ابراهیم رهبر؛ نویسنده، پژوهشگر و از اعضای دیرین کانون نویسندگان ایران درگذشت.
ابراهیم رهبر در سال ۱۳۱۷ در شهر صومعهسرا متولد شد. او پس از اخذ دیپلم جهت ادامهی تحصیل در رشتهی زمینشناسی راهی دانشگاه تهران شد. همزمان با تحصیل در دانشگاه به معلمی پرداخت و در دههی ۴۰ نخستین داستانهایش در مجلاتی نظیر «آرش»، «نگین»، «طرفه»، «سخن» و «هنر و اندیشه» منتشر شد.
در همین ایام نخستین کتاب ابراهیم رهبر با نام «مهربانان و سهنمایشنامهی دیگر» به چاپ رسید. رهبر در داستانهایش به مسئلهی فقر و نابرابریهای اجتماعی، تاریخ معاصر، فرهنگ عامه و کودکان فرودست، کارگرپیشه و روستایی توجه ویژه داشت.
همزمان با تشکیل کانون نویسندگان ایران، ابراهیم رهبر به عضویت آن درآمد. او در سال ۱۳۴۹ فعالیت خود را با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز کرد.
رهبر در سال ۱۳۵۲ بهسبب فعالیتهای سیاسی و در ارتباط با اندیشههای چپ، دستگیر و زندانی شد و پس از زندان، درخواست استخدام در وزارت فرهنگ و هنر نیز با رد صلاحیت مواجه شد. ابراهیم رهبر ازآنپس به انزوا و عزلتی خودخواسته روی آورد و از حضور در مجامع ادبی و فرهنگی امتناع ورزید.
از ابراهیم رهبر آثاری نظیر: «چاپ آخر زندگی»، «در شهری کوچک»، «شاهد رسمی»، «من در تهرانم»، «نام کسما»، «مهربانان و سه نمایشنامهی دیگر»، «نونو و چهار نمایشنامهی دیگر»، «سوگواران»، «دود و آه» بهچاپ رسیده است.
کانون نویسندگان ایران درگذشت این عضو دیرین خود را به خانواده، دوستداران و جامعهی فرهنگی مستقل کشور تسلیت میگوید.
کانون نویسندگان ایران
۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۴
