مدهوشِ کلماتِ می‌زده – سیدعلی صالحی

حیران و خسته و سنگ،

نگاه می‌کنم؛

مار بر شقیقه‌ی شب

لیسه می‌کشد.

ستمگران… سرتاسر افق را

برای کدام حادثه

آب و جارو کرده‌اند!؟

.

سنگ و خسته و حیران،

بارانِ سَم

بر سپیده‌دمِ نومید می‌بارد.

.

با این همه حیرت و سنگ،

من مایوس نمی‌شوم:

ما، همه‌ی ما روزی

از مُردابِ مُرده‌گان

خواهیم گذشت‌.

.

باری… باران را بخواهید،

بخواهید تا از این پاییزِ پتیاره

بگذریم.

.

باران را‌… باران را بخواهید

وگرنه بشارتِ هر بود و نبودی

برای تشنگیِ کلماتِ ما کافی نیست.

.

حیرتا، حیرانا

سنگم نزن!

من شما را از خواب خَردل

به تخیلِ آزادی فراخوانده‌‌ام.

.

یک لحظه… فقط یک لحظه

گوش فرا دهید:

رویشِ رویاها را آیا

در میانبرِ نان و باران و هلاهل

می‌شنوید…؟!