هشتاد سال پس از بنیانگذاری فدراسیون جهانی سندیکاها (WFTU)، نمایندگان و فعالان کارگری از سراسر جهان در پاریس گرد هم آمدند تا از تاریخ، آرمانها و تداوم مبارزهی این نهاد جهانی تجلیل کنند. در این مراسم، جرج ماوریکوس، رئیس افتخاری فدراسیون و رئیس مؤسسه بینالمللی کارگران (IWI)، با ایراد سخنانی پرشور، بر پیوند عمیق فدراسیون با تاریخ جنبش کارگری جهان و ضرورت پایداری در برابر تحریف تاریخی و سلطه سرمایه تأکید کرد.
احترام، مسئولیت، افتخار
ماوریکوس در آغاز سخنان خود گفت:
«ما در برابر طبقه کارگر جهان با احترام، مسئولیت و افتخار ایستادهایم. فدراسیون جهانی سندیکاها هشتاد سال پیش بنیان گذاشته شد، اما ریشههای آن بسیار کهنتر است؛ از اسپارتاکوس و بردگان شورشی گرفته تا مارکس، انگلس و کارگران شیکاگو در سال ۱۸۸۶.»
او با یادآوری پیشگامان تاریخ جنبش کارگری، از لوژوفسکی و رهبری «پروفینترن» – اتحادیه سرخ بینالمللی کارگران – بهعنوان پیشدرآمد فدراسیون جهانی یاد کرد و افزود: «ما از دل تاریخ آمدهایم و به سوی آینده پیش میرویم.»
ماوریکوس با اشاره به زمینه تاریخی تأسیس فدراسیون گفت:
«اکتبر ۱۹۴۵، زمانی بود که نازیها به دست ارتش سرخ شکست خوردند و میلیتاریسم ژاپنی در برابر مقاومت مردم چین فروپاشید. در آن فضای پیروزی و امید، فدراسیون جهانی سندیکاها بنیان گذاشته شد؛ بر پایهای از فولاد و سیمان – بر اصول بینالمللگرایی، پایان بهرهکشی و استعمار، مبارزه طبقاتی و آزادیهای اتحادیهای.»
به گفته او، فدراسیون از همان آغاز در صف اول مبارزات کارگری و ضداستعماری قرار گرفت: از جنبشهای رهاییبخش در آفریقا تا انقلاب کوبا، مبارزات مردم ویتنام و فلسطین، و جنبشهای استقلالطلبانه در ایران، لبنان، لیبی، عراق، افغانستان و ونزوئلا.
او افزود: «ما همواره در کنار مردم عادی ایستادهایم و به این افتخار میکنیم.»
رئیس افتخاری فدراسیون جهانی سندیکاها تأکید کرد که سرمایهداری جهانی، انحصارات و قدرتهای امپریالیستی از آغاز دشمنان این جنبش بودهاند:
«بورژوازی جهانی، چندملیتیها و امپریالیستها همواره علیه ما بودند. آنها با دروغ و فساد تلاش کردند جنبش ما را از درون متلاشی کنند. اما سگها پارس میکنند و کاروان سرخ ما به راه خود ادامه میدهد.»
ماوریکوس افزود که فدراسیون امروز همچنان با بیش از ۱۱۰ میلیون عضو در سراسر جهان، متحد و قدرتمند در برابر قدرتهای سرمایهداری ایستاده است.
در بخش میانی سخنرانی، ماوریکوس به یکی از مهمترین عرصههای مبارزه در دوران معاصر اشاره کرد: نبرد بر سر تاریخ. او هشدار داد:
«بورژوازی تلاش میکند تاریخ را بازنویسی کند، ذهن جوانان را در خدمت منافع شرکتهای چندملیتی شکل دهد. آنان پول، دانشگاه، رسانه و استاد دارند – اما ما حقیقت را داریم.»
او از اندیشمندان و مورخان همپیمان جنبش کارگری خواست تا در برابر این تحریف تاریخی بایستند و تاریخ واقعی مبارزات طبقاتی را به نسلهای جوان منتقل کنند:
«تاریخ تنها گذشته نیست، ابزاری است برای امروز و فردا. برای دانستن مسیر آینده، باید بدانیم از کجا آمدهایم.»
ماوریکوس در بخش پایانی سخنانش، یاد رهبران برجستهی فدراسیون جهانی از جمله «سایان»، «لازارو پنیه»، «موسس مابیدا»، «دانگه»، «ابراهیم زکریا» و دیگران را گرامی داشت و گفت این مراسم نه تنها جشن، بلکه تجلیل از قربانیان و رهبران جنبش کارگری در هشتاد سال گذشته است.
او تأکید کرد:
«ما فدراسیونی زخمی را تحویل گرفتیم و با تلاش جمعی آن را دوباره نیرومند ساختیم. اکنون باید آن را به نسلهای بعد بسپاریم تا از ما تواناتر و آگاهتر باشند.»
ماوریکوس سخنرانی خود را با دعوت به اتحاد و پایداری به پایان برد:
«وظیفه شخصی و جمعی ماست که فدراسیون جهانی سندیکاها را نیرومندتر کنیم، آن را در مسیر طبقاتی و مبارز نگه داریم، و همیشه در صف مقدم بایستیم. زنده باد فدراسیون جهانی سندیکاها! مبارزه ادامه دارد – تا پیروزی نهایی.»
