پیش بینی اینکه تمام لیست پیشنهادی وزیران مورد تائید مجلس قرار می گیرد، احتیاج به هوش زیادی نداشت. اما این رای یک دست مجلس حکایت از این دارد که رئیس جمهور شدن پزشکیان نیز حاصل اراده معین نظام بوده است. زمانی که از کلمه «نظام» استفاده می شود دیگر بر همه روشن است که منظور علی خامنه ای است و این نوع گویش به یک عرف تبدیل شده و این چقدر دردناک، خطرناک و در برابر افکار مردم مترقی جهان، چقدر خجالت آور است.
متاسفانه «نظام سیاسی» در ایران تا حد سازه های مدیریتی یک شرکت شخصی و نه حتی یک شرکت “با مسئولیت محدود” و یا شرکت “سهامی خاص” نزول کرده است. یعنی اوضاع و احوالی که حتی یک فرد به مانند شریک اصلی، می تواند به تنهایی برای همه چیز، هستی، بود و نبود آن بنگاه تصمیم بگیرد. در این شرکت شخصی، خامنه ای با مرگ رئیسی شریک دیگری به نام پزشکیان برگزید.
در دهه اخیر و در علوم سیاسی مدرن، مقوله «رژیم سیاسی» در مقایسه با کاربرد محدود و تحقیرآمیز آن در عرف رایج، اکنون دیگر استقلال و کاربردهای جدیدی به دست آورده و به وضوح خود را از مقولات «دولت»، «حکومت» و «نظام سیاسی» متمایز کرده است.
در زبان رایج و عامیانه، «رژیم» همیشه به واقعیت‌های سیاسی غیر دموکراتیک اشاره میکند، مثلاً: رژیم فاشیست، رژیم نازی یا رژیم اسلامی
اما اکنون در تعریف های علمی مدرن، ساختار مدیریت سیاسی جامعه، به معنای دقیق آن یعنی دولت، تنها بخشی و یا زیر مجموعه ای (البته یکی از مهمترین آنها) از یک “رژیم سیاسی” محسوب می شود.
بنابراین معنای درست و پذیرفته شده «رژیم سیاسی» واقعیتی تجربی و عینی را مشخص میکند که گسترده‌تر از معنی «دولت»، متفاوت از معنی «حکومت» و محدودتر از مقوله و معنی «نظام سیاسی» است.
یک «رژیم سیاسی» می تواند با تغییر برخی از قوانین، به مانند تغییراتی در قانون اساسی، تغییر قوانین انتخاباتی، نوع شکل گیری دولت، رابطه دولت با مجلس در میان مدت یا کوتاه مدت تغییر کند. همانطور که این روزها در ایران شاهد این چنین تغییری هستیم.
ساختارها و ارگان های دائمی اقتدار یک «نظام سیاسی»، به مانند پلیس، ارتش و همچنین در ایران سپاه، قوه قضائیه، دستگاه بوروکراتیک در سطح مرکزی و محلی در محدوده تعریف «رژیم سیاسی» قرار نمی‌گیرند و بلکه معرف مقوله “حکومت” هستند.
یک «حکومت» زمانی تغییر می کند که نهادها، قوانین و مقررات مربوط به دیوان سالاری حاکم تغییر کنند.
یک “نظام سیاسی” نه تنها شامل “رژیم” و “حکومت” بلکه فراگیرتر از آن ها ودر ضمن شامل کل جامعه سیاسی و در ضمن همه آن قسمت از جامعه است که هنوز از نظر سیاسی سازماندهی نشده اند.
البته اگر «رژیم» و «حکومت» تغییر کنند، یک «نظام سیاسی» تا حدی تغییر خواهد کرد و اما زمانی کامل و بطور کلی تغییر میکند که ترکیب کل جامعه که تا آن زمان به «رژیم» و «حکومت» التزام داشته اند دیگر نخواهند و یا نتوانند تحت آن قوانین بازی کنند و تحت سلطه سیاسی آن قرار بگیرند و برایش مشروعیت قائل نباشند.
یک «نظام سیاسی» با انقلاب مسالمت آمیز یا خشونت آمیز، کودتا، حمله نظامی خارجی، فروپاشی… و یا در بهترین حالت با گذاری دمکراتیک تغییر میکند.
همانطور که این روزها شاهد آن هستیم، بعد از مرگ رئیسی، نظام «بناپارتی» غیر دمکراتیک ایران، تنها با اراده رهبر توانست با موفقیت تغییر در «رژیم سیاسی» حاکم ایجاد کند. رژیم سیاسی که می توان آن را با نام «اصلاح طلبان اصولگرا» خطاب کرد.
این تغییر «رژیم سیاسی» (رژیم شیفت) توسط مهندسی آقای خامنه ای و با معماری مسعود پزشکیان با رای اعتماد قاطع مجلس به لیست وزرای پیشنهادی تکمیل شد.
داستان نا تمام و ادامه دارد!
“منرا “رهبر” از صندوق بیرون کشید و دولت ،دولت” رهبری “است و مجلس “رهبری” من را تایید کرد!”
از این روشن‌تر برای گام دوم رهبری یعنی دیکتاتوری مطلق چه می‌توان کرد!؟