ایران نیاز به بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه (آی‌سی‌یو) دارد! – سعید مقیسه‌ای

در این یادداشت از استعاره کمک می گیرم: 
از فراگیرترین‌ اطلاعات عمومی در مورد علم پزشکی این است که اگر یکی از دستگاه‌های بدن (تنفسی، گوارشی، گردش خون و …)   خوب کار نکند و مریض باشد، تعادل دستگاه‌های دیگر و کل بدن را در بحران می برد.
هر کدام از این دستگاه­‌ها علاوه بر انجام وظایف ویژه‌ی خود، با سایر دستگاه­‌های بدن در همکاری و تعامل بوده و به صورت هماهنگ با یکدیگر عمل می کنند تا در‌نهایت، سلامتی و تعادل کل بدن تأمین شود.

اگر دستگاه های اقتصاد شامل: تولیدی، مالی، تجاری و خدماتی بوده باشند و دستگاه های حکومت شامل: اجرائیه، مقننه و قضائیه باشند،
دستگاه های یک جامعه هم عبارتند از: ساختارهای مدنی، سیاسی و اجتماعی(معیشتی)

همان ارتباط در مورد قوانین حاکم بین دستگاه‌های بدن انسان در مورد اقتصاد، حکومت و جامعه نیز صادق است، چون یک جامعه به مانند تن یک موجود زنده یک ارگانیسم کاملن زنده است.

نظام متوجه است که جامعه ما از نظر مدنی، از نظر سیاسی و از نظر اجتماعی( معیشتی) سالم نیست و بر همه محرز است که تمامی دستگاه های سه گانه این جامعه زنده که ایران نام دارد آنقدر بطور وخیم مریض هستند که نیاز به بستری شدن در آی‌سی‌یو دارد.

در یک جامعه، جنبش‌های اعتراضی مردمی نقش همان گلبول های سفید بدن را برای دفاع از سلامت خود ایفا می کنند.

از دو سال پیش شاهد جنبش مدنی زن، زندگی، ازادی بوده ایم که متین و بدور از هیجان همچنان پیش می رود.
چند ماه پیش شاهد جنبش سیاسی مردمی بودیم که تبلور آن در امتناع بیش از ۵۰ درصد از شرکت در انتخابات غیر دمکراتیک اخیر بود که پیروزمندانه به نتیجه حداقلی خود رسید.
این روزها شاهد آغاز جنبش های اجتماعی (معیشتی) هستیم که هر روز ابعاد وسیع تری به خود می گیرند. خبرها از این حکایت دارند که اعتراضات، تظاهرات و اعتصابات بزرگ کارگری در راه هستند.

آقای پزشکیان اشتباه می‌کند که تعدادی از روشنفکران سلیبریتی را که دارای دنبال کنندگان (فالورهای) بسیاری در  شبکه‌های اجتماعی هستند به جای نمایندگان مردم، چه در بعد مدنی، چه  سیاسی و چه اجتماعی فرض می‌کند. او اشتباه می‌کند اگر فکر کند که با دست به دامان آنها شدن و کسب کمک آنها،  می تواند دارای حمایت مردم و یا  آرام کردن اعتراضات مردم بشود. مگر ندید که در کوشش نابجایش برای حذف یارانه های بنزین کمتر کسی از این روشنفکران از او حمایت کرد؟

در دنیای سیال و پر‌شتاب امروزین، همه‌ پدیده ها عمر کوتاهی دارند. این امر در مورد رژیم‌ها و حتی سلیبریتی‌ها در گستره جهان نیز صادق است. در جهان غیر دیکتاتوری دولت ها یکی پس از دیگری می افتند و با مکانیسم‌های دمکراتیک دولت و رژیم سیاسی جدیدی جایگزین می شود. سلیبریتی‌های سیاسی متولد می‌شوند و چند سال و چند ماه بعد به فراموشی سپرده می‌شوند‌.

در ایران ما، نه آن روشنفکران و نه هواداران آنها، دیگر روحیه رعیتی ندارند. اشتباهی ساده کافی است تا رژیم جدید با محوریت خامنه ای- پزشکیان حمایت این سلیبریتی‌ها را از دست بدهند. سلیبریتی‌ها هم با کوچک‌ترین اشتباه، از جمله حمایت بیجا از رژیم، فالورهای خود را از دست خواهند داد.

در شرایطی که جامعه فاقد احزاب فراگیر، سندیکاها، فدراسیون ها و کنفدراسیون های مستقل صنفی و تشکل ها و ان‌جی‌او های مدنی قوی، آزاد و قانونی می باشد تا در نقش نماینده جنبش‌ها انجام وظیفه کنند، رجوع به روشنفکران سلیبریتی دانشگاهی و مطبوعاتی به عنوان نمایندگان مردم، بی تدبیری محض است.

گزافه نیست اگر ادعا شود که اکنون و نه فردا، تنها راه‌حل بیرون آمدن از آی‌سی‌یو، بر‌پایی یک جمهوری واقعی است. جمهوری که بیانگر خواسته ها و اعمال اراده سیاسی، مدنی و اجتماعی جمهور مردم باشد.

اگر تشکل های فراگیر وجود ندارند هر چه سریعتر باید اقدام به تشکیل انجمن‌ها و شوراهای گسترده در تمامی شئون سه‌گانه جامعه کرد. خودِ مردم باید سخنگوی خود شوند تا سنگ روی سنگ بند شود.

آیا مردم با چه زبانی باید بگویند که دیگر اعتماد و باورشان به مقوله «نمایندگان» را از دست داده اند و به هیچ فرد یا افرادی، بجز اعمال نظر مستقیم خود باور ندارند؟

آقای پزشکیان اشتباه می‌کند اگر فکر کند با بهبودی مختصر در‌ این یا آن دستگاه جامعه، شاخ غول راخواهد شکست. این کار با رجوع به همان استعاره: فقط می تواند در حکم مسکنی باشد!
باید همه دستگاه ها خوب کار کنند تا تن سالم شود. او همراه با رهبر نظامش باید جرات کنند و دست به یک جراحی عمومی و بزرگ بزنند.

آن روزی که هر سه جنبش سیاسی، مدنی و اجتماعی هم زمان، در‌ هماهنگی و در همبستگی با یکدیگر پا در خیابان بگذارند، یعنی حال بیمارمان بسیار وخیم است و شاید کار از کار بگذرد!

چاپ کن