در تاریخ ۱۸ تیر ۱۴۰۴\۹ ژوئیە ۲۰۲۵، هفت سازمان و حزب کردستانی با اطلاعیه مشترکی « درباره موج جدید سرکوبها در ایران و کوردستان»، از “جامعه جهانی” خواسته اند تا از «هر ابزار ممکن (اعم از دیپلماتیک، رسانهای و فشارهای بینالمللی)» برای نجات جان زندانیان سیاسی زیر اعدام تلاش کنند. روشن است اقدامات ضد بشری جمهوری اسلامی در دستگیری های گسترده و صدور احکام اعدام پس از تجاوز صهیونیستی ـ امپریالیستی علیه خاک ایران، توسط همه نیروهای مترقی و انقلابی داخل و خارج از کشور محکوم شده است. کانون نویسندگان ایران، شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران، تشکل ها و سندیکاهای کارگری و بسیاری از نام آوران عرصه هنر و ادب به این موج جدید دستگیری ها و فشار بر زندانیان سیاسی و صدور احکام اعدام توسط جمهوری اسلامی اعتراض کرده اند. روشن است تنها نیرویی که می تواند رژیم اسلامی را در سیاست های ضدمردمی و سرکوبگرانه اش به عقب براند و عامل اساسی تغییر در ایران باشد، مردم ایران و بویژه کارگران، زحمتکشان و فرودستان جامعه هستند که در جریان جنگ دوازده روزه، آشکارا به تهاجم خارجی “نه” گفتند، همانگونه که بارها به استبداد داخلی “نه” گفته بودند و از این رژیم عبور کرده اند.
این هفت جریان کردستانی، در جریان تهاجم بسیار کارشده، هدفمند و برنامه ریزی شده برای لیبیایی کردن ایران، از سوی “جامعه جهانی” به رهبری آمریکا و نیروی نیابتی اش اسرائیل، از محکوم کردن این تجاوز خودداری کرده بودند.برخی از آن ها مانند پارت آزادی کوردستان (پاک) با انتشار اعلامیه از چنین حمله تجاوزکارانه ای صریحاً حمایت کرده و یا مانند عبدالله مهتدی درخواست آن را کرده بودند و یا مانند خبات مهر لاستیکی مجاهدین در چهارچوب همین سیاست قرار داشته و یا مانند حزب دمکرات کردستان از محکوم کردن تجاوز نظامی اجتناب کرده بودند.اکنون درخواست مشترک این هفت جریان از “جامعه جهانی” در تداوم همان سیاست رژیم چنجی و همسویی آشکار با اهداف و سیاست های آمریکا و اسرائیل در حمله به ایران تلقی می شود.
از نگاه ما این ائتلاف میان نیروهای رژیم چنجی کردستان و نیروهای چپ کردستانی زیر پرچم “جبهه کردستانی”، بی اعتنایی آشکاری است به مواضع نیروهای پیشرو و چپ جامعه ایران و کردستان و تیرخلاصی به همکاری های میان این نیروها، دهن کجی آشکاری است به جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی»، همسوئی روشنی است با اهداف “جامعه جهانی” به رهبری آمریکا برای لیبیایی کردن ایران و ضربه ای است به جنبش کارگران و زحمتکشان ایران و به همبستگی ملیت های ایران که در خیزش ژینا تجلی های زیبای آن را در کردستان و بلوچستان شاهد بوده ایم.
امید و انتظار داشتیم که نیروهای چپ کردستان و به ویژه حزب کمونیست ایران، همچنان بر انتخاب خود برای قرار گرفتن در کنار نیروهای چپ و مترقی سراسر ایران پا برجا می ماندند.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد انقلاب مردم ایران
زنده باد آزادی؛ دمکراسی و سوسیالیسم
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
پنجشنبه ۱۹ تیر ۱۴۰۴ برابر با ۱۰ ژوئیە ۲۰۲۵
3 پاسخ
عین جملۀ مورد مناقشه چنانکه در خبرگزاری فرات آمده چنین است:
“…ما ضمن ابراز نگرانی نسبت به خطری که فعالان سیاسی و مدنی و به ویژه زندانیان سیاسی را تهدید میکند، از خانم مای ساتو، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران، نهادهای بینالمللی مدافع حقوق بشر و تمام آزادیخواهان جهان درخواست میکنیم که به هر نحو ممکن در برابر این سیاست غیرانسانی موضعگیری کرده و اجازه ندهید جمهوری اسلامی اینگونه بیباک به جان مبارزانی بیفتد که به غیر از حقطلبی، آزادیخواهی و مبارزه در راستای بهبود وضعیت زندگی و حقوق سیاسی، مدنی و ملی خود، جرمی مرتکب نشدهاند. ..”
مخاطب این جملات در متن مشخص شده و بحث لیبیایی کردن ایران ابداً مصداق آن نیست. سه مخاطب این مطالبه عبارتند از ۱- مای ساتو، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، ۲- نهادهای بینالمللی مدافع حقوق بشر و ۳- تمام آزادیخواهان جهان. درخواست هم صراحتاً این است که “در برابر این سیاست غیرانسانی موضعگیری” کنند. مشکل چیست؟
عدم محکومیت تجاوز اسرائیل به ایران توسط گروههای کردی است.مشکل اینجاست.
این بیانیه چند هفته بعد از جنگ و در مورد موج سرکوب در داخل ایران منتشر شده است. از میان ۷ حزبی که این بیانیه را امضا کرده اند دستکم کومله کمونیست و پژاک قبلاً در بیانیه هایشان صراحتاً حمله متجاوزانه اسرائیل را محکوم کرده اند. از بقیه خبر موثقی ندارم ولی میدانم که کومله مهتدی، دموکرات و پاک به احتمال زیاد مواضعی همسو با جنگ طلبان دارند و خبات هم موضعی مشابه با مجاهدین دارد. در مورد «جبهه کوردستانی» نظر شخصی من این است که این جبهه به جای خاصی نمی رسد و قطعاً احزابی با این تنوع در رویکرد نمیتوانند موضع مشترکی در قبال مسائل داشته باشند. اما این همکاری میتواند به یک قرارداد عدم تخاصم برسد تا در صورت وقوع درگیری احتمالی دست کم احزاب کورد این بار هم مث دفعات قبل به یکدیگر حمله نکنند و فاجعه جدیدی نیافرینند. خوشبینی من به این هماری در همین حد است.