صفحه هفتادِ رمان.
قفل شدم، فریز شدم.
یک ماه هست که روزانه سراغش می آیم اما حتی یک کلمه نتوانستم به متن این صفحه اضافه کنم. شاید برای نوشتن وصیت نامه عجله کرده بودم.
در حال نوشتن بودم که فکرِ پائیزی ام هوای بهار به سرش زد. هوای بهاری و انتظار چیزی یا کسی به جانم افتاد، چرا؟. انتظار فلج می کند.
گُل ها؟
حتی سیم های خاردار در انتظار شنیدن نجوای خارهای گُل سرخ با آرامش تکیه گاه گُل ها شده اند.
پرنده ها؟
یک ماه هست منتظرم، منتظرِ پروازِ آن پرندۀ رنگینِ نشسته برشاخه بلوطِ پیر، منتظرم پرواز کند و من نوشتن وصیت نامه را ادامه دهم.
” کدام پرنده؟ این پرنده سالیانی ست پرواز را فراموش کرده است، شاید او هم منتظر کسی یا چیزی ست.”
منتظرمی مانم تا ماه به شکل قلب یک قناری از دریاچه ای که به خورشید پُشت کرده بیرون بیاید. اگر نتابد یک جمله هم نخواهم نوشت، یعنی نمی توانم بنویسم. دل نابینای من مهتابش آرزوست.
بی ماه و مهتاب، و فکری پائیزی و دلی نابینا در کنار درخت های بی پرنده و نیزارهای بی ماهی و مرغابی، و پرنده ای که پرواز را فراموش کرده نمی توان وصیت نامه نوشت.
اگر ماه نیاید آنقدرمنتظر می مانم تا موهایم مثل گیسوانی تاب خورده و درهم پیچیده با نسیم در میان نیزارها نقره ای تر شوند و صدای نفس هایم از آوازِ پرواز آن پرندۀ نامرئی رسا ترشود.
شاید صدای من را بشنود.
آهای، کِی از ابرهایی سیاه که حاشیه ای رنگین دارند باران شکوفه ها می بارد.؟
منتظر می مانم تا شاید صدای آواز پرنده که در گوش برگ های چنار می خواند را بشنوم.
منتظر می مانم.
صدایم می زند:
” مرد غذات یخ کرد، باز ماتِ وصیت نامه ت شدی؟. کی می خوای بفهمی وصیت نامه ربطی به ماه و ماهی و پرنده و درخت ودریاچه نداره؟ آخه می خوای وصیت نامه بنویسی یا نقاشی بکشی؟ این وصیت نامه بالاخره تورو می کُشه. اما نه، حق داری عزیزم، نه طلبی داری نه بدهی ای، ارث و میراثی هم که در کار نیست، وصیت نامه هم نمیشه یک ورقۀ سفید باشه، حق داری، بیا غذاتو بُخور وبعد برو سراغ وصیت نامه ات، بیا!”
…….
برگرفته از رُمان ” وصیت نامه”
