از غوغای جهان رو برمی گردانم
و روبرویِ سکوتِ تو می ایستم
صدایِ جهان، سردِ سنگی ی مرگ است
و زلالِ بی زوالِ تو؛
نرمی ی روانِ آب
ای پایابِ زنده ی آوازِ آب ها!
از چشمِ من بجوش.
باران؛
از سکوتِ نازکِ تو؛
بر دشت می چکد
و زنبور؛
در خیالِ من؛
از شهدِ شکوفه ی نارنج می مکد.
زهر از گوشه ی لب های تو؛
هرچند…
رنگِ نابِ عسل دارد
اما…
ای زبانِ روشَنِ شیرین!
نیشم مزن!