جنگ درغزه و لبنان موجب شد اپوزیسیون افراطی تعارف را کنار بگذارد و بدون کوچکترین احساس شرمندگی خواهان حملات نظامی اسرائیل به ایران شود.
آخرین بیانیه آقای پهلوی که روی سخن اش نه مردم ایران بلکه «دوستان مردم ایران » است، بیشتر به گدایی قدرت شبیه است که ملتمسانه به این “دوستان” تضمین میدهد که اگر اسرائیل با ج.ا وارد جنگ شود، ما اجازه خلأ قدرت نمی دهیم و فوری جای خالی او را پر می کنیم.
اینها که از قدرت نظامی اسرائیل درغزه و لبنان و تخریب خانه ها و زیر ساخت های اجتماعی و اقتصادی به وجد آمده اند، از اسرائیل می خواهند کار را یک سره کند و با حمله به ایران شاهزاده آنها را بر تخت پادشاهی بنشاند. بنظر می رسد اینها اولین «میهن پرستانی» باشند که خواهان هجوم یک کشور خارجی به وطن اشان باشند. ممکن است گفته شود، خیر, اینها خواهان جنگ اسرائیل با ج.ا هستند، نه با ایران.
این درست که ج.ا مانند بختکی شوم روی جامعه سایه افکنده است و۴۵ سال است که کل جامعه را به گروگان گرفته و جنایات بیشماری را مرتکب می شود. اما امروز هر جنگی بر علیه ج.ا بر علیه ایران به عنوان یک سرزمین نیز هست، چون چنین جنگی موجب از بین رفتن کل زیرساخت های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی میشود، و فقر و فلاکت مردم را دو چندان کرده و جامعه را صدها سال دیگر به عقب می اندازد
به افغانستان، عراق، سوریه و یمن نگاه کنید که با جنگ شیرازه جامعه از هم پاشیده شد و زمینه را برای رشد تروریست و عملیات انتحاری مهیا گشت.
جنگ موجب می شود تنفر های فزاینده فردی، قومی و شکاف های طبقاتی که زاییده ۴۵ سال حکومت نکبت بار اسلامی است، دهان باز کند و کل جامعه را ببلعد. جنگ باعث پیدایش و رشد دسته‌جات مسلح می شود و ایران را به همان جایی می برد که لیبی، سوریه، افغانستان وعراق را برد.
جنگ اسرائیل بر علیه حکومت ملاها تا آن زمان که فقط با موشک و پهباد باشد موجب سرنگونی رژیم نمی شود، برعکس شرایط جنگی، دست رژیم را برای سرکوب بیشتر جامعه باز می کند.
فرض کنیم ارتش اسرائیل بیت خامنه ای را با موشک زد، ج.ا هم بیت نتانیاهو را خواهد زد. اگر تا همین جا موشک پراکنی متوقف شود، طرفین یک به یک خواهند شد و احتمالا مردم هر دو کشور نفس راحتی خواهند کشید. اما خشونت به همین جا ختم نمی‌شود و این گردش خشونت علاوه بر مراکز حساس و حیاتی مثل پالایشگاها، سایت های هسته ای، مناطق مسکونی نیز در امان نخواهند ماند.
برای کسی که ویرانی های جنگ ده ساله ایران و عراق را فراموش کرده است بهتر است به تصاویر بمباران لبنان و غزه و آواره شدن یک‌میلیون انسان نگاه کند که چگونه ساختمانهای چند طبقه به بهانه های مختلف بر سر مردم تخریب میشوند. همه این مناطق مسکونی، خانه های اعضای حزب اله و حماس نیستند. اینها خانه های مردم عادی است که بر سرشان تخریب میشود.
جنگ عاری از اخلاق است و اولین چیزی که در هر جنگی قربانی می شود حقیقت است. اخبار غلط و یکجانبه ای که ما هر روز در مدیای غرب شاهد آن هستیم هم بخشی از جنگ است. تبلیغ جنگ خود جنگ است. جنگ ابتدا در ذهن اتفاق می افتاد و از پروپاگاندا و دروغ و ترور عبور می کند و به بمب و موشک و کشتار و آواره گی می رسد. در هر جنگی تر و خشک را با هم می سوزد و بر خاکستر آن هیچ گیاهی سبز نخواهد شد.
آنها که شانس قدرت یابی خود را در جنگ می بینند، باید بدانند که چنین قدرت یابی نه اخلاقی است و نه پایدار. فقط راحت طلبان و توطعه گران که از خود هیچ ایده ای برای تغییر وضع موجود ندارند، منتظر دست غیبی هستند.
تاریخ نشان داده است، وقتی یک نیروی خارجی دیکتاتوری را سرنگون میکند و کشوری را به اشغال خود در می آورد حداقل تا زمانی که هزینه جنگ را از دولت بعدی نگیرد و یا آن کشور را به مستعمره خود تبدیل نکند، آنجا را ترک نخواهد کرد.
بنابراین آنهایی که در خارج از کشور نشسته اند و با ترسیم نقاطی که باید توسط ارتش اسراییل زده شود، کوتاه فکری خود را نشان می دهند و احتمالا هیچ تصوری از جنگ و مصائب آن وآینده آن جامعه ندارند.
اینها یا مصائب جنگ را با نمی شناسند- چیزی که بسیار بعید بنظر می رسد- و یا عطش قدرت آنچنان آنها را مست کرده است که این مصائب را به جان مردم می خرند.
اینها انسانهای بی خانمان شده اکراین، سوریه، افغانستان، غزه و لبنان را در تلویزیون می بینند که از فاجعه جنگ در حال فرار اند، اما نتانیاهو را تشویق به جنگ می کنند.
زدن سایت ها ی هسته‌ای یعنی چرنوبیل، زدن پالایشگاه ها یعنی صف های طولانی بنزین، زدن توربین های برق یعنی قطع برق در ظهر تابستان. اما برای کسی که در واشنگتن در خانه اش زندگی می کند، این درد ها را درک نمی کند.
حتی اگر اسرائیل مناطق مسکونی را هدف قرار ندهد، زدن همین زیر ساخت ها زندگی مردم را شبیه مردم غزه و لبنان خواهد کرد و سیل پناه جوی ایرانی از همه شهر ها به سمت کشورهای همسایه روان خواهد کرد.
اما همه اینها برای سلطنت طلبان افراطی مهم نیست. مهم این است که “سر مار در تهران” و قرار است خلأ قدرت پر شود. مگر نه اینکه ،”ما ملت کبیریم، ایران را پس می گیریم” پس چرا وظیفه پس گرفتن ایران را به نتانیاهو واگذار می کنید و نه به ملت کبیر؟
تاریخ نشان دادن است چیزی که اسرائیل یکبار گرفت هرگز به صاحب اصلی آن پس نخواهد داد.
جنگ عاری از اخلاق است. اگر برای پیروزی باید دروغ گفت، پس باید دروغ گفت. اگر برای پیروز شدن، بیگناهان باید کشته شوند، پس کشته خواهند شد. جنگ هنر حیله گری و دسیسه چینی است. در جنگ هدف وسیله را توجیه می کند. روش ها مهم نیستند نتیجه مهم است. و این همه آن سیاستی است که این اپوزیسیون افراطی تعقیب می کند.
جنگ ادامه سیاست است. اگر جنگی بین اسرائیل و ایران در بگیرد، این جنگ ادامه سیاست ۴۵ ساله ج.ا و اسرائیل است. پیش زمینه چنین جنگی سیاست های ارتجاعی و جنایتکارانه “محو اسرائیل از صفحه روزگار” و اشغال سرزمین هایی است که به کسان دیگری تعلق دارد. اما کسانی که نقش ستون پنجم عمل می کنند در بوجود آمدن جنگ نیز دخیل هستند.
کسانی که بجای پیام به مردم ایران به ،”دوستان مردم ایران” پیام میدهند فراموش کرده‌اند که دولت ها هرگز با یکدیگر دوست نیستند، بلکه این علاقه ها و منافع مقطعی مشترک است که آنها را به هم نزدیک می کند. این منافع مشترک سیال است، ابدی نیست.
جنگ هوایی اسرائیل با ج.ا به سقوط رژیم ملاها نمی انجامد. برای سرنگونی رژیم به نیروی زمینی نیاز است که این فعلا ممکن نیست، مگر اینکه آمریکا دخالت کند و از طریق خلیج فارس بخشی از جنوب ایران را در اشغال خود در آورد. شبیه آنچه در عراق اتفاق افتاد.
حمله اسرائیل به ایران فقط می تواند هوایی باشد و این حملات زیر ساخت های اقتصادی و اجتماعی را نابود می کند و ایران را تا سطح افغانستان و سوریه به عقب می اندازد و جنبش های اجتماعی موجود را نابود کند.
آنهایی که فکر می کنند با حمله نظامی اسراییل از شر ج.ا نجات پیدا می کنند، نمی دانند که شرایط جنگی، موجب جنگ داخلی و پیدا شدن سر و کله گروه های تبهکار می شود و باز سازی همه این بلاها صد ها سال به طول می انجامد. بنابراین تنها راه خلاصی از ج.ا اتحاد همه نیروها و تکیه به مردم است.
۱۴,۱۰,۲۰۲۴
