زینب جلالیان، زندانی سیاسی کُرد محکوم به حبس ابد که هفدهمین سال حبس خود در زندان مرکزی یزد را می‌گذراند، با دستور وزارت اطلاعات از حق ملاقات با خانواده محروم شده است. وی از چهار سال پیش به دنبال انتقال به زندان یزد تا کنون یک بار موفق به انجام ملاقات با خانواده‌اش شده است.
همچنین هفته گذشته این زندانی سیاسی به دنبال ادامه درد شدید در ناحیه پهلوی سمت راست برای انجام سی‌تی اسکن به بیمارستان فرخی یزد منتقل و ماموران زندان و پرسنل این بیمارستان علی‌رغم اعتراض وی، او را مجبور کرده‌اند که با دستبند و پابند این آزمایش را انجام دهد.
بنا به اطلاع شبکه حقوق بشر کردستان، اوایل هفته گذشته پس از ارائه درخواست ملاقات زینب جلالیان برای انجام ملاقات با خانواده‌اش، مسئولین زندان از ممنوع‌الملاقات شدن وی به دستور وزارت اطلاعات خبر داده‌اند. تعدادی از بستگان این زندانی سیاسی که برای انجام ملاقات با وی از ماکو به یزد حرکت کرده بودند پس از اطلاع از ممنوع‌الملاقات شدن این زندانی سیاسی، در نزدیک شهر اصفهان مجبور به بازگشت به ماکو شده‌اند.
همچنین روز پنج‌شنبه ۵ مهر ۱۴۰۳، پس از ماه‌ها تحمل درد پهلوی سمت راست، این زندانی سیاسی با دو دستبند و یک پابند به بیمارستان فرخی یزد منتقل و علی‌رغم اعتراض وی ماموران زندان و پرسنل بیمارستان این زندانی سیاسی را مجبور کرده‌اند با دستبند و پابند آزمایش سی‌تی اسکن را انجام دهد.
این زندانی سیاسی از خرداد سال جاری از درد شدید در ناحیه پهلوی سمت راست رنج می‌برد و در این مدت مسئولین زندان به بهانه‌های مختلف از اعزام وی به بیمارستان خودداری کرده بودند. وی همزمان از چندین بیماری دیگر از جمله برفک دهان، ناخنک چشم، آسم، ناراحتی کلیوی و گوارشی که در دوران زندان به آنها مبتلا شده است، رنج می‌برد.
در اواخر خرداد سال‌جاری تیمی از بازجویان وزارت اطلاعات دو بار در دفتر حفاظت زندان مرکزی یزد با وی ملاقات کرده و از او خواسته‌اند «توبه‌نامه»ای که متن آن از سوی وزارت اطلاعات آماده شده را امضا کند. ماموران امنیتی اعلام کرده‌اند که در صورت امضای این توبه‌نامه، مساله درمان و حتی آزادی مشروط وی در اسرع وقت مورد بررسی خواهد گرفت.
زینب جلالیان با رد امضای این نامه، دسترسی به خدمات درمانی به عنوان یک زندانی را حق قانونی خود دانسته است.
پیشتر نیز در آبان ۱۴۰۲ این زندانی سیاسی با دستبند و پابند توسط یک تیم از بازجویان وزارت اطلاعات مورد بازجویی قرار گرفته و تهدید شده بود تا زمانی که ابراز ندامت نکند از همه حقوق اولیه یک زندانی از جمله دسترسی به خدمات پزشکی محروم خواهد بود. وی کلیه خواسته‌های بازجویان امنیتی مبنی بر ابراز ندامت را رد کرده و بازجویی خود با دستبند و پابند را مصداق شکنجه دانسته بود.
