نازک بین- در جمهوری اسلامی ایران، ورزش همچنان در جایگاه حکومتی و ایده ئولوژیکی جا خوش کرده است. بیگانگی با خود و جامعه از خصوصیات بارز ساختار ورزش در جمهوری اسلامی ایران است. از همه مهمتر، اکثریت ورزشکاران از میان اقشار و طبقه زحمتکش ،کارگر و کارمند به ورزش ایران آمده اند. متاسفانه، سازمان، اتحادیه، سندیکا و انجمن واقعی و نه دولتی و حکومتی، نبوده و نیست که اصول ، مرام ،احترام ، همدردی و همبستگی جمعی را جزو وظایف و مسئولیت های اجتماعی ورزشکاران را ، بیش روی شان بگذارد. تا نسبت به جامعه شان مسئولیت ذهنی و عینی را در مواقع لازم و در مواقع سخت و بحرانی ، انجام دهند. همین ورزشکاران برخاسته از رنج و درد خانواده گی، هیچ مسئولیت و همبستگی با پایگاه طبقاتی که در آن متولد و رشد کرده اند، احساس نمی کنند و غرق در مادیات و بی اخلاقی ها و پشت پا زدن به ارزشهای طبقاتی خود هستند.
متاسفانه و بدبختانه، در ساختار و تشکیلات ورزش در جمهوری اسلامی ایران، دغل کاران و دغل بازان و ریاکاران، یکه تاز میدان های ورزشی هستند. برای فلان حجت الاسلام و بهمان به اصطلاح مدیر و مسئول، عزای عمومی، افراشتن پرچم سیاه, برگزاری مراسم های سوگواری و تیترها و اخبار در صفحات ورزشی نیز ، تکرار و با پیاز داغ بیشتر ، منتشر می شود. ورزش جمهوری اسلامی ایران، یکی دیگر از آزمون های اش و در سکوت و بی تفاوتی نسبت به مصیبت بزرگ و حادثه دردناک و غم انگیز معدن طبس ، نمره -صفر- گرفت. در حالیکه در سوگ بزرگی که به اندوه از دست دادن هموطنان و کارگران عزیزمان در معدن طبس چنان تلخ است که هیچ عبارتی را در این مقام، یارای مرهم نهادن بر غم و اندوه بازماندگان و کارگران ایران نیست. صدای کارگرانی که به هنگام زنده بودن نیز شنیده نمی شد، چگونه زیر آوارها و گازهای مرگ بار شنیده خواهد شد.! کارگرانی که در دشوارترین شرایط کار میکنند، همواره جان بر کف هستند، و هر سال صدها نفر از آنان قربانی شرایط فقدان ایمنی و فرسودگی ابزار و ماشین آلات همراه با بی مدیریتی و بی کفایتی مسئوالان می‌شوند. گاه فاجعه ابعاد بزرگ‌تری پیدا می کند – نظیر حادثه روز اول مهر ۱۴۰۳ در طبس !قرار بود واگن‌ها حامل زغال سنگ باشند، اما، واگن‌هایی که از معدن معدنجوی طبس خارج می‌شدند، حامل پیکر‌های سیاه شده معدنچیانی بود که برای استخراج زغال‌سنگ به قعر معدن رفته بودند. جایی که هیچ نشانه‌ای از روز و شب‌بودن آن مشخص نیست.
پیوست این متن، بدون توجه به نوع گرایش فکری و سیاسی و با تکیه و احترام به کارگران زحمتکش کشورمان، تعداد اندکی از جامعه میلیونی ورزش کشور، در همدردی با این مصیبت بزرگ پیامهائی منتشر کرده اند،که در ادامه خواهد آمد. باز، و بار دیگر جای تاسف دارد که چرا آنانی خود را نخبه و قهرمان ورزش می دانند، تا این اندازه بی تفاوت نسبت به جامعه شان هستند! رسانه های ورزشی در داخل و خارج از ایران نیز، در این خصوص بی تفاوت و بی خیال، همچنان دنبال تیترها و اخبار فریب دهنده ، صفحات خود را در بیشخوان گیشه ها و فضای مجازی قرار می دهند. بگذریم که فغان و آه و ناله دل زیاد است. به احترام و در سوگ نشستن مرگ کارگران کشورمان، امروز اخبار و مطالب ورزشی در این ستون منتشر نمی شود!
کنوانسیون معدن کاوی ایمن و سالم: کاربران میتوانند به این نوشته، که در سایت «ایران امروز» آمده است، و لینک آنرا در زیر میفرستم، برای مطالعه مراجعه کنند. ضرورت الحاق ایران به کنوانسیون معدنکاوی ایمن و سالم (iran-emrooz.net)
با درود به آقای نازک بین، وموضع مسئولانه و انسانیش! کارگران، در شرایط بسیار بیرحمانه و سخت، و با نقب زدن به اعماق زمین، ثروت خلق میکنند، تا جماعتی انگل و طفیلی، بر دستاورد های آنها چنبره بزنند، ونه تنها خود کارگرا ن سهمی شایسته از ارزش نیروی کار خود نبرند، و در فقر و صدها مشکل دیگر گرفتارآیند، بلکه ثروث تولید شده آنها، بخشی صرف سرکوب خود آنها، بخشی برای مال اندوزی سران دزد و حنایتکار حکومت، و بخش دیگری را حکومت، صرف کمک مالی و تسلیحاتی به گروه های تروریستی منطقه کند، تا به ویرانگری و آشوب و ناامنی و بی ثباتی در منطقه بپردازند، و طبق نظر کاملن انسانی نازک بین، میلیاردها تومان پول، به ورزشکاران دلقکی داده شود، که هیچ خاصیتی اجتناعی، برای مردم کشور ندارند، بلکه برای حفظ همین منافع حقیر خود، به مجیز گویان دستگاه جبار حکومت تبدیل شوند، و یادشان برود که، فرزندان همین کارگران زن و مردی هستند که، با غرق جبین، آنها را بزرگ کرده اند، و امروز، به چنین ورطه غیر انسانی سقوط کرده اند. ننگشان باد!