هموطنان عزیز، آزادی‌خواهان!
شهریور هرسال یادآور فاجعه‌ی ملی کشتار زندانیان سیاسی تابستان ۱۳۶۷ در سراسر ایران است. جنایت هولناکی که در ادامه‌ی کشتارهای دهه ۱۳۶۰ در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران انجام شد که نه فراموش می‌شود و نه بخشودنی است!
قربانیان این ددمنشی در گورهای جمعی در سراسر ایران به‌خون خفته‌اند و خاوران نماد گورهای جمعی این جنایت ضد بشری است.
بازماندگان قربانیان دهه‌ی ۱۳۶۰ و تابستان ۱۳۶۷ با وجود بازداشت، فشار، ارعاب و … شهریور هرسال با گلباران مزارشان یاد عزیزان به‌خون‌خفته‌ی خود را گرامی داشته‌اند.
در تازه‌ترین اقدام، در نخستین جمعه‌ی شهریور (۱۴۰۱/۰۶/۰۴) خانواده‌هایی که به خاوران رفتند با برخورد موهن آقای مؤمنی، مأمور منصوب در گورستان خاوران روبه‌رو شدند. او وحشیانه گل‌ها را پایمال و بیشرمانه عکس‌های جانباختگان آرمان‌خواه را با لگد به اطراف پرتاب کرد که با اعتراض خانواده‌ها روبه‌رو شد. سرانجام مأموران، آنان را از محوطه بیرون راندند و در آهنی را قفل کردند.
جمعه‌ی بعد خانواده‌ها با در بسته روبه‌رو شدند و پس از ساعتی با گرفتن این تعهد که از گذاشتن گل خودداری کنند به آن‌ها اجازه‌ی ورود کوتاه‌مدت داده شد.
جمهوری اسلامی از مدت‌ها پیش، سیاست گام‌به‌گام حذف فیزیکی گورهای جمعی دهه‌ی ۱۳۶۰ و به‌ویژه تابستان ۱۳۶۷ و تغییر وضعیت آرامستان خاوران را در دستور کار خویش قرار داده است. از جمله‌ی این اقدامات: ساخت حصارهای بلند بتنی دور گورستان و ایجاد سازه‌هایی در اطراف آن، دفن درگذشتگان بهایی در قطعه‌ی گورهای جمعی و اخیراً نصب دوربین در نقاط گوناگون خاوران است.
مقامات امنیتی با آزار روانی و تهدید و ارعاب و پیشگیری از ورود خانواده‌ها به مزار خاوران هدفی جز نابودی تدریجی و حذف این حافظه‌ی تاریخی ندارند.
ما این اقدامات را شکنجه‌ی روانی و آزار بازماندگان می‌دانیم و آن را محکوم می‌کنیم و خواهان پایان دادن به آن هستیم و از همه‌ی هموطنان در ایران و جهان و نیز آزادی‌خواهان و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهیم که همراه با خانواده‌های قربانیان، علیه ستمی که بر آنان می‌رود اعتراض کنند و به هر شیوه‌ای که در توان‌شان است صدای آنان باشند.
به امید دادخواهی
جمعی از خانواده‌های جانباختگان آرمان‌خواه دهه‌ی ۶۰ و تابستان ۱۳۶۷
شهریور ۱۴۰۱
