رفتن
رفتن
و از سکونِ مطلق تن زدن
تا بدان هنگام
که نَفَس
خود از رَجعت سر باز زند
و واپسین کلام
تو را جواب کند.
.
تسلسلِ تغییر و تحرک
آغازین ناموسِ حیات است؛
تنها ستایشگرِ ایمان
تسلیمِ قصه‌یِ تقدیر می‌‌شود.
***
در راستایِ عبور،
هرگز چراغ
قرمز نمی ماند،
و تکرارِ اشارتِ سبز
بشارتِ رخصتِ حرکت است و آزادیِ پرواز.
***
به قفا درنگریستن،
– مگرت تنها به نیّتِ آموختن-
شکوهِ کشفِ جاده‌هایِ جدید را
ممنوع می‌‌کند؛
و بازگشت،
حقارتِ شکستِ غرور را
داغِ تصدیق می‌‌زند.
***
فراسویِ حصارِ یأس
هماره همواریِ راهی ست
که به پهنه‌یِ آفاقِ امید پیوند می‌‌خورد؛
و ایستایی
بازداشتِ قانونِ زمان است.
***
به یاد آر:
گیاه‌دانه اما،
– در پسِ پرباریِ باران حتا-
بی خواهشِ بالیدن
سر از حضیضِ خاک بر نخواهد کرد،
و از شوکتِ آبشارِ آفتاب
جاودانه بی بهره خواهد ماند.
.
نه-
رازِ بقا دگر سر به مُهر نیست:
باز ایستی
پذیرُفتاری نیستی ست.
***
رفتن
رفتن
و از فرمانِ توقف سر برتافتن:
رازِ بقا دگر از شعورِ بشر نهفته نیست.
**********
تیبوران- ۳۱ ژانویه ۲۰۲۳
