احزاب کمونیست اروپایی که در «اقدام کمونیستی اروپا» متحد شدهاند، در نشست مشترک خود به میزبانی حزب کمونیست ترکیه، نظام یوروـ آتلانتیکی را به دامنزدن به جنگها، رقابتهای امپریالیستی و تضعیف زندگی طبقه کارگر متهم کردند و خواستار گسترش مبارزه ضدامپریالیستی در سراسر قاره شدند.
در شرایطی که بحرانهای جهانی و جنگهای منطقهای سراسر نظام سرمایهداری را در بر گرفته است، مجموعهای از احزاب کمونیست اروپایی در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۵ در نشستی مجازی به میزبانی حزب کمونیست ترکیه (TKP) گرد هم آمدند تا دربارهی موضوعی با عنوان
«ماشین جنگی یوروـآتلانتیکی: ناتو و اتحادیه اروپا در جنگ علیه ملتها – راهحل کمونیستها در دوران تشدید رقابتهای امپریالیستی» به تبادل نظر بپردازند.
این نشست تنها چند روز پس از برگزاری هشتادمین مجمع عمومی سازمان ملل برگزار شد؛ نشستی که بار دیگر شکافها و رقابتهای قدرتهای امپریالیستی را در عرصه جهانی آشکار ساخت.
انتقاد از ریاکاری دولتهای بورژوایی
در بیانیهی پایانی این کنفرانس تأکید شده است دولتهای بورژوایی اروپا، در حالی شعار صلح و حقوق بشر سر میدهند که خود در واقع از جنگ تغذیه میکنند. در بخشی از بیانیه آمده است:
«در روزهای اخیر کشورهایی تازه به صفِ بهرسمیتشناختن فلسطین پیوستهاند، اما این اقدام بیش از آنکه گامی واقعی به سوی استقلال فلسطین باشد، بخشی از رقابت میان سرمایهداری آمریکا و اتحادیه اروپا در خاورمیانه است. این دولتها فلسطینی را به رسمیت میشناسند که در عمل هنوز دولت واقعی نیست. به این ترتیب، تصویری از پیشرفت ارائه میشود، بیآنکه تغییری واقعی رخ داده باشد.»
احزاب کمونیست یادآور شدهاند که همین دولتهای مدعی صلح، در آخرین نشست ناتو متعهد شدند هزینههای نظامی خود را افزایش دهند، و در طول سال گذشته بودجههای عظیمی را به تسلیحات اختصاص دادهاند: «سرمایهداری نمیتواند بدون جنگ زیست کند، و هر دولت سرمایهدار ناگزیر است برای منابع، بازارها، انرژی و مسیرهای حملونقل وارد رقابت و در صورت لزوم، جنگ شود.»
دعوت به مبارزه ضدسرمایهداری و ضدامپریالیستی
در ادامهی بیانیه آمده است:
«برای گسستن این زنجیر، باید در هر کشور مبارزهی ضدسرمایهداری و ضدامپریالیستی را تقویت کرد. ما احزاب کمونیستِ اروپا متعهد میشویم در برابر ماشین جنگی ناتو و اتحادیه اروپا بایستیم و در هر کشور، مبارزهی طبقاتی را علیه سیاستهای نظامیگرایانه و امپریالیستی سازمان دهیم.»
بیانیه احزاب کمونیست تأکید میکند که افزایش هزینههای نظامی مستقیماً زندگی کارگران را هدف قرار میدهد:
«هزینههای جنگ به معنای کاهش بودجهی بهداشت، آموزش، بازنشستگی و خدمات اجتماعی است. این سیاستها مستقیماً حقوق کارگران و سطح زندگی مردم را تضعیف میکند.»
به باور شرکتکنندگان در نشست، تنها از طریق همبستگی بینالمللی طبقهی کارگر میتوان در برابر این روند ایستاد و از نظامی که «رفاه مردم را با سود و جنگ معاوضه میکند» عبور کرد.
هشدار نسبت به خطر سرکوب و جنگ هستهای
بیانیه همچنین هشدار میدهد که دولتهای اروپایی با بهانهی تهدید جنگ، در حال تصویب و اجرای سیاستهای سرکوبگرانه و محدودکنندهی آزادیها هستند. در متن آمده است:
«ما باید با تلاش دولتها برای توجیه محدودیتهای سیاسی و سرکوب جنبشهای مردمی به بهانهی تنشهای نظامی مقابله کنیم. باید خواستار خروج کشورهایمان از برنامههای جنگی ناتو و طرحهای امپریالیستی اتحادیه اروپا شویم. این نظام استثماری هر لحظه میتواند بحرانهای منطقهای را به جنگی جهانی و حتی هستهای تبدیل کند و هستی بشریت را به خطر اندازد.»
احزاب کمونیست شرکتکننده بر این باورند که امپریالیسم تنها از طریق جنبش انقلابی کارگران شکستپذیر است و شعار پایانی خود را چنین اعلام کردند:
«مرگ بر جنگ و استثمار امپریالیستی – زنده باد آیندهی سوسیالیستی ملتها و جهان!»
مشارکتکنندگان در نشست
در این نشست، نمایندگان احزاب زیر حضور داشتند و هر یک دیدگاههای خود را در قالب بیانیهها و سخنرانیهایی ارائه کردند:
حزب کمونیست ترکیه (TKP) – میزبان نشست
حزب کار اتریش
حزب کارگران کمونیست فنلاند برای صلح و سوسیالیسم
حزب کمونیست انقلابی فرانسه
حزب کمونیست یونان (KKE)
حزب کمونیست سوئیس
حزب کارگران ایرلند
جبهه کمونیستی ایتالیا
حزب نوین کمونیست هلند
حزب کمونیست سوئد.
2 پاسخ
کارل مارکس در نامه ای به “ژوزف وایدمایر” به سال ۱۸۵۲می نویسد: « تا آنجا که به من مربوط میشود، هیچ امتیازی به واسطۀ کشف وجود طبقه ها در جامعۀ مدرن، یا کشفِ پیکار میان آنها ازآن ِ من نمیشود… کاری که من انجام دادم و تازگی داشت، نشان دادن این نکته ها بود:
۱- هستی طبقه ها صرفاً وابسته به مرحلۀ تاریخی ِخاصی در تکامل تولید است۲ – پیکار طبقاتی به طور ضروری به دیکتاتوری پرولتاریا منجر می شود.
۳- این دیکتاتوری صرفاً پایۀ گذار به انحلال تمامی طبقه ها و استقرار یک جامعۀ بدون طبقه خواهد بود.»
کسی که فقط مبارزۀ طبقاتی را قبول داشته باشد، هنوز مارکسیست نیست و ممکن است هنوز از چارچوب بورژوائی و خرده بورژوائی خارج نشده باشد. محدود ساختن مارکسیسم به مبارزۀ طبقاتی – به معنای آن است که از سر و ته آن زده شود، مورد تحریف قرار گیرد و به آنجا رسانده شود که برای بورژوازی پذیرفتنی باشد. مارکسیست فقط آن کسی است که قبول نظریۀ مبارزۀ طبقات را تا قبول نظریۀ دیکتاتوری پرولتاریا بسط دهد. لنین دولت و انقلاب
این احزاب فقط در نام کمونیستی هستند و در پراکتیک جز احراب خرده بورژوائی و کلان بورژوا نیستند. احزابی هستند که از انقلاب قهری کمونیستی، تنها وسیله ی تعویض دولت بورژوائی به دولت پرولتری – دیکتاتوری انقلابی پرولتاریای مسلح ، تنها دولت تحول جامعه از کاپیتالیسم به کمونیست بیشتر از خود امپریالیسم و جنگ ترسان و بیزار هستند. کمونیست ها در شرایط جنگ امپریالیستی تنها با شعار « مرگ بر جنگ و استثمار امپریالیستی و زنده باد آینده ی سوسیالیستی جهان و ملت ها» شناخته نمی شوند. زیرا که کمونیستها – کارگران آگاه – تنها صلح طلب- نیستند، کمونیستها «انقلابی اند» لنین، شعار شان مرگ بر جنگ امپریالیستی، زنده باد جنگ داخلی – انقلابی- طبقاتی- است. کمونیست ها نمی توانند دولت امپریالیستی را در اختیار گیرند، کمونیست ها دولت امپریالیستی را درهم میکوبند، دولت نوین – دیکتاتوری انقلابی پرولتاریا را بر خرابه اهای آن میسازند. آیا بدون قهرانقلابی کارگران سازمانیافته و مسلح امکان درهمکوبیدن دولت امپریالیستی موجود هست؟ خیر!