سالها قبل، اتحادیه اروپا یک نظر سنجی محدودی بین شهروندان خود آنجام داد. سئوال این بود: “از چه کشوری بیشتر از دیگر کشورهای جهان واهمه دارید؟”
اکثر جواب ها این بود: “اسرائیل”
این نظر سنجی بشدت مورد اعتراض اسرائیل قرار گرفت و انجام آن را سازمان‌یافته، هدفمند و متخاصمانه توسط جناح های معینی در پارلمان اتحادیه اروپا دانست.
اما واقعیت این است که کشتار عظیم و بی تناسب مردم بی گناه غزه، در ادامه جنایت تروریستی ۷ اکتبر حماس، تائیدی به درستی نتیجه آن نظر سنجی است.
اما در ایران کمتر کسی بر این باور دارد که حکومت برای دفاع از مظلومیت فلسطینی ها خود را اینچنین درگیر خصومت با اسرائیل کرده باشد. دلیل این بی اعتقادی هم به سادگی در کردار و رفتار غیر ملی، غیر دمکراتیک، غیر عدالت خواهانه و حتا جنایتکارانه رژیم با مردم کشور خود نهفته است.
بیچاره مردم فلسطین، بیچاره لبنانی ها، بیچاره مردم اسرائیل و همچنین بیچاره مردم ایران که مجبورند مرتب در جنگ، شرایط جنگی و بطور کلی در اوضاعی که به آن “شرایط استثنایی” گفته می شود بسر ببرند.
برای توضیح بهتر مقوله “شرایط استثنایی” مجبوریم گریزی اجمالی بر فلسفه سیاسی کارل اشمیت بزنیم.
اشمیت فلسفه خود را در دوران بحران دمکراسی لیبرالی جمهوری وایمار که از سال ۱۹۱۸ تا ۱۹۳۳ در آلمان حاکم بود تدوین کرد. این فلسفه از یک سوی برضد لیبرالیسم کلاسیک و دمکراسی های پارلمانی که در کشورهایی مانند انگلیس و فرانسه نیز شکل گرفته بود و از سوی دیگر بر علیه «سوسیالیسم واقعا موجود» کشور نو پای شوروی که با انقلاب اکتبر بوجود آمده بود، قرار داشت. او سعی کرد که با فلسفه سیاسی اش «راه سوم» هیتلر را فرموله کند و تا اتمام جنگ جهانی دوم، تئوریسین رژیم نازیسم محسوب می شد.
“راه سوم” هیتلر به نوعی همان “نه شرقی و نه غربی” آن زمانه بود.
الهیات سیاسی
او معتقد است، علیرغم اینکه عصر روشنگری و در ادامه، عصر پوزیتیویسم یا اثبات‌گرایی (فلسفه عصر صنعتی شدن و تولد طبقه پرولتاریا در قرن نوزدهم) موفق شده اند پیروزمندانه سکولاریسم را به تاریخ تحمیل کنند، اما برای مشروعیت کامل یک حکومت لازم است که دو عنصر مذهب و سیاست را مجددا به همدیگر پیوند داد زیرا دو نیم کره طبیعی و اجتناب ناپذیر جامعه انسانی هستند که با وحدت مجدد آنها می توان به مشروعیت کامل یک حکومت دست یافت، زیرا که قدرت سیاسی یک جامعه از خداوند و مذهب آن جامعه مشروعیت میگیرد. قدرت یک حکومت انعکاس قدرت خداوند بر روی زمین است.
دوست و دشمن
او معتقد است که سیاست از برخورد و نزاع دوست و دشمن ایجاد می شود. بدون چنین نزاعی سیاست متولد نمی شود و در جامعه رکود و کرختی حاکم خواهد شد.
حکومت تصمیم گیر
او معتقد است که در این نزاع همه گیر بین دوست و دشمن دولت نقش برجسته و درجه یکی را ایفا می کند.
توان و اقتدار یک حکومت در تصمیم گیری، از اصلی ترین مولفه های مشروعیت آن حکومت است. این توان تصمیم گیری برای یک حکومت باید فرا سوی قوانین حقوقی نهادینه شده، مثل قانون اساسی و مصوبات مجلس ها و عرف ها باشد.
شرایط استثنایی
حکومت مشروع حکومتی است که می تواند دولت هایی را تشکیل دهد که در “شرایط های استثنایی” تصمیم های ویژه فراسوی قوانین بگیرند. این شرایط می توانند بلایای طبیعی به مانند زلزله، سیل، قحطی، پاندمی و یا جنبش های اجتماعی مثل شورش ها و انقلاب ها و از همه مهمتر جنگ ها باشند.
رهبر، حاکم، پادشاه،…
شرایط عادی را باید بروکرات ها و مدیران، کارشناسان، وزیران، … مدیریت کنند، اما زمانی که جامعه دچار بحران های ویژه و خاصی می شود (شرایط استثنایی)، فردی که در صدر حکومت واقع است، به عنوان رهبر باید بتواند فراسوی قوانین موجود قادر به تصمیم گیری و انتخاب راهکار باشد.
در شرایط استثنایی رهبر مشروع کسی است که برای حفظ حکومت بتواند همه قوانین حقوقی جامعه، حتی قانون اساسی را معلق کرده و قاطعانه تصمیم بگیرد و تصمیم و راهکار های خود را جایگزین تمامی قوانین حقوقی جامعه و حتی حقوق جهانی بکند.
این “شرایط استثنایی” مدتهاست که برای نتانیاهو موجود است. او ماهرانه دست به هر اقدام، جنگ، ترور و جنایتی می زند تا شرایط عادی نشود.
هنوز چند ساعتی از تنفیذ حکم آقای پزشکیان نگذشته بود که با ترور حکومتی اسماعیل هنیه مجددن جامعه ما درگیر “شرایط استثنایی” شد و حالا رهبر تمایل دارد این مشکل را با انتقام جویی و سلطه تمام بر نقش دیگر قوا، از جمله رئیس جمهور” حل کند. این بار و از این طریق عقیم کردن نهاد قوه مجریه، از روز اول ریاست جدیدش، توسط آقای خامنه ای و با همکاری نتایاهو استارت خورد!
سئوال مهم شاید این باشد: آیا اصولن در شرایط پر آشوب و خطرناک منطقه، دعوت چنین شخصیت هایی به ایران منطقی، مسئولانه و در خدمت امنیت مردم و کشور بوده است؟
سعید مقیسه ای
“در شرایط استثنایی رهبر مشروع کسی است که برای حفظ حکومت بتواند همه قوانین حقوقی جامعه، حتی قانون اساسی را معلق کرده و قاطعانه تصمیم بگیرد و تصمیم و راهکار های خود را جایگزین تمامی قوانین حقوقی جامعه و حتی حقوق جهانی بکند.”
دقیقا برنامه خامنه ای نامشروع !
یعنی در عقب رفتن ،چون این رهبر ارتجایی است و نقطه مثبتی را شامل نیست.
مقاله سراسر از تکریم و تعظیم در مقابل رژیم اسلامی است. عباراتی از جمله “رفتار غیر ملی، غیر دمکراتیک، غیر عدالت خواهانه و حتا جنایتکارانه رژیم” پس از ۴۵ سال خونریزی بی بدیل علیه مردم خود مولفه اصلی ادبیات چپ محور مقاومتی است. این بار ترور اسماعیل حنیه پیراهن عثمان دیگری را برای این آقایان فراهم کرده که تقصیر را یک بار دیگر از روی دوش جنایتکاران رژیم بردارند و بر شانه نتانیاهو بگذارند.
به شادمانی خود برای انتقال قدرت از دکتر احمدی نژاد به دکتر روحانی به دکتر رئیسی و حالا دکتر پزشکیان ادامه بدهید. از نظر مردم ایران این دکترها همه جوزف منگله هستند.