پخشان عزیزی، زندانی سیاسی محکوم به اعدام با گشایش پرونده‌ای جدید علیه خود در زندان اوین مواجه شده است. به گزارش وب‌سایت خبری «کردپا»، پخشان عزیزی، در پرونده جدیدی که از سوی شعبه سوم بازپرسی دادسرای اوین گشوده شده، به «آشوب در زندان» متهم شده است.
این اتهام در ارتباط با برگزاری دور دوم انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳ به این زندانی انتساب داده شده است. شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری، دوم مرداد پخشان عزیزی، روزنامه‌نگار، مددکار اجتماعی و زندانی سیاسی کُرد اهل مهاباد را به اتهام «بغی» به اعدام محکوم کرد.
دادگاه انقلاب تهران که در روزهای ۸ و ۲۷ خردادماه سال جاری برگزار شد به این دلیل اتهام پخشان عزیزی را «بغی» عنوان کرد و مدعی شد او «در گروه‌هایی که در برابر حکومت اسلامی قیام مسلحانه کرده و مرکزیت آن باغی است» عضویت داشته است. در قانون مجازات اسلامی «بغی» به معنای قیام مسلحانه علیه حکومت اسلامی است.
او ابتدا در بند ۲۰۹ اوین در بند بود و مدت‌ها از حق دسترسی به وکیل منتخب و امکان ملاقات با خانواده خود محروم مانده بود و نهایتا پس از چهار ماه بازجویی به بند زنان این زندان انتقال یافت.
پخشان عزیزی مدتی پیش در نامه‌ای از زندان با عنوان «کتمان حقیقت و آلترناتیو آن»، از شکنجه‌هایی که بر او در زندان رفته است پرده برداشته بود و با بیان اینکه «بارها در بازجویی به دار کشیده شده» و «بارها به صندلی کوبیده می‌شود»، نوشته بود: «توهین‌ها، تحقیرها و تهدیدها در بدترین شرایط روحی و جسمانی که حاصل اعتصاب طولانی و پنج ماه سلول انفرادی (وحشتناک‌ترین شکنجه سفید) است و فشارهای هویتی و تاریخی، فضای اتاق را پر می‌کند. شکنجه‌هایی که قطره کوچکی از تاریخ است، مشت‌های گره‌کرده بازجو به‌عنوان دولتمرد که هر‌بار اقتدارش را به رخ می‌کشد، نعره‌ای که بازفریاد می‌شود، چرا کتمان حقیقت می‌کنی؟!»
او با اشاره به اینکه به‌خاطر کُرد بودن به کسانی که از «تفاوت‌های بومی» سخن می‌گویند برچسب‌های «تجزیه‌طلب» می‌زنند، ادامه داد: «تمامی فعالیت و تلاشم در راستای خدمت‌رسانی و ادای دین تاریخی نسبت به تجارب زیسته‌ام و سرکوب‌های تاریخی‌ام بوده که صد البته اعتقاد راسخ دارم به اینکه راه درست رسیدن به یک جامعه دموکراتیک نیز اساساً از اتخاذ شیوه‌ای دموکراتیک برای برساخت جامعه اخلاقی-سیاسی‌ای است که مردم خود مسائل اجتماعی را به مشورت می‌گذارند، دغدغه‌شان کنند و راه حل بیابند.»
