محیط کشت و رشدِ حکومت اسلامی کشتار، ترور و جنگ بوده و هست. “برکت” جنگ عراق و ایران، و پیامدهای آن برای حکومت اسلامی، تجربه و ثبت شده اند. حکومت اسلامی نشان داده است که چگونه از ترور و جنگ، یعنی وحشیانه ترین روش ها، برای برون رفت ازبحران ها، اختلاف ها و درگیری ها بهره برداری می کند. حکومت اسلامی نشان داده است که جان انسان ها، کشتار کودکان و جوانان و زنان، پیامدهای انسانی – روانی و اجتماعی جنگ برایش بی ارزش و بی اهمیت است.
بخشی از اپوزیسیون حکومت اسلامی در داخل و خارج از کشور با تبلیغ و خواست حمله نظامی اسرائیل و امریکا به ایران بر تجربه شده ها چشم بسته اند و ذهنیت خود را جای واقعیت نشانده اند، اینان برای توجیه حمایت از حمله نظامی به ایران، با اتکا به تجربه ژاپن و اروپا، جنگ جهانی دوم و جنایت ضد بشری هیروشیما و ناکازاکی و “طرح مارشال”ی برای ایرانِ بعد از جنگ را با خیال و توهمِ دستیابی به دموکراسی و آزادی و آبادانی مثال می زنند، این افراد و جریان های فکری و سیاسی ناآگاهانه و یا به عمد و منفعت طلبانه چشم بر ویژگی های ایران، خاورمیانه و شرایط ویژه این منطقه و جهان می بندند و فراموش می کنند “صدور دموکراسی و آزاد سازی” و حمله نظامی فاجعه بار به عراق و لیبی و افغانستان بر بستر داده ها و تبلیغ هایی دروغین و فریبکارانه چه پیامدهای شومی به بارآورده است، “صدور دموکراسی” ای که کشتار و ایجاد هرج ومرج و ویرانی در چند کشور و پیدائی و گسترش داعش و جریان های تروریستی دیگررا سبب شده است.
مخالفت و دشمنی با حکومت اسلامی دلیل قابل قبولی برای ترغیب و توجیه حمله نظامی ویرانگر به میهنمان نیست. مدافعان و مُبلغان حمله نظامی به ایران به توانایی ملت ایران برای سرنگونی حکومت اسلامی و دستیابی مردم میهنمان به دموکراسی، آزادی و حقوق بشر باور ندارند و به همین خاطر دست به دامان اسرائیل و امریکا برای حمله نظامی به ایران شده اند.
جنگ راه حل بحران مزمن خاورمیانه نیست.
حمله نظامی به ایران با شناختی که از حکومت اسلامی، جامعه و سطح و توان جنبش های آزادیخواهانه و عدالت جویانه وجود دارد فاشیسم اسلامی را تقویت خواهد کرد و غیراز فلاکت و رنج بیشتر برای مردم میهنمان پیامد دیگری نخواهد داشت. حکومت اسلامی آگاهانه و حسابگرانه جنگ افروزی کرده و می کند چرا که بقای خود را در برافروختن آتش جنگ می بیند. برچیدن بساط رهبران و جریان های افراطی مذهبی، سلطه گر وتمامیت خواه در کشورهای منطقه راه حل بحران های فاجعه آفرین است که فقط با توانمند سازیِ نیروئی مردمی و حمایت دموکراسی خواهان جهان عملی ست والّا حکایت همچنان باقی خواهد ماند!
حفظ حالت جنگی در داخل و جنگ با نیروهای نیابتی در خارج “نعمت ” است!
در یک جنگ واقعی حکومت اسلامی شانسی ندارد ،چون مانند جنگ عراق از اکثریت مردم حمایت نخواهند شد.
یکی از علل ضعف مبارزات مردم در ایران و بویژه سازمانهای سیاسی ایران در این واقعیت است که آنها ارزش واقعی را به مبارزه ملی و به مبارزه دموکراتیک و ارتباط ناگسستنی آنها بهم ، نمی دهند. مبارزه ملی یک مبارزه ضد امپریالیستی است، مبارزه ای علیه قدرت خارجی و برای حفظ استقلال ملی و تمامیت ارضی و حاکمیت ملی است و مبارزه دموکراتیک مبارزه ای برای دست یابی به آن چنان حقوقی است که منافع عمومی مردم را که اکثریت جامعه است در برگیرد. حقوق و خواستهای دموکراتیک از زمره این حقوق عمومی اند.این دو بخش مبارزه لازم و ملزوم یکدیگر هستند و جدا کردن آنها از هم می تواند صدمات جبران ناپذیری به مبارزه مردم ایران بزند.البته ممکن است در هر مرحله از مبارزه از جمله تجاوز رسمی امپریالیسم به خاک کشوری یک جنبه این مبارزه تقویت شود و جنبه دیگر را موقتا تحت اشعاع خویش قرار دهد و به آن جنبه عمده دهد ولی بهر صورت رابطه مبارزه ضد امپریالیستی و دموکراتیک ناگسستنی است.