با تداوم جنایات توصیف ناپذیر دولت صهیونیستی اسراییل که در سیاست قتل عام زنان و کودکان و نسل کشی جاری در فلسطین از حمایت آشکار امپریالیسم آمریکا و دیگر قدرت های امپریالیستی برخوردار است شاهد چرخش‌های جدیدی در مواضع اپوزیسیون وطنی راجع به جنگ فاجعه بار جاری علیه خلقهای تحت ستم منطقه هستیم. اگر محکوم کردن جنایات و اساساً کلیت موجودیت دولت صهیونیستی اسراییل و حامیان امپریالیستش و دفاع از موجودیت و حق تعیین سرنوشت خلق تحت ستم فلسطین و در همان حال افشای ماهیت ضد انقلابی دار و دسته های ارتجاعی و امپریالیسم ساخته ای نظیر حماس، پایه های اساسی یک موضع انقلابی در قبال این جنگ را تشکیل می دهند، امروز شاهدیم که کار برخی افراد و نیروهای همیشه بینابینی و سازشکار به آنجا کشیده شده که در مخالفت با جنایات اسراییل و تبلیغات ارتجاعی این دولت، به دفاع از حماس می‌پردازند، نیروئی که به مثابه یک نیروی مرتجع بنیادگرای اسلامی توسط امپریالیسم و صهیونیسم به منظور کنترل مبارزات توده‌های فلسطین، به حاشیه راندن نیروهای کمونیست و چپ و جلوگیری از انتفاضه‌های دیگر ساخته شده و جمهوری اسلامی یکی از تغذیه کننده‌گان آن به لحاظ پول و اسلحه بوده است.
اینان که اکثرشان زمانی نه چندان دور و در غیبت جنبش‌های وسیع توده ای در ایران، در هیات قهرمان مبارزه علیه مذهب حتی مبارزات توده‌های تحت ظلم و ستم ایران علیه جمهوری اسلامی را به صرف این که در تظاهرات اعتراضی‌شان به نادرست و بر مبنای فرهنگ غالب، “الله اکبر” هم گفته‌اند مذموم شناخته و فاقد هر گونه جنبه مترقی می‌دانستند اکنون کارشان به جایی رسیده است که حتی ضمن اذعان به این که حماس یک جریان اسلامی ارتجاعی است آن را نیروئی که در جنبش “مقاومت فلسطین” گویا نماینده منافع و اراده توده‌های فلسطینی در نبرد عادلانه شان علیه اشغالگران است، معرفی می‌کنند. در واقع اینان ادعای حماس که خود را نیروی مقاومت در مقابل اسراییل معرفی می‌کند و مدعی است که گویا در مقابل صهیونیست‌های اشغالگر سرزمین فلسطین به جنگ با اسراییل برای تحقق خواستهای مردم فلسطین مشغول است را در بست می‌پذیرند و با توسل به این گمراهی پشتیبانی خود از حماس را توجیه می کنند.
در این میان برخی درفضای مجازی هرگونه روشنگری در مورد ماهیت طبقاتی حماس و حزب الله و “اخوان” ریز و درشت آن را مورد حمله قرار می دهند و در غیبت وجود هر گونه شجاعت انقلابی و توانایی در تحلیل ماهیت طبقاتی حماس به عنوان بخش جدایی ناپذیری از بنیادگرایی اسلامی، یعنی جریانی که علیه منافع توده های رنجدیده فلسطینی و کل خاور میانه می باشد با بی مبالاتی و گاهاً با بی شرمی تمام، حاملان تفکر انقلابی را به “طرفداری” از اسراییل متهم می‌کنند. این برخورد البته با تبلیغات منحرف کننده امپریالیستی هماهنگ است که میکوشند ضمن تطهیر اسراییل تمام نارضایتی و مبارزات توده های فلسطینی علیه اشغالگران را به زیر پرچم اسلام و نیروهای مذهبی و دار و دسته های ارتجاع ساخته سوق دهند. اما این برخورد یک حربه ناسالم در مبارزه نظری است. چنین برخوردی درست مثل این است که هر نوع “دفاع” مستقیم و غیر مستقیم و یا شرمگینانه از حماس و سایر دار و دسته های اسلامی و ارتجاع ساخته و ضد خلقی، از جانب افراد گمراه و البته سازشکار به “طرفداری” از جمهوری اسلامی تعبیر شود. بدیهی ست که چنین شیوه برخوردی ناصحیح بوده و منجر به دستیابی به حقیقت و رشد آگاهی عمومی در یک مبارزه سالم نظری نخواهد گشت.
اما تا آنجا که به “استدلال” افراد و نیروهایی برمی‌گردد که در جنگ بین دولت اسراییل با مردم فلسطین به دفاع از حماس و شرکاء برخاسته‌اند این نیروها با یک فریبکاری کوچک نخست جنگ ضد خلقی کنونی صهیونیستها با خلق فلسطین را مطابق ادعاهای امپریالیستها و دولت نتانیاهو، “جنگ دولت اسراییل با گروه حماس” جا می زنند و فراموش می کنند که جنگ دولت صهیونیستی اسرائیل با توده‌های فلسطین از هفت اکتبر با حمله حماس برپا نشده است بلکه این جنگ تاریخی ۷۶ ساله را پشت سر خود دارد. از این رو برخلاف ادعای امپریالیست ها و صهیونیست ها جنگ وحشیانه کنونی هم نه جنگ اسرائیل با حماس بلکه کماکان تداوم جنگ صهیونیستها علیه توده های فلسطینی بوده و در تداوم جنگ های پیشین برپا شده و جریان یافته است.
آنهائی که با اتکاء به یک واقعیت روشن یعنی ماهیت فاشیستی حاکمان اسراییل، حماس را ناگزیر نیرویی مردمی و انقلابی جلوه می دهند خواسته یا ناخواسته به اشاعه یک دروغ می‌پردازند. تنها نگاهی به تمام آمار و ارقام جنایات اسراییل و نسل کشی‌ای که در غزه و سایر سرزمینهای اشغالی فلسطین به راه افتاده نشانگر این حقیقت است که جنگ با حماس از سوی صهیونیستها و حامیان امپریالیست‌اش تنها اسم رمز جنگی برای نسل کشی و نابودی خلق فلسطین و ضمیمه کردن گسترده تر سرزمین توده های فلسطینی به اراضی اشغالی و در نهایت محو فیزیکی مساله‌ای به نام فلسطین از صحنه سیاسی ست. درست به همین دلیل است که در مقابل ابعاد توصیف ناپذیر کشتار و قتل عام زنان و کودکان فلسطینی و نابودی هر گونه ساختارهای اقتصادی و اجتماعی موجود در این مناطق، تعداد تلفات نیروهای جنگی حماس (یعنی باصطلاح دشمن اصلی صهیونیستها) بسیار ناچیز بوده است. در این جنگ ضد خلقی، این حماس نیست که نابود می شود بلکه حیات و معاش بیش از یک و نیم میلیون زن و کودک و مرد فلسطینی ست که در زیر چکمه های تفنگداران امپریالیسم و صهیونیستها لگد مال می گردد. این واقعیت غیر قابل انکار بیانگر آن است که موضوع جنگ کنونی، به هیچ‌وجه صرفا با حماس و دار و دسته های اسلامی دیگر نیست بلکه هدف اصلی اسراییل و حامیان امپریالیستش در فلسطین اشغالی نسل کشی مردم فلسطین است. هر گونه لاپوشانی این واقعیت و تکرار لاطائلات نیروهای ارتجاعی که گویا نیروهای حماس در خط مقدم “مقاومت” در مقابل صهیونیسم و ارتش اسراییل هستند و هزینه می دهند، تنها سلاخی حقیقت است. بیهوده نیست که مقامات اسراییلی با وجود اعتراف به این که نمی توانند – و در واقع نمی خواهند- “حماس” را نابود کنند، همچنان در حال قصابی توده های تحت ستم و به ویژه زنان و کودکانی هستند که کمترین وابستگی و تعلقی به نیروهای ضد خلقی مثل حماس نداشته و ندارند و حتی بارها علیه شرایط وحشتناک زیست و کار خود زیر حاکمیت حماس در غزه و در اعتراض به فسادهای رو شده سردمداران حماس تظاهرات کرده و البته به شدت سرکوب شده‌اند.
به طور خلاصه باید گفت: هر گونه تحلیلی در مورد جنگ جنایتکارانه دولت اسراییل و حامیان امپریالیستش علیه توده های رنجدیده فلسطینی اگر بر پایه های زیر استوار نباشد نهایتاً در خدمت حفظ اوضاع مرگبار تحمیل شده به توده های فلسطینی از سوی دشمنانشان خواهد بود:
- عامل اصلی جنگ و جنایات۷۶ ساله علیه مردم فلسطین و منطقه، امپریالیسم و چماق آن یعنی صهیونیستها و رژیم اشغالگر اسراییل هستند که در طول۷۶ سال گذشته با اشغال سرزمین فلسطین، با سرکوب و کشتار مردم فلسطین، حق دمکراتیک این خلق برای تعیین سرنوشت خویش را به طور دائم و سیستماتیک پایمال کرده و به خون کشیده اند. این قدرتها با تحمیل جنگ به مردم بی‌دفاع فلسطین، با محاصره اقتصادی سرزمینهای فلسطینی و با استفاده از اهرمهای سیاسی و دیپلماتیک و … زنجیر اسارت را بر دست و پای مردم فلسطین بسته اند. در نتیجه بدون نابودی سلطه امپریالیسم و حکومت اسراییل نه توده های تحت ستم فلسطین به هیچ یک از حقوق برحق خود خواهند رسید و نه مردمی که زیر سلطه دولت اسراییل زندگی می کنند روی صلح و آرامش در منطقه را خواهند دید.
- حماس و حزب الله و جهاد اسلامی و شرکاء نیروهای مدافع حقوق مردم فلسطین نبوده و نیستند. اینها بخشی از پروژه موسوم به بنیادگرایی اسلامی هستند که بند نافش با رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی و سایر سگان زنجیری امپریالیسم نظیر قطر و عربستان و … گره خورده و توسط آنها تغذیه و تمویل و مسلح شده اند و از امکانات گسترده لجستیکی نظیر داشتن دفاتر و نمایندگی و … برخوردار گشته اند. اینان با این هدف غایی ایجاد و تقویت شده اند که از انقلاب توده‌های فلسطینی جلوگیری کنند و بتوانند با به حاشیه راندن نیروهای انقلابی ، کمونیست و ملی و مبارز فلسطینی و اضمحلال و هضم آنها در خود این نیروها را تضعیف و از بین ببرند. نیروهای بنیادگرای اسلامی در اجرای هدف و سیاست امپریالیستی دیکته شده به آنان تا کنون در هر جا که امکان یافته اند به تصفیه و ترور و سرکوب نیروهای ملی مترقی و کمونیست‌ها دست زده اند. این نیز امر پنهانی نیست که حکومت اشغالگر اسراییل هم در مقاطع بحرانی برای به حاشیه راندن و نابودی نیروهای کمونیست و چپ و دمکرات فلسطین که چند دهه در خط مقدم مبارزه علیه امپریالیسم و صهیونیسم برای احقاق حقوق مردم فلسطین می جنگیدند در امر بوجود آوردن، فضا دادن و تقویت دار و دسته های اسلامی نقش ایفاء کرده و در همان حال تلاش کرده است تا مخالفت‌های علیه خود را نیز حتی الامکان به زیر پرچم ارتجاعی این نیروهای ضد خلقی_ که با توجه به دریافت پول و امکانات بسیار امکان یافته اند تا مردمانی را نیز دور خود جمع کنند_ سوق دهد.
- برداشتن سلاح و جنگ با ارتش اسراییل به خودی خود به هیچ نیرویی ماهیتی مردمی و انقلابی نمی‌دهد. برنامه این نیروها برای مردم و خواستگاه و اهداف طبقاتی آنهاست که ماهیت مبارزه و مقابله شان با دشمنان مردم فلسطین یعنی امپریالیسم و صهیونیسم را مشخص می‌کند. در همین کشور خودمان و در میان نیروهای “اپوزیسیون” جمهوری اسلامی با ضعیف شدن موقعیت نیروهای کمونیست و انقلابی ما شاهد عروج و فعالیت نیروهای وابسته ای هستیم که حتی به عملیات مسلحانه علیه این رژیم دست زده و می زنند ولی به هیچ رو مدافع و نماینده منافع برحق توده های تحت ستم ما نیستند.
- حق تعیین سرنوشت خلق فلسطین جز با نابودی سلطه امپریالیسم و حاکمیت صهیونیستها بر سرزمینهای اشغالی در جریان یک مبارزه مشترک بین توده های خلق فلسطین و توده‌های ساکن قلمرو فعلی دولت اسرائیل و تحت یک رهبری انقلابی حاصل نمی شود. مبارزات توده های فلسطینی و یهودی در همبستگی با هم برای سرنگونی دشمنانشان و بوجود آوردن شرایط دمکراتیکی که این توده ها بتوانند در اتحاد با یکدیگر یک حکومت دمکراتیک در منطقه را تشکیل دهند راه نهایی آزادی خلق فلسطین و توده‌های ساکن قلمرو فعلی دولت اسرائیل است. جریانات و احزاب ضد انقلابی ای نظیر حماس و حزب الله و …. نه مدافع منافع توده های تحت ستم فلسطینی که خود مانعی برای تحقق حق تعیین سرنوشت خلق فلسطین می باشند. روشنگری در مورد ماهیت طبقاتی این نیروها و عدم افتادن در دام دنباله روی از آنها و تلاش برای پشتیبانی از تشکلها و نیروهای مردمی و انقلابی در حد توان – هر چقدر هم که این نیروها در آرایش سیاسی موجود ضعیف هستند- تجلی سیاست همبستگی بین المللی و حمایت واقعی نیروهای مبارز ایرانی از خواهران و برادران فلسطینی خود است.
۱۸ خرداد ۱۴۰۳
حماس یکی دیگر از شاخه های اخوان المسلمین مانند القاعده و داعش در خدمت اربابان قطری . . . و جمهوری اسلامیست که معلوم احوال هستند.
هدف وسیله را توجیه نمیکند!!! و برخلاف تصور کودکانه بعضی از نویسندگان از جمله نویسنده مقاله :« حماسه حماس» افکار مشمعز کننده این قبیل نویسندگان را به نمایش در آورده و می اورد!!!
سازمان فلسطینی حماس در سرزمین فلسطین و با الهام از جنبش اخوان‌المسلمین و در سال۱۹۸۷ تاسیس شد.جنبش مردم فلسطین درهیچ دوره‌ای به “کمونیست” و یا “کارگری” ویا “سکولار” بودن این مباره مربوط نبوده بلکه جنبه ضد اشغال و ضد صهیونیستی و ضد استعماری ” نقش عمده ای داشته ایفا کرده است اما قدرت های غربی درحمایت از صهیونیسم تلاش کرده و می کنند تا برجنبه اسلامی بودن آن تکیه کنند و با دامن زدن به اسلام هراسی و تروریستی نامیدن آن افکار عمومی را نسبت به جنبش ملی بدبین نمایند. سازمان حماس که ابتدا در مقابل سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) به رهبری عرفات در اواخر دهه ۱۹۹۰ به علت سازشکاری یاسر عرفات و خیانتی که باانعقاد قرارداد اسلو در سال ۱۹۹۳ صورت گرفت به طور فزاینده‌ای موجب اختلافات حماس و سازمان آزادیبخش فلسطین شد. حماس از همان بدو امر با توافقاتی که به صلح با اشغالگر منجر شود به مبارزه برخاست. آنها برخلاف یاسرعرفات (ساف) ، مقاومت مسلحانه را برای آزادی ملت فلسطین ترجیح دادند.و این خواست ملت فلسطین بود ..
…و نه خواست اسلام گرایان.این عرفات بود که بخواست ملت فلسطین پشت کرده بود و سرانجام خود قربانی همین سیاست سازشکارانه شد.حماس در سال ۲۰۰۶ با نفوذ گسترده توده ای که در میان مردم فلسطین کسب کرده بود در یک انتخابات آزاد و دموکراتیک زیر نظر ناظران جهانی و از جمله اتحادیه اروپا پیروز شد و کنترل نوار غزه را از چنگ فتح ، سازمان سازشکار محمود عباس به در آورد.از آنجا که نتایج این انتخابات آزاد مورد تائید لیبرالیسم بورژوائی و اپوزیسیون مزدور و “حقوق بشری”و مخالفان تئوریهای اسرائیلی” اسلام سیاسی” نبود، همه ممالک ریاکار غربی از به رسمیت شناختن نماینده واقعی مردم فلسطین طفره رفتند.اپوزیسیون مزدور ایران هم اکنون هوادار محمود عباس ، مزدور دست‌نشانده ، غیر منتخب ، غاصب مقام ریاست جمهوری و عامل امپریالیسم و صهیونیسم است.
سرمقاله صحیح و منطقی است ،متاسفانه در متن تند، سرمقاله مغشوش می‌شود.