نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده جایزه نوبل صلح، در اولین سالگرد دریافت این جایزه از زندان اوین تهران، خواستار صلح در خاورمیانه شد. نرگس محمدی در مصاحبه‌ای با روزنامه ایتالیایی کوریره دلا سرا گفت: “امروز، سایه سیاه جنگ بار دیگر بر سر کشور عزیز ما سایه افکنده است. من از جنگ نفرت دارم.”
به گزارش گاردین، او با محکوم کردن مسئولان جنگ افزود: “تمام کسانی که مسئول جنگ هستند، نه تنها از سوی مردم سرزمین‌ها و زمان‌هایی که ویران کرده‌اند محکوم می‌شوند، بلکه برای همیشه در تاریخ بشر ننگین و مطرود خواهند بود.”
نرگس محمدی که ۵۲ سال دارد و از نوامبر ۲۰۲۱ به دلیل فعالیت‌هایش علیه مجازات اعدام و حجاب اجباری در ایران زندانی شده است، اظهار داشت از زمان دریافت جایزه نوبل در ۶ اکتبر ۲۰۲۳، شرایط زندان او به طور قابل‌توجهی سخت‌تر شده است. او با اشاره به شرایط دشوار امنیتی خود گفت: “این روزها که شرایط سخت امنیتی را تحمل می‌کنم، با خود فکر می‌کنم: آیا کسی فریاد ‘نه به جنگ’ ما را می‌شنود؟”
نرگس محمدی اضافه کرد از زمان دریافت جایزه نوبل، کاملاً از هرگونه ارتباط با دنیای بیرون محروم شده است. او تاکید کرد پس از دریافت جایزه، با محدودیت‌های بیشتری مواجه شده و شرایط امنیتی برای او شدیدتر شده است.
با وجود این فشارها، نرگس محمدی که یکی از چهره‌های برجسته جنبش “زن، زندگی، آزادی” است، همچنان به فعالیت‌های خود ادامه داده است. او تاکید کرد: “مردم ایران خواهان زندگی با کرامت هستند، اما جمهوری اسلامی مانعی بر سر راه این خواسته است.” او همچنین اضافه کرد مسیر پیش روی مردم ایران، گذار از استبداد به سوی دموکراسی است.
نرگس محمدی که حتی اجازه نیافت به خانواده‌اش برای درگذشت پدرش تسلیت بگوید یا در مراسم خاکسپاری او حضور یابد، همچنان از دیدار با فرزندانش، کیانا و علی، محروم است. او از دریافت مراقبت‌های پزشکی ضروری نیز محروم شده و درخواست‌های او برای انتقال پزشکی بارها توسط مقامات امنیتی و قضایی رد شده است.
نرگس محمدی بر این باور است که جنبش “زن، زندگی، آزادی” نه تنها مشروعیت رژیم را به چالش کشیده، بلکه پایه‌های ایده‌ها و فرهنگ دموکراتیک را در جامعه تقویت کرده است.
گاردین می نویسد: فرزندان نرگس محمدی نیز در حمایت از او قاطعانه ایستاده‌اند. پسرش، علی، که از پاریس صحبت می‌کرد، گفت: “مادرم اولین چیزی است که هر روز صبح به آن فکر می‌کنم.” خواهر دوقلویش، کیانا، نیز افزود: “این شبیه یک بازی است که رژیم همه کارت‌ها را در دست دارد و هر بار که مادرم فکر می‌کند کارت خوبی در دست دارد، آنها می‌توانند قوانین را تغییر دهند. این قدرت آنهاست و ما در مقابل آن بی‌قدرتیم.”
