برای دفاع از قسمت های اتمی است.
۳- یک مرز بندی جدید بین نیرو ها یی که خواهان عبور از این وضعیت هستند شکل خواهد گرفت
اکثریت این نیروها صف خودشان را از دیگرانی که اقداما
نگهدار سالهای سال است که دو پایش را کرده به یک کفش و از استحاله پذیری رژیم حمایت میکند و هر موقع وضع رژیم آشفته میشود فوری میپرد وسط آشفته باز و با تکرار همان نسخه استحاله میخواهد رژیم را از بحران نجات دهد حال آنکه رژیم برای ادامه حیات ننگین خود دنبال بحران است چرا که رژیم از حل بحران عاجز است و در محیط آرام امکان حیات ندارد چرا که در محیط آرام باید جوابگوی ۴۵ سال جنایت باشد و این به صرف رژیم و جنایتکاران نمیباشد و رژیم تا زمان دستیابی به سلاح اتمی به این سیاست تهدید و زورگوئی توسط نیروهای نیابتی و آدم کش ادامه خواهد داد منتها ضعف و درماندگی حزب الله و حماس و نیروهایش در سوریه در شرایط کنونی معادلات رژیم را بهم زده و رژیم را تا فرصت بعدی وادار به عقب نشینی کرده منتها این رژیم اصلاح پذیر نیست
حکومت اسلامی همواره به ” سیاست” ها و راهنمایی های فرخ نگهدار بی اعتنا بوده است.
معمولاً از برخورد مستقیم و گفت‌وگو با منتقدانی همچون فرخ نگهدار خودداری میکند.
با هر تحولی بویژه از ۱۳۸۸ ببعد فرخ نگهدار سیاست‌های چند ضلعی را نوشته و حمایت از جناح اصلاح‌طلبان + خامنه ای را اعلام کرده.
ما نمی‌دانیم ایشان دارای اتاق فکری مشخصی در دوایر حکومتی است، و او را جدی می‌گیرند؟ یا اینکه به سیاق سیاستمداری که میخواهد این حکومت اسلامی اعدام و تبهکار را با تمام جنایت‌ها مورد حمایت تعطیل ناپذیر، قرار دهد؟ جانفشانی میکند؟
بنظر من جامعه سیاسی ایران بعلت سابقه طولانی دیکتاتوری در کشور تجربه لازم جهت فعالیت سازنده برای رسیدن به دموکراسی را نداشته است و گروه ها و جریانات سیاسی به جای ترویج برنامه های مورد نظر خود به جنگ باهم و تخریب یکدیگر می پردازند. اما فرخ نگهدار طی این سالها تلاش داشته است گفتمانی در فضای سیاسی کشور باز کند بر اساس درک کنشکران سیاسی از موقعیت جریان های واقعا موجود دارای نیروهای اجتماعی در کشور در این گفتمان آنها را به همکاری بر سر اشتراکات رهنمون می شود و آنها را برخوردهای حذفی برحذر می دارد.
مقاله ایشان در پست مذکور هم به همین سیاق است.
کل مطلب را مرور کنید حتی یک سطر هم اشاره به توده ها و تکیه به جنبش اجتماعی نکرده است. تمامی مخاطبان او نیروهای در قدرت در داخل و خارج است. تفکری که اعتقاد به نیروی اجتماعی ندارد در مطالبی هم که به تحریردرمی آورد آگاهانه یا ناخودآگاه اشاره به این دغدغه نمی‌کند. جناب نگهدار متوجه نیست هدف طرف های درگیر حذف طرف مقابل است و هر طرف برای بقای خود تلاش میکند و رژیم اسلامی هم مستثنی نیست. بیشتر مواردی که آقای نگهدار تعیین کرده، قذافی اجرا کرد و در نهایت معدوم شد. در چنین وضعیتی آسیب اصلی به مردم می رسد. نیرویی هم که بتواند جنبش اجتماعی را سازماندهی کند وجود ندارد. فعلا دوره مطالب نصیحت آمیز است و ترغیب مردم در بزنگاه های انتخاباتی برای رای دادن به هر جنایتکاری تا شاید روزنه‌ای باز شود.
فرخ، بهتر از هرکسی میداند که نزد… نگذاشتند که بزند… و این را واقعا و بدون پدرسوخته‌بازی میپرسم… آیا مغازلات و مراودات تنگاتنگ بین بی‌بی و رضامندلا، غرب را وادار کرد که محدودیتها و شرائط را به ارتش اسرائیل تحمیل کند؟… که اگر پاسخ، مثبت باشد، یعنی که نکبت خانواده هرزه، رذل و تمامیتخواه پهلوی همچنان بر گلوی ملت ستمدیده و مظلوم ایران چنبره زده است…اگر پاسخ، مثبت باشد
حال که تالمات روحی ف.ن بعدازمرگ سیدحسن کمترشده؛چندباره صحبت ازآشتی ملی ونصیحت رهبریست.نکته اینکه برخلاف سال۵۹نمیخواهدپارکاب ج.ادرجنگ شود.هدف ازهمه صغری-کبری چیدنها:
“۷-مراجعه به چهره های سرشناس منتقدحکومت درخارج کشورودعوت آنها به رفت وآمدبه کشوروتماس مستقیم با مردم”) -مجوزدفتراکثریت درداخل را میخواهد؟
-سال۸۹بعدازکشتار۸۸ طی نامه ای به سید علی خواستارتغییررفتارج.ا شد -سال ۹۹ازرضا پهلوی بخاطر تغییررفتاروبرداشتن دونیم گام به سوی دموکراسی تقدیرونوشت:“این بدان معناست که تلاشها برای تغییررفتاررهبران سیاسی،چندانهم هیچ وپوچ نیست”
بقیه فاجعه آفرینیهای ف.ن طی۴دهه واندی برای اصلاح حکومت راخواجه شیرازهم میداند
نتیجه”تغییررفتارها”:
ذوب رضادربی بی وکشتارهای۹۶؛۹۸؛۱۴۰۱تاحال سیدعلی+ -بازداشت ومجروح بازنشسته ها -کشتار۵۳کارگرطبس -اعدام۴ساقی مشروب که موجب مرگ۱۷نفرومسمومیت۱۹۱نفردیگرشده بودند-کرج -کشتن۲۶۰پناهجوی افغان منطقه مرزی سراوانفقر؛ستم؛گرانی-میریم تاسرنگونی
نه سلطنت؛نه رهبری-ازادی؛برابری
این ؛
” فقر؛ستم؛گرانی-میریم تاسرنگونی نه سلطنت ؛ نه رهبری-ازادی؛برابری” . به چه معناست؟!
خواننده به این نتیجه می‌رسد که در برابر نبود مایحتاج زندگی برای مردم نیازمند راهی جز سرنگونی رژیم نخواهد بود.اما این سرنگونی بوسیله چه نیرویی از داخلی و یا خارجی باشد نفرمودید. در حال حاضر در داخل و خارج از ایران هیچ نیرویی که بتواند” آزادی و برابری” خواست شما را تامین کند وجود ندارد .تنها راه باقی‌مانده حمله نظامی برای سرنگونی حکومت اسلامی ایران است.همانطور که در جنگ ایران عراق منتظر تسخیر ایران توسط بیگانگان بودید تا به شما اجازه دهند”حکومت شورایی” همراه با “آزادی و برابری” خودتان را در این جهانی بلبشور برقرار نمائید !
در ضمن:
“هر کاربر می تواند تنها یک بار .. در زیر هر مقاله دیدگاه بگذارد و یک بار نیز حق پاسخگویی به نظرات دیگری که در مورد اظهارنظر او منتشر شده باشد، خواهد داشت.”
واقعیت ندارد . عکسهایی تهیه شده که در فرصت های مناسب صحت آنرا نشان خواهد داد .
خطاى دید
نویسنده تلاش دارد اشکال هندسى را بهم بریزد! اصلاح طلبان چهار ضلعى نیستند، دایره هستند که هر روزه شعاعشان کوچک و کوچکتر شده و به مرکز که ولى فقیه است نزدیک و نزدیکتر شده اند.
جمهوری اسلامی متهم جنایت بشری ونقض میلیونهامورد منشورجهانی حقوق بشرست.
از همان سال ۵۸ با راه پیمائی روزقدس ترفند ضد صلح ومخالفت با همزیستی مسالمت آمیزمردم فلسطین واسرائیل در کنار هم را شروع کرد.دراین ۴۶ سال علاوه بر تمام جنایات که درایران درحق مردم کرده ازهیچ اقدامی برای جلوگیری ازراه حل های مسالمت امیزاشغال ۷۶ ساله اسرائیل کودتاهی نکرد.البته کسانی که چشم خود را از همان ۵۸ بر تمام واقعیت های بستند واز حکومت مرتجع پشتیبانی کرده اند انتظاری نیست که امروزغیراین بنویسند.
کسی که درتحلیل سیاسی خود«شاخص ترین نیروهای سیاسی کشورٰ» را به۴ دسته من درآوردی تقسیم می کند به شعور خوانندگان «توهین» میکند.
۱ـ اقتدارگرایان
۲ـ اصلاح طلبان
۳ـ گذار طلبان
۴ـ سرنگونی طلبان
در ایران اکثریت مردم جمهوری اسلامی را نمی خواهند وبه تمامیت حکومت وحامیانش درداخل وخارج نه گفتند.
مخالفان حکومت فاشیستی درایران دربین اکثریت ناراضی مردم و زندانها حضوردارند وموج سواران خارج کاره ای نیستند.خاک درچشم مردم نپاش!
همسوی جمهوری اسلامی بودن را کنار می گذارم و فقط یک سوال دارم:
آقای نگهدار می گوید: “کشورهایی که این حمله جنایتکارانه را محکوم کردند را رهین امتنان ملت ایران می‌دانم.”
ایشان چرا بخود حق می دهد از جانب “ملت ایران” سخن بگوید؟
نماینده کدام جریان ۹۰ نفره است که توهم سخنگویی ۹۰ ملیون نفر بَرَش داشته؟ بجز اینکه خود را سخنگوی جمهوری اسلامی بداند؟
در وهله اول توجه شود به تعداد “باید” هایی که نگهدار در سراسر مقاله به عنوان تقاضا از آنان استفاده کرده است. دوم گروه‌ها و اشخاصی که او این بایدها را از آنها انتظار دارد: رژیم باید نابودی اسرائیل را تکذیب کند؛ باید با شرکای منطقه‌ای همکاری کند؛ نباید برای گسترش تماس ها با ایالات متحده امریکا را با نتایج انتخابات مرتبط کند؛ و تعداد دیگری “باید” در مورد زادی‌های مدنی رفع فیلترینگ حجاب و غیرو. پهلوی طلبان: باید به فاصله از نتانیاهو و ترامپ: باید به محکومیت حمله نظامی به کشور؛ نباید به حمل پرچم آمریکا و اسرائیل.
چون جان کلام سیاست گذاری مقاله بالا تماماً مبتنی بر اجرای این بایدها و نبایدها است آن هم از کسانی و گروه‌هایی که ذاتشان در گرو آن سیاست هاست (چه رژیم و چه مخالفین) نوشتن چنین مقاله‌ای از کسی که ادعای ۵۰ سال سابقه سیاسی دارد فقط یک فاجعه است.
چرا نگهدار نمی‌گوید ایران باید ارسال سلاح به روسیه را متوقف کند و نیروهایش را از مرزهای اسرائیل بیرون بکشد؟
بسیار خوب و قشنگ! اما نفرمودید که از اصلاح طلبان چه باید بخواهیم؟ لابد آنها صاحبخانه و بی عیب و نقص هستند!
آقای پورمندی، اگر کمی دقت کنید، می بینید که جناب نگهدار:
ـــ خود را در گروه اصلاح طلبان و بخشی از ضلع چهارم چهار ضلعی مطرح شده میداند و چون مثل همیشه با خود محوری کامل هیچ مطالبه ای از همفکران خودش ندارد,
ـــ بر همین اساس به تحول خواهان اندرز می دهد که بدنه اصلی حکومت متحد طبیعی آنهاست!!!,
ـــ و آنقدر این آش را شور می کند که توصیه به جمع شدن زیر پرچم دولت پزشکیان می کند,
اگر بخواهیم شابلون تحلیل چند ضلعی ایشان را به کار ببریم بهتر آنکه ضلع پنجمی هم که همان اپوزیسیون کاذب است به این معادله اضافه کنیم تا امثال آقای نگهدار که تعدادشان هم اندک نیست از خانه بدوشی به اسکان دائم در مکانی با آدرس درست و مشخص ارتقا پیدا کنند.
مثلا میتوانست از اصلاح طلبان بخواهد با تحول خواهان همراهی کرده وعلنا و صراحتا از خامنه ای بخواهند که کشور رابیک جنگ ویرانگر دیگر نکشاند!
نگهدار همین بوده ، ازپیش از۲۲ بهمن ۵۷ اعلامیه های کذائی که به اسم«سازمان چریک های فدائی خلق» می نوشت… در نامه ی سرگشاه به خمینی او را ازخطر کودتا خبرمی کرد«سیمای نجیب شیخ مجیب الرحمان را در چهره نکبت خمینی می دید» دیگربازماندگان سازمان که نسبت به حضورژنرال هایزروتوطئه های پشت پرده افشا گری میکردندقادربه نوشتن یک اعلامیه نبودند که نگهدار می نوشت؟ بعدهم… کمیته مرکزی تشکیل دادند تا نگهدارها درراس آن، مواضع ضد دموکراتیک وارتجاعی خودرا پیش ببرند.هزاران هوادار سازمان که بخاطر صداقت و پایمردی های جنبش فدائی ازپیش ازانقلاب ۵۷ به سازمان وجنبش چپ روی آورده بودند.از۱۳ آبان ۵۸ که حزب الهی ها از دیوار سفارت آمریکا بالا رفتند ونگهدارعلنا برای خمینی صفات«ضد امپریالیستی» و«مترقی» سرهم کرد به انفعال روی آوردند. رهبری سازمان درلاک خود به دعواهای داخلی و انشعابات تا امروز ادامه دادند. صدمات جبران ناپذبر به جنبش کارگری و دموکراتیک مردم ایران زدند.این بازی کی تمام میشود؟
عنوان و تقسیم‌بندی دیگاه های بخش های جامعه به بعد های”ضلع ها ی” متفاوت و طرز تفکر آنها از موضع آنها ، گزینه زنی نسبی و شاید جدیدی است.
از موضع چهار ضلعی با بقیه صحبت کردن و نصیحت کردن هم نسبی می‌تواند باشد.
حرکت پیچیده نیروهای تاًیر گذار در جهان،منطقه و جامعه را با نصیحت نمی‌توان سازمان داد را شما بهتر از دیگران میدانید .
در هر حال در جهت عنوان سازماندهی در داخل می‌توان ارزیابی کرد بدون مجاهدین !