عالیجنابان،
ما امضاکنندگان زیر از داخل و خارج کشور، جمعی از زندانیان سیاسی پیشین در جمهوری اسلامی ایران هستیم که سالهای متمادی از زندگی خود را در زندان گذرانده ایم. ما دولت راست گرای افراطی اسرائیل را به خاطر زیر پا گذاردن قوانین بین المللی و ارتکاب به جنایت جنگی در تجاوز به کشور عزیزمان ایران محکوم می کنیم. تجاوز غافل گیرانۀ اسرائیل به ایران که بیمارستان ها، مهدکودک ها، مدارس، مراکز تجاری، زیرساخت ها، مناطق مسکونی و حتی زندان (شامل بهداری، ساختمان اداری و سالن ملاقات زندانیان بی دفاع و بی پناه با خانواده هایشان) را هدف گرفت و بیش از ۱۰۰۰ نفر از هموطنان ما را به قتل رسانده و هزاران نفر زخمی به جا گذاشته، نقض آشکار قوانین بین الملل و مصداق جنایت جنگی است.
مردم ما به خاطر شرایط کشور دچار مشکلات و تنگناهایی بوده اند و این جنگ شرایط را برای آنها فاجعه آمیز کرده است.
به عنوان زندانیان پیشین، حملۀ دهشتناک به زندان اوین، برای ما به شدت تکان دهنده بوده است.
این تجاوز بی رحمانه و جنایت کارانه که رژیم اسرائیل آن را «حملۀ پیشگیرانه» مینامد، در حالی به مدت ۱۲ روز میهن و مردم غیرنظامی ما را هدف بمباران جنگنده های صهیونیست ها قرار داد که دولت ایران در حال مذاکره با نمایندگان ایالات متحده به منظور دستیابی به توافقی برای حل مشکلات بین دو کشور بود.
اگر ایستادگی عموم مردم و دفاع قدرتمند ایران نبود، تداوم جنایات اسرائیل فاجعۀ بزرگی را رقم میزد.
همچنین بمباران تأسیسات هسته ای ایران توسط متحد و حامی اصلی اسرائیل یعنی ایالات متحده، خلاف قوانین صریح بین المللی و نقض آشکار آئین نامه ها و مقررات آژانس بین المللی هسته ای میباشد.
فلسفۀ وجودی سازمان ها و نهادهایی مانند سازمان ملل، شورای امنیتِ و نیز دادگاههای بین المللی و مانند آنها عمدتاً برای مهار یاغیگری جنایت کاران بی پروایی چون نتانیاهو و دولتش بوده است. اما جامعۀ جهانی در حالی شاهد گسترش روزافزون خشونت افسارگسیخته در منطقۀ ما می باشد که نهادهای بین المللی و ارادۀ مردم آگاه و صلح دوست جهان تاکنون موفق به اقدام مقتضی و مؤثری در جهت جلوگیری از تجاوزات آشکار،
کشتار غیرنظامیان و نقض گستردۀ حقوق بشر از جانب این رژیمِ متهم به نسل کشی و دارندۀ زرادخانۀ هسته ای نشده است. در همین رابطه متأسفانه شاهد حمایت دولت های اروپایی از آنچه «حق اسرائیل در دفاع مشروع از خود» می نامند- که بر اساس مادۀ ۵۱ منشور ملل متحد مبنای حقوقی ندارد- و نیز غلبۀ استانداردهای دوگانه در رویکرد این دولتها به موازین انسانی و قائل بودن حق انسان بر زندگی هستیم.
از این رو خواستۀ ما این است که تجاوزات این دولت افراطی را محکوم و در ارتباط با حمله به کشوری غیرهسته ای و کشتار گستردۀ غیرنظامیان، اقدامات تروریستی، تخریب بناها، تأسیسات و فضاهای عمومی شهری پاسخگو نموده و با اتکا و کاربست امکانات و اهرم های نهادی خود، در کنار مردم ایران، به تداوم
آتش بس پیشنهادی امریکا و استقرار صلح پایدار در منطقۀ ما یاری رسانید.
مردم ما در مسیرشان به سوی پیشرفت به هیچ کشوری اجازۀ دخالت در امور کشورشان را نمیدهند. آنها هزاران سال پرچم دار مهر، دادگری و صلح بوده و حق دارند از امنیت و صلح پایدار و زندگی در منطقه ای عاری از خشونت و سلاح های کشتار جمعی برخوردار باشند
.
تاریخ: ۲۳ تیر ۱۴۰۴
با آرزوی جهانی بدون خشونت و جنگ!
اسامی امضاکنندگان برحسب الفبا
اسدالهی اصل، ناصر(نادر)
اسماعیلی، حمید
اصغری شیروانی، نعمت
اصلانی، محمد
افتخاری فر، سودابه
امیری، ناهید
بیگ زاده، نقی
پورعبدالرحیم، مهناز
تقی زاده دلوئی، سهیلا
توانایی پور، فرخ
حاتمی، گیتی
دانیالی، ماریه
درزی، منیژه
دلیجانی، محمدحسن
دلیجانی، مسعود
رمضانی، مهرانگیز
سعادتمندی، کاوه
سیف، اختر
شمسی زاده، مستوره
شهبازی الموتی، اسدالله
صادقی، ابراهیم
صادقی، نارملا
صحافی، ابراهیم
صفری، ابراهیم
صفری، علیرضا
طاهری، کاظم
عالمی، عبدالله (مختار)
عاملی، میترا
عسگری رانکوهی،
سیده عشرت عماری،
محمود
فانی یزدی، رضا
فرمانبر، بهناز
فهیمی، مهین
کاسه چی، امیر
فریده کمالوند
کبریایی، بتول
ماهباز، عفت
منوری، مهدی
نوتاش، ناصر
نیلی، زهره
رونوشت:
نمایندگان احزاب در پارلمان اروپا
نمایندگان کنگرۀ ایالات متحده
نمایندگان پارلمان بریتانیا
فراکسیون های حزبی در پارلمان آلمان
رئیس جمهور فرانسه
نخست وزیر بریتانیا
رئیس دفتر صدراعظم آلمان
وزیر امور خارجۀ فرانسه
وزیرامورخارجۀ بریتانیا
وزیرامورخارجۀ آلمان
سازمان جهانی پزشکان برای جلوگیری از جنگ هسته ای- آلمان
این نامه به زبان انگلیسی ترجمه و برای مراجع مذکور فرستاده شده است.
4 پاسخ
قبل از هر چیز باید توجه کرد که بعضی از امضا کنندگان این نامه شاید اکنون در ایران باشند، و ازینرو محصور و محدود و معذور در بیان بی پرده بعضی از حقایق. با اینهمه این عزیزان، به مهم ترین حقایقِ این تهاجم وحشیانه ۱۲ روزه، دست گذاشته و با اقدامی درست و بجا، نسخه انگلیسی نامه خود را به مراکز و نهاد های بین المللی و به چند دولت و وزیران خارجه هم ارسال کرده اند. صرف نظر از اشکالات تکنیکی و ظاهرِ خوش بینانهِ ارسالِ رونوشت به بعضی از مقامات دولتی، اقدام این عزیزان بسیار مهم و ستودنی ست- مخاطب قرار دادن نهاد های بین المللی و حقوق بشری بسیار مهم است.
البته شکی نیست که اقدام جنایتکارانه اسرائیل، بدون کمک و رضایت و هدایت و کارگردانیِ امریکا و بدون همیاریِ بعضی از کشورهای اروپایی و همسایگان، اتفاق نیافتاد؛ اما این نامه بدرستی، به مصائب مردم ایران و صدمات ناشی ازین تهاجم وحشیانه، که توسط اسرائیل آغاز شد، دست گذاشته و بطور روشن و صریح، آن را محکوم کرده است.
نامهای به جامعهی جهانی
اگر کامل بنویسم، مستقیم خطاب به جامعهی جهانی میگویم:.
ما نمیتوانیم خود را فریب دهیم. نه جمهوری اسلامی، نه ایالات متحده — هیچکدام از طرف مردم ایران عمل نکردهاند. مردم تنها ابزار این بازی قدرتاند. و این بازی ادامه خواهد داشت، مگر آنکه افشا شود و عاملانش پاسخگو باشند.
۲. همهی عوامل مسئول را پاسخگو کنید — چه آن قدرتهای خارجی که زندگی مردم را هدف گرفتند، و چه رژیمی که آنها را دههها زندانی و شکنجه کرده است.
۳. جان زندانیان سیاسی را حفاظت کنید؛ با نظارت بینالمللی و فشار دیپلماتیک برای توقف شکنجه و اعدام.
۴. به دیکتاتورها مشروعیت ندهید، حتی با زبان دیپلماسی.
در این نامه خواست زیر مطرح شده است:
«به تداوم آتش بس پیشنهادی آمریکا و استقرار صلح پایدار در منطقه ما یاری رسانید»
اگر خواهان برقراری آتش بس واقعی هستید چه لزومی دارد به نقش آمریکا برای برقراری آتش بس اشاره کنید؟
در نامه خود اشاره کرده اید که اسراییل زمانی به ایران حمله کرد که ایران در حال مذاکره با آمریکا بود.
آیا آمریکا در همان زمانی که با ایران مذاکره می کرد ، از برنامه اسراییل برای حمله به ایران اطلاع نداشت؟
یعنی دولت آمریکا غافلگیر شد؟
دولتی که لابی قدرتمند اسراییل در کنگره آمریکا نقش تعیین کننده ای در تعیین سیاست هایش دارد.
حال لزومی دارد که در نامه خود بر «آتش بس پیشنهادی آمریکا » تاکید کنید؟
آیا آمریکا خواهان آتش بس واقعی است یا به اتفاق اسراییل، طرح های خود را قدم به قدم پیش می برند؟
زمانی که خواهان برقراری آتش بس واقعی هستید، اشاره به «آتش بس پیشنهادی از سوی آمریکا»، نقض غرض نیست؟
ایران بمباران شد. اوین بمباران شد. همهی ما نگران جان زندانیانی بودیم که هنوز در آنجا نگهداری میشوند. در آن ساعات تاریک و آخرالزمانی، دوستی بیانیهای برایم فرستاد؛ در محکومیت این حملات.
من معمولاً از امضای طومارهای بدون اقدام عملی عاجزم، مگر آنکه صدایی روشن باشند. اما آن شب، وقتی نام دوستان شجاعم را دیدم که سالها در زندان ایستادگی کردند، بیدرنگ امضا کردم.
بیانیه را نخواندم و اگر می خواندم هم شاید همین بود— فقط اوین، بمبها، و آن نامها را دیدم. پشیمان نیستم، اما حالا میخواهم موضعم را روشن کنم: همیشه نگاهی لایهمندتر داشتهام.