در هر دوره انتخابات در جمهوری اسلامی بازار بحث شرکت یا تحریم گرم می شود. اغلب این بحث ها بدون زمان و موقعیت اند. بیشتر کلیشه ای و تکراری شده اند. در این میان تکلیف جناح های رژیم مشخص است؛ برای بخش عمده آنها انتخابات یک تکلیف است وآنها به فرمان عمل می کنند. بخش دیگر که خود را اصلاح طلب می نامند سعی می کنند برای شرکت خود یک منطقی و تحلیل سیاسی داشته باشند. وبراساس آن رفتار و برنامه خود را پیش ببرند .کانون فکری وشگرد تبلیغاتی آنها به صورت تکراری و همیشگی بر این اساس استوار است .”کشور در خطر است و اگر به فلان کس رای ندهید وضع بدتر خواهد شد و این آخرین فرصت برای نجات مهین است”. در انتخابات پیش رو هم به همین شیوه تبلیغ می کنند «اگر بر نخیزیم و جنبش دوم خرداد دیگری را سازمان ندهیم چیزی دیگر بنام ایران باقی نخواهد ماند» این شگرد وروش امتحان خود را پس داده است ودیگر برانگیزنده نیست. جامعه امروز ما در موقعیت دوم خرداد نیست، و ما در یک موقعیت و شرایط ویژه قرار داریم. اصلاح طلبان برای کشاندن مردم به پای صندوق باید طرح نو بیندازند.
رویکرد سلطنت طلبان “پهلوچی ها”
سلطنت طلبان یک هدف دوربرد برای خود تعریف کرده اند و بر اساس ان رفتار می کنند . هدف نهایی انها رسیدن به قدرت به هر قیمت است. مسئله انها قدرت است ونه جامعه، بخاطر همین نیاز نمی بینند در مسائل جامعه حضور داشته باشند. از فردای انقلاب در آرزوی براندازی بودند وامروز هم هستند. و به هیچ چیز جز برقراری سلطنت رضایت نمی دهند، بخاطرهمین در هیچ انتخاباتی شرکت نمی کنند منتظر موجی هستند تا برخیزد وانها به پشتیبانی و حمایت کشور های خارج و به مدد رسانه ها و پول سوار موج شوند.
نگاه بخشی از چپ ها و جمهوری خواهان دولت محور
تئوری سیاسی این بخش از چپ ها و جمهوری خواهان بر مبنای دولت تعریف شده است از موضع دولت به جامعه می نگرند توجه اصلی انها به آریش قوا در پهنه دولت است. موضع سیاسی آنها بر اساس ماهیت دولت تعریف می شود به این صورت بیان می کنند تا “زمانی که این جمهوری اسلامی با این وضع ودحالش است مادر هیچ انتخاباتی شرکت نمی کنیم” در سیاست ورزی این جریانها زمان و موقعیت وجود ندارد. گویا در تمام انتخابات موقعیت و شرایط یکی است. در همین راستا انگار برای رفع تکلیف اعلامیه ای صادر می کنند و همگان را به تحریم فرا می خوانند. این اعلامیه چنان کلیشه ای و تکراری است که می توان در هر انتخابات از ان استفاده کرد. فصل انتخابات که فرصتی است برای پیوند جامعه با نیروهای سیاسی با این شیوه موضع گیری این جریانات سیاسی ،عملا خود را از جامعه و فضای انتخاباتی کنار می کشند. جامعه هم به حرف انها گوش نمی دهد .منطق مردم عادی وجامعه برای شرکت یا تحریم انتخابات اینگونه نیست که یکبار برای همیشه تصمیم بگیرند . مسئله مردم بقاست .وتصمیم شان نسبت به شرایط و موقعیت متغییر است .برای انها نمی شود یک نسخه برای همیشه پیچید. .جامعه امروز ما پیچیده تر از آن است که با یک اعلامیه انتخابات راتحریم یا به مشارکت دعوت کرد.بخش دیگر چپ ها جامعه محور هستند . برای چپ جامعه محوری فضای انتخاباتی بهترین فرصت است تا با جامعه ارتباط بر قرار کنند واز این فرصت استفاده کنندتا صدای کسانی باشند که زیر فقر هستند و دچار مشکل بیکاری اعتیاد و انواع معضلات اجتماعی له می شوند. مسئله چپ دیدن جامعه و انعکاس دادن صدای آنهاست. در فصل انتخابات طبقه متوسط شبکه های اجتماعی و سایر رسانه ها را به انحصار خود درمی آورند و موجب می شوند بخش بزرگی از جامعه ایران دیده نشوند رسانه ها و کاندیداهای حکومتی به ندرت درباره خواست های آنها سخن می گویند .حرفهایی هم که گفته می شود، معمولا کلی گویی است .این بخش از جامعه در شبکه های اجتماع حضور ضعیفی دارند.فصای اصلی در اختیار کسانی است که هیچ رابطی با فرودستان ندارند .متاسفانه از طرف چپ ها توجه به این موضوع اندک است .مسئله اصلی چپ دیدن بخش محروم جامعه و انعکاس دادن صدای انها است .مسئله شرکت یا تحریم انتخابات موضوع ثانوی است .تحریم زود رس وعدم حضور در فضای انتخابات فاصله گرفتن از متن و نشستن در حاشیه است
“مسئله شرکت یا تحریم انتخابات موضوع ثانوی است .تحریم زود رس وعدم حضور در فضای انتخابات فاصله گرفتن از متن و نشستن در حاشیه است”
درست برعکس !
حاکمیت را باید با فشار بیشتر، مجبور به عقب نشینی بیشتر کرد ، درست در زمانیکه مانور عقب نشینی می دهد .
عدم شرکت در انتخابات قبلی فشاری بود که حاکمیت متوجه اش شده است ،پس فشار را باید افزایش و این متن است!