حشراتِ مرده
بر طرَّه‌ی پنجره می‌رقصند
و حافظه در جمود گرفته
دود از دریچه‌ی تاریخ رمیده
و ارواحِ زشت و زیبایی می‌گریزند
میانِ بارانی نزدیک
پیش از آن‌که صدا هوشیار شود.
صدای خون
در پسِ کلامی به خشم
کور می‌کند.
این بی نرمشی تا خمد
می‌جود و می‌جوید
با هرچه موشِ کور
و مگس‌ها و پشه!
تا تش بگیرد
و جمجمه منفجر شود حتی
منظره ماندگار است.
دمامدمِ فصول نیست این
توالیِ چشم اندازهای بی بازگشت است**
بی آن‌که بازگردد گذشته
چشم‌اندازِ پایداری نیست
با این همه جنازه
بر دستِ پنجره
تماشا ندارد این تش
که سیاوشان گذشتند
عبور کن.
* ساختمان اسبق پاسگاه ژاندارمی سیاهکل که در ۱۹ بهمن سال ۱۳۴۹ توسط گروه پارتیزانی که بعدها چریک‌های فدایی خلق ایران نام گرفت، تسخیر و خلع سلاح شده بود و تا این سال‌ها باقی مانده است، صبح دوشنبه ۱۹ خرداد ۱۴۰۴ آتش گرفت و بخش‌هایی از آن سوخت.
هنوز دلیل این حادثه مشخص نشده!
** اشاره به نقل قولی از امیرپرویز پویان: «تاریخ توالی فصول نیست. توالی چشم اندازهای بی بازگشت است.»
یک پاسخ
ظاهراً ساختمان به محل سکونت خانواده ای تبدیل شده است و در فهرست میراث ملی فرهنگی ایران هم به ثبت نرسیده است. اما به طور کلی، اینجور آتش سوزی ها معمولاً عمدی است. مالک قصد تخریب و کوبیدن ساختمان و آپارتمان سازی دارد و به دلیل اهمیت تاریخی یا هر مانع دیگری امکان این کار را ندارد. به همین خاطر با یک آتش سوزی عمدی، و تصادفی نشان دادن آن ساختمان را ویران میکنند تا بتوانند در مرحلۀ بعد کار بساز و بفروشی را جلو ببرند. در سالهای گذشته ساختمانهای بسیاری در سراسر ایران قربانی چنین شکلی از طمع ورزی بساز و بفروش ها شده اند. بهتر است برای ثبت ساختمان در فهرست میراث ملی ایران گفتمان سازی شود و با توجه به اهمیت تاریخی آن، چنین امکانی در قوانین کنونی وجود دارد.