ای مؤمن گرسنه ی با نُدبه همنشین
ای بین عابدان جهان بینواترین
ای آنکه در قبال یکی تکه نان خشک
شکر رسول میکنی و ربّ العالمین
ای دیگ و کاسه ات سر سفره پر از دعا!
ای سفره ی تو خالی و ذکر تو پر طنین
دانی چرا تو بی رمق و شیخنا قوی؟
دانی چرا تو پِرپِری و شیخنا وزین؟
ای رو به قبله!، مشکل تو سؤتغذیه ست:
او «نان ِ دین» همی خورد اما تو «نان و دین!».
هادی – شهریور ۱۴۰۳
