غزلی از بچگی های حافظ – هادی خرسندی

دوش دیدم که ملاِئک در میخانه زدند دررفتند
گل آدم نسرشتند، فقط ور رفتند

(از ازل مطلع این شعر نمیشد میزان)
(چونکه اوزان عروضی ز کفم دررفتند)

ای خوش آن بچه جنینان که ز آزار رژیم
یا به کورتاژ و یا خارج کشور رفتند

آبنبات چوبی ما اهل عبا دزدیدند
لیس بر آن زده و بر سر منبر رفتند

باربی های طلاموی عروسک بازان
همه در مقنعه از وحشت رهبر رفتند

بچه را که رساندند دم جبهه ی جنگ
شیخکان جانب یک جبهه ی دیگر رفتند

بچه بازان جهان قاری قرآن بودند
که از این آیه به آن سوره مکرّر رفتند

آن شبانروز که ما بر سر مین میرفتیم
قُپٌه داران همه آسوده به سنگر رفتند

قاتلان خون جوانان وطن نوشیدند
بعد سرمست ازین باده به بستر رفتند

حضرات علما همسر دوم سوم
که گرفتند دوباره پی همسر رفتند

بیوه های شهدا، سورپریزی، سر ضرب
همه با حکم ولی یکشبه شوهر رفتند

تا که در مجلسشان حق زنان شد پامال
وکلا از عقب «عدل مذکر!» رفتند

پیر شورای نگهبان چه فسون کرد مگر
که به نزدش همه چون کلفت و نوکر رفتند

دیدی آن هیئت طلاب، شب عاشورا
تا سحرگه به عزاداری بهتر رفتند

هیئت قیمه خوران در پی کشتار حسین
با تشکر همه از شمر ستمگر رفتند

واعظان بر سر گلدسته ی مشرف به حرم
در پی دیدن زن های پیمبر رفتند

مسجد شهر شده پاتوق پااندازان
ای خوش آنان که سوی صومعه کافر رفتند

دیدی آن طایفه لُمپَنِ آقازاده
رنج نابرده چه با گنجِ میسر رفتند

بچه حافظ بِسِتان حق خود از باباشان
پیش از آنی که ببینی همه شان دررفتند

چاپ کن