یکشنبه ۱۸ شهریور ماه
بازنشسته گان تهرانی همانند یکشنبه های اعتراضی پیشین در مقابل وزارت کار قرار تجمع داشتند.
پیش از ساعت ده، بازنشسته گان معدنکار و صنعت فولادِ اکثر نقاط ایران نیز به این جمع حدود چهل تن افزوده شدند، در نتیجه کمیت مطالبه گران به بیش از ۴۰۰ تن افزایش پیدا نمود.
مطالبه گران شهرستانی که شبانه با اتوبوس و خودروی شخصی خود را برای صبح به این محل رسانده بودند بطور مشخص خواهان رسیدگی به چگونگی عملکرد صندوق بازنشسته گی شان، عملکرد مدیر عامل صندوق و متناسب سازی مستمری بازنشسته گی شان بودند.
مطالبه گران گرسنه، صبحانه نخورده، خسته از کم خوابی و سفر شبانه، شعارهای پُر شور، مطالبه گرانه و منطبق بر واقعیت روزمره کارگران ایران را مطرح می کردند.
پیاده روی جلو وزارتخانه و دو سوم عرض خیابان مملو از مطالبه گرانی بود که اکثریت آنان را فولادگران خوزستان و اصفهان تشکیل می دادند.
یکی از اصلی ترین شعار بازنشسته گان، حضور وزیر کار یعنی احمد میدری در جمع بازنشسته گان و پاسخگویی به مطالبات آنان بود.
با وجود فشار پلیس برای تخلیه خیابان و تجمع در پیاده رو، این امر محقق نشد. جو مطالبه گری چنان اوج گرفته بود که تمامی عابران پیاده و سواره را متوجه خود می کرد. بطوریکه حداقل دو بار خودروها با سر دادن بوق های ممتد حمایت خود را از بازنشسته گان اعلان کردند.
در این بین معدودی از فولادگران نه به صورت شعار بلکه بطور حضور و گفتگوی دو یا چند نفره طرح هایی که پلیسِ سرکوب‌گر از اقدام بدان ها استقبال می کرد را مطرح کردند. مواردی چون: بستن کامل خیابان روبروی وزارت خانه، ازدحام و ایجاد اختلال در کار ایستگاه اتوبوس خط تندروی مقابل وزارت خانه، ورود به وزارت خانه و تسخیر! آن، بستن درهای وزارتخانه و امتناع از مذاکره با هر مقامی جز وزیر.
پیشنهاد اختلال در تردد و تسخیر! وزرات خانه با مخالفت شدید بازنشسته گان مجرب تهرانی و عده ی کثیری از همسفران خودشان مواجه شد.
در ساعت ۱۳ مسوولان وزارتخانه از تجمع کنندگان خواستند که برای مذاکره وارد سالن اجتماعات وزارتخانه شوند. این پیشنهاد با مخالفت بازنشسته گان تهرانی مواجه شد و علت آن را هدایت معترضان به داخل وزارتخانه برای خاموش کردن شعله اعتراض در خیابان و در ملاعام مطرح کردند. مضاف به اینکه گفتند ما بارها و بارها وارد این سالن شدیم و هیچ نتیجه ای عایدمان نشده است. گول این ترفند را نخورید!
متاسفانه توضیح ارائه شده توسط گروهی که کمیت چندانی را شامل نمی شد از جانب اکثریت قریب به اتفاق فولادگران خسته، گرسنه و هیجان زده ی شهرستانی مورد قبول واقع نشد.
بعداز ورود بازنشسته‌گان به سالن اجتماعات، یکی از معاونان وزیر که قصد داشت به شیوه ی همیشه گی و با دادن وعده و عید به اجتماع در سالن خاتمه داد با پرتاب و اصابت یک بطری حاوی آب، مواجه و صورت وی زخمی و سالن دچار تشنج شد.
از ساعت حدود ۱۴ تا ۱۶ تعدادی تحت عنوان نمایندگان بازنشسته گان فولاد و معدن با معاون وزیر و مسؤل صندوق بازنشسته گی تشکیل جلسه دادند و طی صورت جلسه تنظیمی قرار شد که طی دو هفته مشکل های بازنشسته گان معدنکار و فولادگر مرتفع شود.
اجتماع در سالن وزارتخانه در حالی با حربه ی وعده و عید به اتمام رسید که:
۱ – حضور بازنشسته گان تهرانی به دلیل کمیت شان، کمرنگ بود.
۲ – صرف نظر از صحیح بودن یا نبودن مذاکره با معاونان وزارتخانه، بازنشسته‌گان تهرانی با وجود داشتن تعداد زیادی گروه مجازی، فاقد رهبری بوده و در جلسه مذکور نماینده ای از آنان حضور نداشت.
یکشنبه ۱۵ مهرماه
از ساعت حدود ده صبح حدود ۳۰۰ تن از بازنشسته گان تهرانی و معدن و فولادِ بخش هایی از ایران برای پیگیری علت عدم تحقق وعده های داده شده در تاریخ ۱۸ شهریور، در خیابان پاستور تجمع و شروع به طرح شعار های خود نمودند. پلیس تمام محله و خیابان منتهی به ساختمان ریاست جمهوری را شدیدا تحت کنترل داشت.
در ساعت ۱۱/۳۰ خیابان پاستور توسط معترضان تنگ و تنگتر شد. تذکرهای مکرر پلیس دال بر تجمع در پیاده رو نیز چاره ساز نشد.
در این ساعت نیروهای پلیس با در امتداد هم قرار دادن باتوم های شان و تشکیل یک خط تهاجمی، به سمت بازنشسته گان معترض برای راندن آنها به عقب و سمت پیاده رو یورش بردند.
در یورش پلیس و دفاع از خودی که توسط بازنشسته گان صورت می گرفت عده ای از زنان و مردان سالخورده و بازنشسته زیر دست و پای بقیه قرار گرفتند. عده ای نیز با باتوم مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. در این یورش دو تن از بازنشسته گان فولاد به نام های آقایان رضایی و سمیراد با پیراهن های پاره بازداشت و با خود روی پلیس از محل دور شدند. اعتراض ها و فریادهای بقیه بازنشست گان در این بازداشت تاثیری نداشت.
بازنشسته گان معترض که شرط ترک محل را آزادی این دو تن اعلان کرده بودند با آزاد شدنشان در ساعت ۱۳ بدون توفیق برای مذاکره با مسئولان و دریافت پاسخی برای تجمع ۱۸ شهریور، محل را به قصد وزارت کار ترک نمودند. از قرائن و شواهد چنین بر می اید که این کمیت تحلیل رفته از اجتماع در مقابل وزارتخانه نیز حاصلی دریافت نکردند.
در حاشیه:
در بین شعارها یکی از بازنشسته گان تهرانی شعار “اسماعیل گرامی آزاد باید گردد” را چند بار سر داد. که فقط از جانب بازنشسته گان تهرانی مورد استقبال واقع شد و اکثریت حاضران (مسافران شهرستانی) خاموش بودند.
آقای سمیراد (بازنشسته ی اصفهانی که بعدا باز داشت شد.) با قرار دادن دستش روی دهان بازنشسته ی تهرانی مانع تدوام شعار دادن وی شد.
سمیراد: به جز شعارهای ما، هیچ شعاری نباید داده شود.
بازنشسته ی تهرانی: تجمع انحصاری نیست. این شعار تمامی کاگران ایران است.
سمیراد: شعارها انحصاری و فقط در چارچوب مطالبات بازنشسته گان معدن و فولاد است.
در اینجا عده ای به حمایت از طرح شعار مذکور برخواستند که حاصلی نداشت و آقای سمیراد گفت شما هر شعار و خواسته ای دارید از جمع ما خارج شده و آنطرف تر هر چه دلتان خواست شعار دهید.
یک پرسش
آیا وجود قشارهای مختلف طبقه کارگر می تواند باعث انحصار در طرح شعار و مانع همبسته گی برای تشکیل جلسه ی مشترک با مسولان شود؟(نفس جلسه مورد بحث نیست.)
صرف نظر از ضعف رهبری در تجمع بازنشسته‌گان تهرانی با وجود تشکل های متعدد مجازی، این تشکل ها عملن در بزنگاه های ضروری و در پراتیک حضور ندارند و همچنین صرف نظر از خطا یا صحیح بودن مذاکره با مسولان حکومتی، آیا شایسته نبود که در کنار نمایندگان فولاد، نمایندگان بازنشستگان تهرانی هم حضور داشته باشند؟ این را نه به عنوان توفیق در مطالبه گری بلکه فقط از جهت جلوگیری از پاسیو و نادیده گرفته شدن یک همکار بازنشسته که از گوشه ای دگر از ایران است و برای جلوگیری از تفرقه مطرح می شود.
آیا منافع بازنشسته گان بخش های گوناگون، متمایز از یکدیگر است که در تجمع ۱۵ مهر حتمن باید همگی شعارهای فولادیان را مطرح کنند و گرنه باید از جمع خارج شوند؟
در واقع این پرسش یعنی بیان اینکه “مطالبه های ما جدا از مطالبه های شماست.” حقیقت دارد؟ این برداشت بر مبانی اصولی مبارزه ی کارگری، منطبق است؟
من از بخش کارگری سایت وزین اخبار روز و هر کارشناس خبره ی مشکلات کاگران ایران خواستار پاسخگویی بدین پرسش حیاتی هستم.
۱۷مهر ماه – ق. آبادانی
