ولی فقیه خود کامه و کابینه همه نظام – احمد هاشمی

سخن آغازین

 اکنون در یک نمایش از پیش طراحی شده، ” کابینه همه نظام” به ریاست مسعود پزشکیان کار خود را آغاز کرده است. اینکه ” کابینه همه نظام” به چه سرنوشتی دچارخواهد شد، مورد بحث این نوشته کوتاه نیست. دراینجا بیشتر به این موضوع پرداخته می شود، که ” کابینه همه نظام” در” بزنگاه مهم” تاریخی دیگری توسط ولی فقیه خودکامه، با همکاری همه نهاد های زیر سلطه او انتخاب شده است.

ولی فقیه خودکامه و نهاد های زیر سلطه او

نظام های خودکامه شخص گرا، توسط یک فرد اداره می شوند. دراین نظام ها، قوای سه گانه نمایشی هستند. احزاب سیاسی و جامعه مدنی نیز تعطیل اند. تصمیم های سیاسی مهم  توسط  فرد خودکامه ای که در صدر قدرت نشسته است، اتخاذ می شود.

 به طورمعمول اتکا فرد خودکامه برای تصمیم گیزی، برمشاوران حلقه درونی و غیر رسمی است.  در سطح جهانی رژیم های خودکامه شخص گرا ، متداول ترین نوع رژیم ها هستند. این رژیم ها به نسبت رژیم های خودکامه تک حزبی و یا نظا می، دارای سطوح بالاتری از فساد هستند. رشد اقتصادی دراین نظام ها کند تر، تبعیض و نا برابری گسترده ترو سیاست ها نیز ناپایدارترند. در چنین نظام هایی سرکوب نیز گسترده تر است.

 اقتصاد در این نظام ها، نه برمبنای منافع ملی و شایسته سالاری، بلکه بر اساس روابط فامیلی، پیروان و حامیان اداره می شود. اعضای خانواده های خاص و پیروان، در پست های حساس گمارده می شوند. ایجاد سازمان های امنیتی که تنها به فرد خوکامه پاسخگو هستند، یکی دیگر از ویژگی های این نظام ها است. انتخابات آزاد و عادلانه برای مشروعیت اقتدار دراین نظام ها، بی معنی است. آنها فقط در شرایط معینی درپی کسب حمایت مستقیم مردم هستند.

جمهوری اسلامی، یکی از آن نظام های خودکامه شخص گرا، در دهه دوم قرن بیست ویکم است، که  دارای چندین مشخصه ویژه دیگر نیزهست.

یک مشخصه ویژه آن دین سالاری است. در چارچوب این مشخصه ویژه، روحانیون دولتی نیز در این نطام صاحب امتیاز و دارای قدرتند.

 ویژگی دیگر این نظام، ساختار قدرت به ظاهر دوگانه آن است: بخش انتصابی و  بخش انتخابی.

 در راس بخش انتصابی  یا دولت واقعی، رهبر خودکامه، ولی فقیه قرار دارد، که قدرت و خشونت را در اختیار دارد و صاحب حق وتو است.

 نیروی اصلی حامی ولی فقیه، الیگارشی اقتصادی، امنیتی و نظامی است.

بخش دوم جمهوریت نظام، که شامل رئیس جمهور و کابینه او، وزارت خانه ها، استانداری ها، و در مجموع بوروکراسی دولتی است

 تجارب و فاکت های عینی در بیش از چهل سال نشان می دهند که جمهوریت فقط یک کابینه است، دولت  واقعی اما در جایی است که قدرت و خشونت را دراختیاردارد.

یک ویژگی منحصر به فرد دیگراین نظام ایجاد یک ” بروکراسی محافظ” است. وظیفه ” بروکراسی محافظ”حفاظت و حراست از  ایدئولوژی و اهداف نظام در مقابل دستگاه اداری جمهوری یعنی بروکراسی دولتی است.

“بروکراسی محافظ ”  توسط دو نهاد درزیر چتر ولی فقیه ، ” مجمع تشخیص مصلحت”  و به ویژه “شورای نگهبان، نهادینه شده است. این دو نهاد وظیفه دارند، که از تغییرات ماهوی و ساختاری نظام جلوگیری نمایند.

پس از بازنگری در قانون اساسی، نهاد رهبری به مثابه” قوه تعدیل کننده” سه قوه مقننه، قضائیه و مجریه تعریف شده است. براین اساس قوای سه گانه تحت نظرنهاد رهبری تعریف شده اند ومشروعیت خود را از او دریافت می کنند.

 نظام علاوه برتسلط استیلایی ولی فقیه خودکامه برهر دوبخش انتصابی و انتخابی، ” بروکراسی محافظ”  تعدادی نهاد دیگر نیز تحت عنوان نهاد های غیر رسمی ” آنش به اختیار”، که از انگشتان دست بیشترهستند، در اختیاردارد.

دو ” بزنگاه مهم” تاریخی

یاد آوری  دو ” بزنگاه مهم” تاریخی نشانگر چگونگی فعالیت همه مجموعه های زیر چتر ولی فقیه است. است.

مسیری تحت عنوان اصلاح طلبی از روز دوم خرداد با پیروزی محمد خاتمی آغاز شد. با انتخابات اولین دوره شوراهای اسلامی، ششمین دوره مجلس و انتخابات ریاست جمهوری هشتم، تا حدودی اصلاح طلبی نهادینه شد.

اما تمامی نهاد هایی  که در زیر چتر ولی فقیه قرارداشتند به این نتیجه رسیدند، که هزینه ادامه این مسیر بیش از توقف آن است. انها در انتخابات  دومین شورای اسلامی و هفتمین دوره مجلس  به صراحت این پیام را منعکس کردند، که دیگر ادامه مسیری که از دوم خرداد۱۳۷۶ شروع شده است، ممکن نیست.

سوم تیر ۱۳۸۴ ” بزنگاه مهم”  دیگری است، که نهاد های غیر رسمی به حمایت ازمحمود احمدی نژاد و نیروهای جوان اصول گرا برخاستند و با تکیه شعار های عوام پسندانه اورا به مسند ریاست جمهوری نشاندند.

چاپ کن