«زلال» – مجید میرزایی

(برای دوست نازنین‌ام رضا جلیل‌پور ، انسانی ناب و زیبا که جای خالی‌اش پر نمی‌شود.)

خاموش و ژرف

چون برکه ای به وسعت دریا بود

خورشید و ابر و پرنده

تصویر خویش را به شگفتی

در روشنای درونش

می یافتند.

بر سینه اش

نیلوفران آبی رنگارنگ

می رستند،

مرغابیان تشنه و قوهای خسته را به خود می خواند

و آشیان ماهیان و صدف ها بود.

.

شفاف و پاک و بلورین

گویی زلال کیمیای رفاقت بود!

.

ای آبی زلال گمشده در شنزار

ردت را

در ابرهای دور و باد وحشی مرطوب

می جویم!