مستانگی –  جهانگیر صداقت‌فر 

[ باری،

           می‌‌دانم از پیش،

                                 صد البته،

  که تهی کردنِ خود از خودِ خویش است

                                                         این نَقلِ راستین؛

  با این همه، 

                  می‌‌سرایم‌اش، اما

 فارغ از ملامتِ فوجِ مدعی؛

                                        همین ! ]

 ***

خوشا،

        که من به جرعه‌یِ نوشی از عصاره یِ انگور

                                                                       نور می‌‌شوم:

 یکی شهابِ شتابنده می‌‌شوم

                                        به سویِ سیه‌چاله ئی

                                                                     در فراخیِ افلاک.

 و رها می‌‌شوم از خود و خویش و از جمیع  شما.

رها

      حتا

           ز بندِ خداوندیِ خدا؛

رها در کهکشانی از سکوت،

که خلوتگهِ دنجی را ماننده است 

                                             چون بطنِ ایمنِ مادر.

و تنهایِ تنها می‌‌شوم

                              با طیفِ الوانی از عالمِ رویا.

***

آری،

       آری

من به یٔمنِ رخوتِ یک پیاله از این ناب

می‌ رهم از شکنجه‌یِ تشویش

                                          و کثرتِ دام‌هایِ سراب،

و از بار عذابِ کسان

                              بر گرده‌یِ وجدان.

***

اینک در این چکامه

                             به شکرانه می‌‌ستایم‌ات

                                                            ای عصاره‌یِ یکتا

که ز تنگِ حصارِ دلتنگی‌

                                   هماره رها می‌‌کنی‌ مرا.

 ***

ببین چه وارسته‌ام اکنون ز هر چه حصار

                                                          همچو پرتوِ نور

به یاریِ جامی  ز شیره‌یِ انگور.