کسانی که در یک نظام حکمرانی ترکیبی (هیبریدی) همانند نظم حکومتی در میهن ما دچار توهم «انتخابات آزاد» هستند و مسعود پزشکیان برندۀ انتخابات ریاست‌جمهوری را ملزم به تشکیل «دولت ائتلافی» می‌کنند یا «تجاهل العارفین» می‌کنند و یا اساساً با تعاریف «انتخابات آزاد» و «دولت ائتلافی» خود را به‌لحاظ نظری درگیر نکرده‌اند اگر نخواهیم بگوییم که آن‌را درک نکرده‌اند.
«انتخابات زودرس» ریاست‌جمهوری در ۸ تیر ۱۴۰۳ جام زهری بود که حاکمیت پس از فرآیند ناموفق «یکدست سازی ساحت قدرت» مجبور به انجام آن گردید. سانحه مشکوک سقوط بالگرد ابراهیم رییسی را نیز باید نماد ناکامی و ناکارآمدی این فرآیند بدانیم فرآیندی که حاکمیت به‌هیچ‌وجه آزادانه به شکست آن رضایت نداد.
رأی و اقبال مردم به مسعود پزشکیان در انتخابات ۸ تیر ۱۴۰۳ اما رأی مشروط نبوده است. رأی پزشکیان کاملاً متعلق به‌خود اوست و به نام خود او نیز به صندوق رأی ریخته شده است. پایگاه اجتماعی و بدنه رأی‌دهندگان به پزشکیان را اصلاح‌طلبان، اعتدال‌گرایان و بخش به لحاظ سیاسی غیرملتزم جامعه مدنی ایران تشکیل می‌دادند. در درجه اول اگر هم پزشکیان باید وامدار کسی باشد او باید وامدار کسانی باشد که او را انتخاب کرده‌اند.
بخش غیرانتخابی نظام از طریق مجموعه مشروعیت یافته توسط «بیت رهبری» به‌هرحال به‌لحاظ ساختاری مؤتلف تحمیلی همیشگی به یک رئیس‌جمهور و دولت منتخب است چراکه لااقل در دوران «ولی‌فقیه ثانی» از زمان دولت دوم هاشمی بیت آقای خامنه‌ای حداقل در انتخاب اعضای حاکمیتی کابینه دخالت مستقیم اما نه منطبق بر قانون داشته است.
به اینها بایدگفت، شما به لطف چینش ولایی قانون اساسی و به لطف خودکامگی نهادها و عوامل غیرپاسخگو تفوق و سیطره خود را بر کل حیات اجتماعی در میهن ما تحمیل کرده‌اید پس بگذارید لااقل رئیس‌جمهور برای بخش لاغرتر و انتخابی نظام که توسط او در قوۀ مجریه نمایندگی می‌شود بتواند آزادانه و مبتنی بر پایگاه رای‌اش خود چیدمان نهایی دولت و تیم ستادی‌اش را انتخاب کند.
مسعود پزشکیان نیز به‌عنوان رئیس‌جمهور باید بداند، دولت او تنها یک شانس دارد و آن اینست که او باید پای مطالبات حداقلی رأی‌دهندگان خود بایستید. مردم را به‌همین زودی نومید و مأیوس نکنید، با شیطان هم‌پیمان نشود که عاقبتی جز خسران و شکست و شاید هم حرمان ملی نداشته باشد. رئیس‌جمهور مسعود پزشکیان باید بداند که «دولت وفاق ملی» به‌هیچ‌وجه از طریق «وادادگی»، «سازش و مصالحه بودار» compromise) lazy) و «چوب حراج زدن به داشته‌های خود» حاصل نخواهد شد. مصافحه و دلبری کردن از ولی‌فقیه و گماشتگان‌اش نیز متاسفانه تاکنون همواره حمل بر ضعف و مداهنه گردیده است.
آقای رئیس‌جمهور فراموش نکنید شعار پیکار انتخاباتی شما «برای ایران» بود. راهی که انتخاب کرده‌اید امّا خوشحال‌کننده دل مام میهن نخواهد بود!
این دولت که برآیند دولت های بعد از جنبش سبز است با احتمال بالا محکوم به شکست است !
اگر احتمال کوچک سکویی برای تغییر را از دست دهد باید ناظر حکومت ولایی عریان شویم .
آمادگی اپوزیسیون برای جبهه همه گیر و منسجم ضد دیکتاتوری وفاشیستی ولایت فقیه تنها راه مبارزه است.
با درود
حالا که ماه عسل اصلاح طلبان و روزنه طلبان با بیت رهبری و اصولگرایان به پایان رسیده و زندگی مشترکشون با آوردن جهیزیه ” وزرای پیشنهادی ” شروع شده .چه بخواهیم چه نخواهیم باید به زندگی اسارت بار مثل گذشته ادامه دهیم.
۴۵ ساله که نگذاشتن به شخص رای بدیم فقط بر ضد شخص رای دادیم !