فرهاد میثمی، کنشگر مدنی و زندانی سیاسی سابق، پس از صدور حکم اعدام برای شریفه محمدی، فعال کارگری، نوشت:
«خواندم که شریفه محمدی، فعال کارگری محبوس در زندان لاکان رشت را به “اعدام” محکوم کرده‌اید. امید به آن می‌بندم که در مرحله‌ی تجدید نظر، غلبه‌ی نگرش عقلانی موجب شکسته‌شدنِ این ظلمِ قرون وسطایی شود.
در صورت غلبه‌ی این رویکرد فاجعه‌بار بر عقلانیتِ حقوقی، و اصرار بر تأیید حکم اعدام، به ناچار مقابل دادگاه انقلاب رشت به اعتصاب غذا (و نه امساک از غذا) خواهم نشست، به درخواستِ بازگشتن از حکم ظالمانه‌ای که موجب وهن این تمدنِ سترگ است و برای همگان خسارت‌بار.
اگر گوشی برای شنیدن تظلم‌خواهی نبود و همچنان اصرار بر اعدام شریفه محمدی داشتید، دو تا قبر بکنید!
آن قاضی شرعی که، بخود اجازه دهد حکم اعدام شریفه و توماج و مجاهد کور کور و دیگر انسان ها را را صادر کند، حکم قتل ۸۵ میلیون ایرانی را صادر کرده است. لغو حکم اعدام یکی از مطالبات بحق مردم ایران است، و بایستی با « جنبش لغو حکم اعدام» پزشکیان را وادار به پاسخگویی کرد، تا ببینیم که ایشان «خاک پای مردم ایران» است یا ملبجک خامنه ای. این « خاک پاک مردم ایران» مرا به یاد ذکر دراویش و نوحه خوان های کود زورخانه ها می اندازد، و بیان سیاسی آن «پوپولیسم» و عوام گرایی است.